Znajdź zawartość

Wyjątkowa złota moneta królewska znaleziona w pobliżu Norwich, łączy ikonografię chrześcijańską i pogańską. To prawdopodobnie pierwowzór złotych szylingów i najstarsza anglosaska moneta znaleziona w Anglii Wschodniej. Adrian Marsden, oficjalny numizmatyk hrabstwa Norfolk, mówi, że bez wątpienia mamy tutaj do czynienia z nieznanym wcześniej typem monety, która została wybita w czasach, gdy w VII wieku pogańskie wierzenia Anglów i Sasów zaczęły ustępować chrześcijaństwu. Znalezisko jest tak znaczące, że to dopiero druga moneta w hrabstwie, którą uznano za skarb. Wczesnośredniowieczne złote szylingi są małe, wielkością przypominają paznokieć małego palca u dłoni. Mają jednak zaskakująco bogatą ikonografię. Na awersie nowo znalezionej monety widzimy mężczyznę z dużą głową, na której widoczny jest diadem. Ma skrzyżowane nogi, jakby tańczył, a w lewej dłoni trzyma krzyż, który znajduje się na wzorem ułożonym z trzech splątanych trójkątów. Wyraźnie chrześcijańskimi elementami ikonografii są krzyż, a także głowa ozdobiona diademem. To typowy sposób przedstawiania chrześcijańskich władców pod koniec istnienia Imperium Romanum. Pogańskie są zaś trzy splecione trójkąty. To valknut, który przez specjalistów łączony jest z Odynem, bogiem zmarłym. Może symbolizować władzę nad życiem i śmiercią. To tajemniczy symbol, którego nauka nie rozumie. Nie wiemy nawet, jak się oryginalnie nazywał. Valknut to współczesna nazwa, oznaczająca „węzeł poległych w bitwie”. Ten sam symbol widoczny jest na obiektach pochodzących z tego samego okresu, w którym wybito monetę. Znajduje się na przykład na dwóch kamieniach ze Szwecji. Również tam użyty jest w ikonografii, w której towarzyszą mu postaci ludzkie. Z kolei na rewersie monety widać obiekt podobny do krzyża, który zamknięty jest w czterolistnym motywie, a całość otoczono podwójnym rzędem kół. Doktor Marsden uważa, że symbol w środku może być albo swastyką, która w tamtych czasach symbolizowała szczęście i nie była symbolem chrześcijańskim, albo też chrześcijańskim krzyżem. Na niewielkiej monecie mamy więc wyraźną symbolikę chrześcijańską i pogańską. Nie powinno to dziwić. Siódmy wiek to okres, w którym chrześcijaństwo zaczyna na dobre zadomawiać się na Wyspach, a kulty pogańskie tracą na znaczeniu. Dość wspomnieć słynny pochówek z Sutton Hoo, w którym również znaleziono elementy chrześcijańskie i pogańskie. Ikonografia monety bardzo przypomina ikonografię szylingów typu Trophy, dlatego Marsden uważa, że istnieje między nimi ścisły związek. Mamy tutaj typowe dla nich elementy – głowę ozdobioną diademem i dłoń trzymającą krzyż na awersie oraz podwójne obramowanie w formie kół i pseudoinskrypcję na rewersie. Szczegółowe analizy wykazały, że zawartość złota w monecie wynosi około 60%. To bardzo dużo. W szylingach Trophy jest to średnio 28%. Około 675 roku złote szylingi zostały zastąpione przez monetę sceatta, bitą początkowo ze srebra o wysokiej czystości. Z czasem i zawartość srebra się zmniejszała. Mamy więc tutaj sekwencję przejścia ze złotych monet do srebrnych. A nowy szyling, z dużą zawartością złota, plasuje się na początku tej sekwencji. Dlatego Marsden uważa, że to najstarsza znana anglosaska moneta z Anglii Wschodniej i datuje ją na lata 640–660. Źródło: A new 7th century shilling from Norfolk, https://www.academia.edu/129631046/A_new_7th_century_shilling_from_Norfolk « powrót do artykułu

W Rendelsham w Suffolk znaleziono wielką salę używaną przez pierwszych królów Anglii Wschodniej. Archeolodzy oraz ochotnicy pracujący w ramach społecznego projektu Rendlesham Revealed trafili fundamenty wielkiej drewnianej sali sprzed 1400 lat. Potwierdzili, że to królewska rezydencja, o której w VIII wieku wspominał Beda Czcigodny. Sala o wymiarach 23 na 10 metrów stanowi część królewskiej rezydencji zajmującej 6 hektarów. Ta z kolei znajdowała się w ponad 50-hektarowej osadzie. W latach 570–720 to właśnie tutaj znajdował się ośrodek władzy, z którego rządzono najważniejszą prowincją Królestwa Anglii Wschodniej, skupioną wokół doliny rzeki Deben. Wielki umysł tamtych czasów, Beda Czcigodny (672/673 – 735), doktor Kościoła i święty Kościołów katolickiego, prawosławnego oraz anglikańskiego, uznawany przez luteran i anglikanów za odnowiciela Kościoła, pisał o Rendlesham jako o miejscu, w którym król Anglii Wschodniej, Ethelwald, został ojcem chrzestnym króla Swithelma z Esseksu. Wydarzenie to miało miejsce pomiędzy rokiem 655 a 663. Profesor Christopher Scull, główny doradca naukowy projektu Rendlesham Revealed, że odkrycie wielkiej sali ma znaczenie międzynarodowe. Rendlesham to największe i najbogatsze stanowisko archeologiczne w Anglii z tego okresu, a odkrycie sali potwierdza, że mamy tutaj do czynienia z królewską siedzibą, o której wspomina Beda. Tylko w Rendlesham możemy badać szeroki kontekst osadniczy i krajobrazowy wczesnego angielskiego centrum królewskiego wraz z licznymi metalowymi przedmiotami, pokazującymi codzienne życie ludzi z różnych klas społecznych. Prowadzone tutaj badania rzucają nowe światło na nasze rozumienie złożoności, zaawansowania i międzynarodowych kontaktów społeczeństwa w tamtych czasach. Dotychczas archeolodzy odkryli fundamenty drewnianej wielkiej sali, wykop otaczający królewską rezydencję, pozostałości po przygotowywaniu posiłków i uczt, które wskazują na spożywanie wielkich ilości mięsa, głównie wołowiny i wieprzowiny, ozdoby ubrań, fragmenty ceramiki i naczyń szklanych, przedmioty osobiste oraz ślady osadnictwa z czasów rzymskich (IV wiek) oraz z wczesnego neolitu (IV tysiąclecie przed Chrystusem). Królestwo Wschodniej Anglii zostało założone ok. 520 roku przez Anglów przybyłych ze Szlezwiku. Obejmowało dzisiejsze Suffolk i Norfolk. To na jego terenie znajduje się słynne Sutton Hoo, gdzie pochowany został król Raedwald. Istniało w nim kilka rezydencji królewskich, gdyż władcy podróżowali pomiędzy nimi. Na początku VII wieku na krótko stało się najpotężniejszym anglosaskim królestwem. W IX wieku podbili je Duńczycy. Budynek, na terenie którego trwają prace archeologiczne mógł być jednym z wielu monumentalnych budowli na terenie królewskiej siedziby. To właśnie w takich wielkich salach królowie odbywali sądy, przyjmowali hołdy, podejmowali misje dyplomatyczne, urządzali uczty i nagradzali swoich poddanych. « powrót do artykułu