Znajdź zawartość

Wiele wskazuje na to, że badacze ze Szpitala Henry'ego Forda zidentyfikowali nowy wskaźnik cukrzycy typu 2. Zauważyli, że na usg. mięsień naramienny cukrzyków wydaje się o wiele jaśniejszy od swojego odpowiednika u otyłych mężczyzn bez cukrzycy. Amerykanie dywagują, że dzieje się tak przez niski poziom glikogenu w mięśniu, wywołany insulinoopornością pacjentów. Obrazowanie mięśnia naramiennego za pomocą usg. może się więc stać narzędziem pomocniczym do prognozowania i wykrywania zarówno stanu przedcukrzycowego, jak i cukrzycy. Nasze studium pokazuje, że w mięśniu naramiennym cukrzyków występują zmiany, które manifestują się jaśniejszym obrazem ultrasonograficznym. Możliwe więc, że uda się w ten sposób zapewnić wcześniejsze leczenie - podkreśla dr Steven Soliman, radiolog mięśniowo-szkieletowy. W ramach retrospekcyjnego badania trzeba było ocenić, czy jasny wygląd mięśnia naramiennego wiąże się z cukrzycą, czy otyłością. Wśród 186 uwzględnionych osób 137 miało cukrzycę typu 2., a 49 cierpiało na otyłość, ale nie miało cukrzycy. Naukowcy stwierdzili, że dodatnia wartość predykcyjna jaśniejszego mięśnia naramiennego dla cukrzycy wynosi aż 89% (chodzi o proporcję prawdziwie pozytywnych wyników wśród wszystkich wyników pozytywnych). W ostatnim 20-leciu zastosowanie usg. mięśniowo-szkieletowego, zwłaszcza okolic ramienia, znacząco wzrosło w USA. W Szpitalu Henry'ego Forda diabetycy są poddawani takiemu badaniu ze względu na większą podatność na urazy pierścienia rotatorów. Badanie, którego wyniki zostaną zaprezentowane na konferencji Towarzystwa Radiologicznego Ameryki Północnej, to pokłosie obserwacji Solimana i jego kolegów po fachu. Od co najmniej 10 lat stwierdzali oni, że w porównaniu do osób bez cukrzycy, skany mięśnia naramiennego diabetyków są jasne (bardziej hiperechogenne) o wiele częściej. Trzeba przy tym podkreślić, że hiperechogenny wygląd tego mięśnia jest czymś rozpowszechnionym także u otyłych pacjentów. U zdrowych osób mięsień naramienny wydaje się na usg. ciemniejszy od stożka ścięgnistego rotatorów. U diabetyków gradient jest odwrotny.   « powrót do artykułu