Znajdź zawartość

Liście pułapkowe aldrowandy pęcherzykowatej (Aldrovanda vesiculosa) zamykają się 10 razy szybciej niż pułapki muchołówki (Dionaea muscipula). Ponieważ dzikie A. vesiculosa są rzadkie, naukowcy przeprowadzili takie pomiary po raz pierwszy. Autorzy publikacji z pisma Proceedings of the Royal Society przypominają, że uważa się, że aldrowanda i muchołówka mogły mieć wspólnego przodka. Brakuje jednak dowodów kopalnych, jak miałby on wyglądać. Anna Westermeier i Renate Sachse z Uniwersytetu Albrechta i Ludwika we Fryburgu odkryły, że aldrowanda i muchołówka nie posługują się tymi samymi metodami (automatycznie zrodziło się więc pytanie, która pojawiła się pierwsza). Naukowcy uruchamiali pułapki za pomocą stymulacji elektrycznej i nagrywali przebieg zdarzeń kamerą działającą z prędkością 1000 klatek na sekundę. [Liście pułapkowe aldrowandy] są bardzo, bardzo małe, a przy tym bardzo, bardzo szybkie, przez co nieuchronnie zbliżamy się do granic rozdzielczości - podkreśla Westermeier. Zespół zdał sobie sprawę, że pułapki aldrowandy znajdują się w ciągłym stanie wstępnego naprężenia. Zamykają się podobnie jak pułapka na niedźwiedzia. Akademicy wyjaśniają, że działanie liści pułapkowych stanowi połączenie hydrauliki i odprężania. Westermeier i Sachse ujawniają, że choć pułapki aldrowandy mierzą zaledwie 2-4 mm (to ok. 1/10 rozmiarów pułapki muchołówki), zamykają się w zaledwie 0,02-0,1 s. Liście pułapkowe aldrowandy nie zmieniają przy tym kształtu, zwierają się raczej jak 2 połówki muszli. W przypadku muchołówki liście się wyginają. Naukowcy planują dalsze badania, by lepiej poznać menu A. vesiculosa. Obecnie uważa się, że składają się na nie drobne skorupiaki, np. wioślarki, a także kijanki czy niewielkie ryby. « powrót do artykułu