Znajdź zawartość

Rutyna, flawonoid występujący m.in. w kwiatach perełkowca japońskiego czy w zielu gryki, stanowi dobre uzupełnienie antytoksyny na ukąszenia żararaki (Bothrops jararaca). Podczas badań na myszach okazało się, że rutyna chroni zatrute osobniki przed krwawieniem i problemami związanymi ze stanem zapalnym. Ana Teresa Azevedo Sachetto z Instytutu Butantana w São Paulo podkreśla, że antytoksyny dobrze sobie radzą z podstawowymi symptomami ukąszenia węży, ale nic jej nie wiadomo o terapiach skutecznych w przypadku częstych objawów wtórnych. Toksyny z jadu żararaki mogą powodować krwawienie i jednocześnie hamować zdolność organizmu do jego zastopowania, a także zaburzać procesy utleniania-redukcji (reakcje redoks) w komórkach. Podczas eksperymentów Brazylijczycy wstrzykiwali myszom zarówno jad węża, jak i rutynę. Następnie analizowali krew i próbki tkanek pod kątem ewentualnego wpływu flawonoidu na procesy patofizjologiczne wywołane jadem żararaki. Autorzy publikacji z pisma PLoS Neglected Tropical Diseases podkreślają, że choć wyniki wydają się obiecujące, potrzeba dalszych badań, by zrozumieć aktywność rutyny po zapoczątkowaniu przez jad serii zdarzeń patofizjologicznych. Kwestią do rozstrzygnięcia jest też dokładny mechanizm powikłań występujących u pacjentów ukąszonych przez B. jararaca. « powrót do artykułu

Czujesz, że po wielu latach związku popadacie w rutynę? Psycholodzy mają dla was radę: poudawajcie nieznajomych... Spotykając obcych ludzi, czynimy dodatkowy wysiłek, ponieważ chcemy, by nas lubili — wyjaśnia Elizabeth Dunn z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej. Próby sprawiania miłego wrażenia kończą się w ten sposób, że rzeczywiście czujemy się lepiej. Niestety, mamy tendencję do niedostrzegania [i niedoceniania — przyp. red] tego zjawiska. Studium zespołu Dunn zdobyło drugą nagrodę w konkursie na najbardziej pionierskie badania psychologiczne. Jego wyniki zostaną opublikowane w czerwcowym numerze pisma Journal of Personality and Social Psychology. Psycholodzy poprosili 31 par o podtrzymywanie kontaktu albo ze stałym partnerem, albo z obcą osobą płci przeciwnej. Potem zapytali o wrażenia, jakie temu towarzyszyły. Odkryli, że wolontariusze nie doceniali przyjemności wypływającej z obcowania z nieznajomym (w porównaniu do kontaktów ze stałym partnerem). W kolejnym eksperymencie naukowcy chcieli, aby pary z długim stażem zachowywały się podczas kontaktów tak, jakby się nie znały. Okazało się, że ich poczucie szczęścia, dobrostanu znacząco wzrosło. Dunn uważa, że kiedy ludzie spotykają się ze znajomymi, przyjaciółmi, rodziną czy partnerami, wiedzą, że mogą mieć humory, innymi słowy: zachowywać się nieprzyjaźnie. Jeśli jednak wysilą się, by być sympatyczniejszą osobą, a tak się zazwyczaj dzieje podczas spotkania z kimś nieznajomym, ich nastrój zdecydowanie się poprawia.