Znajdź zawartość

Stworzono pierwszą dokładną mapę dna morskiego, na którym leżą szczątki Titanica. Mapa opisuje obszar o wymiarach ok. 5x8 kilometrów. Dzięki niej naukowcy chcą poznać szczegółowy przebieg wydarzeń z zatonięcia statku. Stworzenie mapy było możliwe dzięki użyciu sonaru i wykonaniu przez podwodne roboty ponad 100 000 zdjęć najróżniejszych przedmiotów pochodzących ze statku. Mapowania dokonał Woods Hole Oceanographic Institution oraz Waitt Institute of La Jolla. Członkowie ekspedycji używali dwóch autonomicznych robotów. Były one wyposażone w sonary. Poruszając się z prędkością około 5 km/h wykonały 130 000 zdjęć o wysokiej rozdzielczości. Fotografie złożono razem tworząc najbardziej szczegółową z dostępnych map miejsca katastrofy. Szczegółowe przyjrzenie się rozkładowi szczątków pozwoli na stwierdzenie, w jaki sposób rozpadł się Titanic czy znalezienie jego słabych punktów oraz określenie, czy do katastrofy przyczynił się jakiś błąd w samym projekcie statku.

Susza w stanie Teksas przyczyniła się do odnalezienia jednego ze szczątków promu Columbia, który uległ katastrofie przed ośmioma laty. Z jeziora Nacogdoches, w którym znacząco obniżył się poziom wody, wyłonił się aluminiowy pojemnik. Jako, że w okolicach jeziora znaleziono dużo szczątków Columbii, zdjęcie pojemnika wysłano do NASA, a tamtejsi eksperci potwierdzili, że pochodził on z Columbii. Był on jednym z 16 zbiorników płynnego tlenu i wodoru, które znajdowały się na promie. Dotychczas znaleziono jedynie 38-40 procent pozostałości pojazdu. Reszta spłonęła w atmosferze lub nie została jeszcze odnaleziona. „Od czasu do czasu ludzie dzwonią do nas i mailują z informacją o obiektach, które, ich zdaniem, mogą być pozostałościami Columbii" - mówi Lisa Malons, rzecznik prasowa NASA.

Specjaliści chcą dowiedzieć się, jak naprawdę wyglądał autor „Don Kichota z Manczy" Miguel de Cervantes. Rozpoczęto zatem poszukiwania szczątków pisarza, który został pochowany w 1616 roku pod podłogą lub w ścianie klasztoru sióstr trynitarek w Madrycie. Ciało wielkiego pisarza, uważanego za twórcę pierwszej nowoczesnej powieści, zaginęło w roku 1673, kiedy to w klasztorze trwały prace budowlane. Wiadomo, że w tym czasie przeniesiono jego szczątki do innego klasztoru i później wróciły tam, skąd je zabrano. Nikt jednak nie wie, w którym miejscu pochowano pisarza. Obecnie wizerunek Cervantesa znany jest z obrazu Juana de Jauregui. Poszukiwaniami ciała pisarza zajmują się specjaliści pracujący pod kierunkiem profesora historii Fernando Prado. Wspierają ich lokalne władze, otrzymali też zgodę arcybiskupstwa Madrytu na prace w klasztorze. Eksperci mówią, że szczątki, gdy już zostaną odnalezione, będzie można łatwo zidentyfikować. Cervantes brał bowiem udział w jednej z najważniejszych bitew w historii - bitwie pod Lepanto. Odznaczył się tam bohaterstwem i został trzykrotnie ranny. Otrzymał postrzały z arkebuza w pierś i w lewe ramię, które wskutek rany pozostało bezwładne. Później zresztą pisał: straciłem władzę w lewym ramieniu ku chwale ramienia prawego. Specjaliści mówią, że rany z pewnością pozostawiły ślady na kościach. Uczeni mają nadzieję, że poszukiwania ciała zakończą się do roku 2016. Będzie to czterechsetna rocznica śmierci dwóch centralnych postaci europejskiej literatury - Cervantesa i Shakespeare'a. Obaj zmarli 23 kwietnia 1616 roku. Ich śmierć dzieli od siebie jednak 10 dni, gdyż wówczas w Hiszpanii używano kalendarza gregoriańskiego, a w Wielkiej Brytanii - juliańskiego.

NASA z uwagę śledzi szczątki radzieckiego satelity, które mogą uderzyć w Międzynarodową Stację Kosmiczną. Cosmos 375 został wystrzelony w 1970 roku przez Związek Radziecki i rozpadł się na części po zderzeniu z innym satelitą. Szczegóły wypadku nie są znane. Szczątki satelity znajdą się w pobliżu ISS dzisiaj około godziny 17.00 czasu polskiego. Dzisiaj też dwóch amerykańskich astronautów ma wyjść poza stację. Przedstawiciele NASA poinformowali, że załoga wie o zagrożeniu i jest gotowa uruchomić silniki manewrowe, by przesunąć Stację w razie potrzeby. NASA monitoruje obecnie ponad 500 000 odpadków krążących wokół Ziemi.

