Znajdź zawartość

Dzieci z nadciśnieniem z większym prawdopodobieństwem mają zaburzenia uczenia. Kiedy grupy nadciśnieniową i z prawidłowym ciśnieniem dopasuje się pod względem czynników socjoekonomicznych, ta pierwsza 4-krotnie częściej zmaga się z problemami poznawczymi (Pediatrics). Studium wykazało również, że dzieci z nadciśnieniem z większym prawdopodobieństwem mają ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) – ujawnia dr Heather R. Adams z Centrum Medycznego University of Rochester. W studium uwzględniono 201 pacjentów. Wszyscy zostali przyjęci do kliniki nadciśnienia Golisano Children's Hospital. U 101 rzeczywiście stwierdzono nadciśnienie (ustalono to podczas całodobowego monitoringu ambulatoryjnego albo zrobiła to pielęgniarka szkolna/rodzice). Ogółem 18% dzieci miało zaburzenia uczenia; wskaźnik w populacji generalnej wynosi 5%. Odsetek wśród dzieci bez nadciśnienia był jednak bliższy 9%, a w grupie z nadciśnieniem wzrastał aż do 28%. Badani mieli od 10 do 18 lat, a informacje o problemach z uczeniem bądź ADHD pochodziły od rodziców. Opisywane badanie stanowi część serii studiów nt. nadciśnienia Golisano Children's Hospital. Po raz pierwszy uwzględniono dzieci z ADHD. Wcześniej były wykluczane, ponieważ zażywane leki mogą zwiększać ciśnienie krwi. Tym razem włączono je do próby, gdyż – choć możliwe, że to medykamenty wywołują nadciśnienie – nie da się też wykluczyć, iż wyższy wskaźnik ADHD wśród dzieci z nadciśnieniem stanowi odzwierciedlenie problemów neuropoznawczych powodowanych przez nadciśnienie. Słowem: nie wiadomo, jaki jest kierunek zależności. W analizowanej próbie ADHD miało 20% maluchów z nadciśnieniem i tylko 7% bez nadciśnienia. Nawet po wyłączeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z analizy nadal w grupie nadciśnieniowej odnotowywano wyższy wskaźnik zaburzeń uczenia. Obecnie dość duża grupa dzieci ma nadciśnienie, a ponieważ uczenie na tym etapie życia jest niezwykle ważne, naukowcom bardzo zależy na stwierdzeniu, jak wygląda zależność między nadciśnieniem a funkcjonowaniem poznawczym dzieci.

Dylan Hargreaves, czteroletni chłopiec autystyczny, który nie wypowiedział dotąd ani jednego słowa, zaczął mówić dzięki skrzydlatemu ulubieńcowi rodziny: arze o imieniu Barney. Po wielokrotnym wysłuchaniu poczynań papugi teraz potrafi zawołać: Noc, noc (co oznacza dobranoc), tata, mama oraz cześć (na powitanie i pożegnanie, a po angielsku są to dwa różne wyrazy: hello i bye). Eksperci uważają, że wkrótce Dylan wypowie swoje pierwsze dwusylabowe słowo. Mama chłopca, Michelle, podkreśla, że Barney całkowicie odmienił ich życie. Dylan próbował wcześniej mówić, ale z jego ust wydobywały się tylko niezrozumiałe szumy i pomruki. Po kilku miesiącach od pojawienia się w domu papugi maluch zaczął mówić. Były to pojedyncze, ale zrozumiałe słowa. Za każdym razem, gdy kazałam ptakowi coś powiedzieć, Dylan próbował zrobić to samo. Myślę, że to dlatego, że papuga mówi wolniej ode mnie, co pomagało Dylanowi w zrozumieniu. Mama przypuszcza, że pierwszym dwusylabowym słowem jej syna będzie imię ukochanej ary: Barney. Jeśli jest w tym element zabawy, dzieci chętniej się uczą. Poza tym papuga najprawdopodobniej przyciągnęła uwagę chłopca. Brzdąc z zaburzeniami uczenia może skorzystać na powolnym powtarzaniu słów przez ptaka — wyjaśnia terapeutka mowy z University of Lancashire, dr Hazel Roddham.

Robert Plomin, profesor genetyki behawioralnej z Londyńskiego College'u Królewskiego, uważa, że za całe spektrum zaburzeń uczenia się odpowiada zestaw kilku tylko genów. Uznaje za błąd wcześniejsze starania naukowców, by określone schorzenie przypisać osobnym genom. Stare studia skupiały się na odszukaniu genów odpowiedzialnych za pojedyncze zaburzenia, ale dysponując bardziej zaawansowanymi technikami analitycznymi, nowe badania dostarczają dowodów na potwierdzenie tezy, że istnieją geny odpowiedzialne za całą gamę zaburzeń uczenia. Plomin twierdzi, że da się znaleźć podstawy genetyczne nie tylko zaburzeń językowych i matematycznych, ale także funkcji przestrzennych oraz pamięci (Mind, Brain and Education). Według niego, odnalezienie tzw. "ogólnych" genów przyczyni się do postępu w neurologii. Badacze dostrzegą wtedy te same mechanizmy na różnych poziomach analizy: genetycznym, działania mózgu oraz zachowania.