Pierwsza teoria łącząca mechanikę kwantową z mechaniką klasyczną.

[gray.pl 1]

W „Teorii przeciwieństw (137)” Andrzeja Rzepeckiego po sformułowaniu Prawa przeciwieństw określił fundamentalne przeciwieństwo, które legło u podstaw narodzin naszego wszechświata, powstania wszechrzeczy. Na drodze eksperymentów myślowych odkrył zero rzeczywiste przeciwne do zera nierzeczywistego związanego z nicością. Zgodnie z prawem przeciwieństw, do dwóch przeciwnych zer przypisał dwa przeciwne nieskończone zbiory elementów w których liczby ze zbioru liczb rzeczywistych określają wyłącznie położenie każdego z elementów w odniesieniu do przyjętych punktów początkowych zbiorów (pozycjonują elementy zbiorów). Za pomocą prostych przekształceń geometrycznych zbudował uproszczony układ początkowy wszystkiego oparty na dwóch przeciwnych zbiorach i określił ogólnie przeciwieństwa występujące w każdym elemencie nieskończonego układu początkowego. Powstanie supersymetrycznego nieskończonego układu początkowego umożliwiły zjawiska sprzężenia i anihilacji opisane szczegółowo przez autora łącznie z ich interpretacją graficzną. Następnie stosując wcześniej odkryte oddziaływania zespolone i antyoddziaływania zespolone określił w sposób szczegółowy przeciwieństwa w każdym jego elemencie. Opisał i przedstawił graficznie istotę materii i antymaterii oraz zidentyfikował odkryte przez siebie cząstki elementarne (interpretacja graficzna) z cząstkami elementarnymi znanymi nam obecnie odkrytymi na drodze eksperymentów materialnych. Po określeniu przyczyn wytrącenia układu początkowego z równowagi, złamania jego supersymetrii, autor przedstawił graficznie mechanizm tworzenia się dwóch przeciwnych przestrzeni tj. przestrzeni antygrawitacyjnej i przestrzeni grawitacyjnej oraz cząstek ±corpancorp łączących w sobie materię i antymaterię (ciało i ducha). Poznanie budowy przestrzeni naszego Wszechświata umożliwiło autorowi określenie wszystkich możliwych jej wymiarów. Istnienie dwóch przeciwnych przestrzeni doprowadziło do odkrycia istoty czasoprzestrzeni i jej interpretacji graficznej. Ponadto umożliwiło odpowiednią  interpretację czasu związanego z określonym ruchem w odniesieniu do każdej z nich a także do powiązania przestrzeni antygrawitacyjnej ze szczególną teorią względności Einsteina i przestrzeni grawitacyjnej z jego ogólną teorią względności. Na koniec autor przedstawił  prawdopodobny ruch materii w przestrzeni naszego Wszechświata i związane z nim zjawiska.  Według autora całą teorię legitymizuje współczynnik struktury subtelnej alfa, którego interpretację graficzną przedstawił autor podkreślając, że jest to formalność a nie odkrycie w świetle prezentowanej teorii.