Znajdź zawartość

Naukowcy z NASA prowadzą testy biopaliwa z kurzego tłuszczu. Odbywają się one w Ośrodku Badania Lotu imienia Hugh L. Drydena. Amerykanie wykorzystują do tego odrzutowy samolot pasażerski Douglas DC-8. Specjaliści oceniają osiągi oraz emisję produktów spalania. Testy stanowią część Alternative Aviation Fuel Experiment II (AAFEX II). Samo paliwo ochrzczono Obrabianym Wodorem Odnawialnym Paliwem do Silników Odrzutowych. Naprawdę produkuje się je z kurzego tłuszczu. Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych kupiły wiele tysięcy galonów tego tłuszczu i na potrzeby eksperymentu dostarczyły NASA ok. 8 tys. galonów (30283 l) – wyjaśnia Bruce Anderson. Zespół ma się zająć testowaniem przygotowanej w proporcjach 50:50 mieszanki biopaliwa i zwykłego paliwa odrzutowego (Jet Propellant 8, JP-8), a także zrealizować scenariusz lotu wyłącznie na biopaliwie lub na JP-8. Poza pracownikami NASA w AAFEX II biorą udział przedstawiciele 17 organizacji, firm i agend federalnych. Przedstawiciele Centrum Badawczego imienia Johna H. Glenna zapewnili aparaturę do pomiaru emisji gazowej i cząsteczkowej. Wykorzystanie w statkach powietrznych alternatywnych paliw, z biopaliwami włącznie, stanowi kluczowy element strategii znacznego zmniejszenia wpływu lotnictwa na środowisko, a także uzależnienia od importowanej ropy naftowej – podkreśla Ruben Del Rosario z Centrum im Glenna.

Grupa amerykańsko-chińskich naukowców opracowała mikrozapalniki do kapsułek z lekarstwami, które nie tylko je napędzają, ale i pomagają w lepszym opróżnianiu. Mamy więc do czynienia z kontrolowanym zapłonem wewnątrz ludzkiego organizmu, a konkretnie w obrębie układu pokarmowego. Deyu Li z Vanderbilt University i jego współpracownicy z Uniwersytetu w Chongqing skupili się na opatentowanych zdalnie sterowanych kapsułkach (ang. remote controlled capsule, RCC). Mechanizm ich pomysłu generuje ciśnienie gazu wystarczające do opróżnienia rezerwuaru. Działający dzięki układom mikroelektromechanicznym (MEMS) mikrozapalnik stanowi najważniejszą część zminiaturyzowanego silnika odrzutowego na paliwo stałe, który wykorzystuje proch oraz diazodinitrofenol (DDNP). Ten ostatni jest żółtobrązowym proszkiem i rozpuszcza się w kwasie octowym, acetonie, stężonym kwasie solnym, ale nie w wodzie. W opisywanym silniku spełniał on funkcję czynnika detonującego, a proch miał stanowić paliwo. Naukowcy przeprowadzili testy wykonalności i niezawodności spalania. Okazało się, że spalanie zapewniało moc rzędu 166 mW, a całkowity i szybki wyrzut leku wymagał zastosowania od 16 do 20 mg paliwa. Zespół Li przebadał w warunkach in vitro aż 18 wariantów kapsułki z silnikiem.