Archeolodzy z Uniwersytetów w Bristolu, Manchesterze i Oksfordzie twierdzą, że w nekropolii królów Macedonii w Werginie w północno-wschodniej Grecji nie pochowano przyrodniego brata Aleksandra Macedońskiego Filipa III Arridajosa (Arrhidaeusa), a ojca obu mężczyzn Filipa II. Grobowiec odkryto podczas wykopalisk Wielkiego Tumulusu w 1977 r. Znaleziono wtedy ceremonialne wyposażenie wojskowe, przedmioty z brązu, srebrną zastawę, złote wieńce, a także szczątki mężczyzny i kobiety. Mężczyznę pochowano w złotej trumnie w głównej komorze, a kobietę w mniejszej trumnie w pośledniejszej komorze. Obie osoby skremowano. W pobliżu zidentyfikowano pozostałości stosu pogrzebowego. Dr Jonathan Musgrave z Centrum Anatomii Porównawczej i Klinicznej Uniwersytetu Bristolskiego opowiada, że dowody z oględzin szczątków nie pokrywają się z relacjami historycznymi na temat życia, śmierci i pochówku Filipa III Arridajosa. Na męskiej czaszce widnieją ślady wygojonego złamania prawej kości policzkowej i wyraźna asymetria ściany prawej zatoki szczękowej. Wiadomo zaś, że Filip II stracił prawe oko podczas oblężenia Methoni w 355-354 r. p.n.e. Kolor i linie złamania kości sugerują, że ciało skremowano, gdy na kościach znajdowały się jeszcze tkanki, a nie po ich rozkładzie wskutek pochówku. Filipa III Arridajosa zamordowano jesienią 317 r. p.n.e. Niektórzy sugerują, że jego szczątki ekshumowano i ponownie pogrzebano 4-17 miesięcy później. Obecność stosu sugeruje jednak, że ciała skremowano w Werginie. Ponieważ wierzenia greckie nie zezwalały na kontakt z rozkładającym się ciałem, Arridajos nie mógł być ekshumowany, przeniesiony ani tym bardziej spalony potem "na świeżo". Źródła historyczne dotyczące śmierci i uwięzienia wskazywały, że brat przyrodni Aleksandra Macedońskiego został pochowany z żoną Eurydyką i jej matką Kynną. Jak jednak pamiętamy, w grobowcu znaleziono tylko dwa ciała. Szczątki kobiety należały do osoby w wieku 20-30 lat, podczas gdy Eurydyka powinna mieć w momencie śmierci nie więcej niż 19 lat.

Archeolodzy twierdzą, że w znajdującym się na bułgarskiej Wyspie św. Iwana klasztorze z V w. znaleźli relikwiarz z kośćmi Jana Chrzciciela. Na niewielkie fragmenty czaszki, szczęki i ramienia oraz zęby natrafiono w ołtarzu. Grecka inskrypcja na kamiennej urnie odnosiła się do daty 24 czerwca, a prorok urodził się ponoć tego dnia między 6 a 2 rokiem p.n.e. Przy jej otwarciu obecny był Bożidar Dimitrow Stojanow – historyk specjalizujący się w bułgarskim średniowieczu, były dyrektor Narodowego Muzeum Historii w Sofii, a od 2009 r. minister bez teki w rządzie Bojka Borisowa. Wg niego, archeolodzy znaleźli dokładnie to, czego się spodziewali. Potwierdzono, że to szczątki Jana Chrzciciela. Nie wiadomo, jak relikwie trafiły na niezamieszkałą obecnie wyspę, ale Stojanow podejrzewa, że stanowiły dar Kościoła prawosławnego w czasach, gdy Bułgaria należała do Cesarstwa Bizantyjskiego. Inni eksperci nie podzielają optymizmu ministra i uważają, że przed ogłoszeniem, czyj szkielet znaleziono, trzeba by go zbadać metodą datowania węglowego. Tym bardziej że pozostałe kraje śródziemnomorskie, w tym Turcja, Grecja, Włochy czy Czarnogóra, także utrzymują, że dysponują szczątkami świętego.

Włoscy naukowcy wydobyli w poniedziałek (21 grudnia) kości, które najprawdopodobniej należą do renesansowego malarza Caravaggia. Znajdowały się one w małej kaplicy w miejscowości Porto Ercole. Badacze chcą zdobyć więcej informacji na temat przyczyny zgonu mistrza i przenieść jego szczątki w godniejsze miejsce. Kości zapakowano do aluminiowych skrzyń. Zostały przewiezione do kampusu Uniwersytetu Bolońskiego w Rawennie. Tam zostaną porównane ze szczątkami potomków z rodziny Caravaggia. Projektem zarządza antropolog profesor Giorgio Grupponi, który wcześniej pracował nad rekonstrukcją twarzy Dantego Alighieri. Caravaggio zmarł w 1610 roku, najprawdopodobniej na malarię. Pochowano go ponoć na cmentarzyku w Porto Ercole, a w 1956 roku ekshumowano, by przenieść do kościelnej krypty.

Na jednej z antarktycznych wysp odnaleziono kości małego 1,5-metrowego plezjozaura. To jeden z najbardziej kompletnych szkieletów. W środę (13 grudnia) trafi on na wystawę w South Dakota School of Mines and Technology's Museum of Geology. Dorosłe plezjozaury osiągały długość nawet 10 metrów. Żyły miliony lat temu w ciepłym morzu otaczającym Antarktydę. Ich płetwy kształtem przypominały płetwy współczesnych pingwinów. Wydobywając kościec dinozaura, naukowcy zmagali się z wyjątkowo niekorzystnymi warunkami pogodowymi: bardzo niską temperaturą i silnym wiatrem, którego prędkość przekraczała momentami 112 kilometrów na godzinę. Podmuchy uniemożliwiały skorzystanie z pomocy helikoptera. Odkrywcy szkieletu "dzieciaczka" (James E. Martin, kustosz działu paleontologii kręgowców, Judd Case z Eastern Washington University oraz Marcelo Reguero z Museo de La Plata) opowiadają, że świetnie zachowały się okolice jego żołądka, np. rozwidlone żebra (niekiedy trójzębowe) oraz liczne okrągłe kamienie. Te ostatnie pomagały prawdopodobnie w trawieniu. Szczątki plezjozaura odnaleziono pod pokładami popiołu wulkanicznego. Dlatego też badacze przypuszczają, że to erupcja zabiła młodzika.