Znajdź zawartość

Dwudziestoczteroletnia Lucy Hughes opracowała MarinaTex, w pełni biodegradowalne i kompostowalne biotworzywo, które ma być alternatywą dla jednorazowych "plastików", takich jak te wykorzystywane np. w opakowaniach na kanapki. Wytwarza się je z produktów odpadowych przemysłu rybnego (łusek i skór ryb) oraz krasnorostów. Projekt zrealizowany w ramach pracy dyplomowej na Uniwersytecie Sussex zapewnił młodej Brytyjce tegoroczną Nagrodę Jamesa Dysona. Hughes podkreśla, że cokolwiek projektuje, zawsze myśli o wpływie środowiskowym produktu. Pomysł na MarinaTex narodził się po wizycie w zakładzie rybołówstwa MCB Seafoods w Newhaven. Biotworzywa z glonów stają się coraz bardziej popularne, ale podczas prac napotkałam pewien problem. Arkusze, które wykonywałam bez odpadów przemysłu rybnego, wydawały się powracać do pofalowanych kształtów glonów. Studentka postanowiła więc dodać coś ze strumienia odpadów. Najpierw prowadziła testy z muszlami małży czy egzoszkieletami skorupiaków. Najlepiej sprawdziły się jednak odpady rybne. Koniec końców MarinaTex jest tanim w produkcji, przezroczystym i bardzo wytrzymałym materiałem. Sir James Dyson opowiada, że wynalazek Lucy elegancko rozwiązuje oba problemy: wszędobylskich jednorazowych plastików i odpadów rybnych. MarinaTex ulegnie rozkładowi w temperaturze otoczenia (w środowisku glebowym). To oznacza, że wykonane z tego materiału opakowania można wrzucać do kubłów czy kompostowników. Po 4-6 tygodniach nie będzie po nich śladu... Brytyjka dodaje, że z czasem staliśmy się zależni od tworzyw sztucznych, które mają wiele korzystnych dla nas właściwości. Nie ma jednak sensu, byśmy uciekali się do nich w przypadku produktów, których cykl życiowy jest krótszy niż dzień. Lucy ma nadzieję, że jej tworzywo znajdzie zastosowanie w opakowaniach/torebkach na pieczywo, pudełkach na kanapki czy w małych reklamówkach. Hughes pracowała nad MarinaTex rok. Teraz przystępuje do etapu, w którym będzie się zastanawiać, w jaki sposób rozwiązać m.in. kwestię masowej produkcji. « powrót do artykułu

Badania pokazały, że habitat dostępny dla pangolinów chińskich (Manis pentadactyla) zmniejszył się w ostatnim 50-leciu o połowę. Pangoliny są cenione w wielu azjatyckich kulturach dla swojego mięsa i łusek, które wykorzystuje się w tradycyjnej medycynie. Przez to są obecnie najbardziej przemycanym gatunkiem ssaka na świecie. Biolodzy z Chin i Wielkiej Brytanii podkreślają, że dotąd nikt nie przeprowadził długoterminowych badań populacyjnych M. pentadactyla. Wierząc, że taka wiedza przyda się do planowania działań związanych z ochroną, autorzy artykułu z pisma Proceedings of the Royal Society B przeprowadzili własne studium. Na podstawie dostępnych danych, np. z lokalnych dokumentów historycznych, opublikowanej literatury i wywiadów, stworzono modele nisz ekologicznych. W ten sposób zespół chciał oszacować skalę potencjalnych zmian dystrybucji pangolinów we wschodnich Chinach (prowincjach Fujian, Jiangxi i Zhejiang). Modele pozwoliły zobaczyć, gdzie M. pentadactyla mieszkały w latach 1970-2016 i jak dużo żyło ich w danym rejonie. Okazało się, że od lat siedemdziesiątych XX w. do wczesnych lat XXI w. zasięg pangolinów chińskich zmniejszył się o 52,20%. Obecnie populacja jest ograniczona głównie do pasma górskiego Wuyi Shan. Zmniejszenia liczebności populacji nie można przypisać globalnemu ociepleniu. Przyczyną jest zabijanie przez ludzi. W ostatnim półwieczu siatki transportowe usprawniły swoje działania, przez co łatwiej im było wywieźć schwytane bądź martwe pangoliny. Naukowcy, w tym Yang Li, Xiaofeng Luan i Minhao Chen z Uniwersytetu Leśnictwa w Pekinie, proponują, by monitoring połączyć z edukacją lokalnych mieszkańców, tak by chcieli oni brać udział w projektach ochrony łuskowców. « powrót do artykułu