Znajdź zawartość

Naukowcy z meksykańskiego Narodowego Instytutu Antropologii ustalili, że szczątki 167 osób, które rolnicy znaleźli w jaskini na terenie rancza Nuevo Ojo de Agua (stan Chiapas), stanowią część cmentarzyska z VIII w. Nie odkryto na nich bowiem żadnych śladów świadczących o gwałtownej śmierci. Dzięki ceramice uda się być może ustalić, jaką społeczność reprezentowali zmarli. Początkowo sądzono, że ciała należą do ofiar wojny domowej w Gwatemali. Trwała ona w latach 1960-1996 i pochłonęła ok. 200 tysięcy istnień, a ranczo leży ok. 20 km od granicy z tym krajem. Wstępne testy wykazały, że ciała mają co najmniej 50 lat, jednak później patolodzy ustalili, że na czaszkach widnieją ślady deformacji charakterystycznych dla grup zamieszkujących te tereny 1000 i więcej lat temu. Dalsze badania mają pomóc w ustaleniu danych demograficznych zmarłych. Rolnicy powiadomili władze o odkryciu i w piątek (9 marca) zajęto się pochówkiem, który przypomina ponoć cmentarzyska z lat 700-1200. O wynikach "śledztwa" poinformował media Emilio Gallaga.

Rolnicy z prowincji Jiangsu we wschodnich Chinach muszą się zmierzyć z nowym zaskakującym zjawiskiem – pękającymi jak popcorn arbuzami. Owoce wybuchają masowo, a dochodzenie tamtejszych dziennikarzy śledczych wykazało, że straty są ogromne. W tajemniczy sposób znikają całe akry plonów. China Central Television obwinia nadmierne wykorzystywanie środków przyspieszających dojrzewanie, ale eksperci nie potrafią wyjaśnić, czemu to samo przydarza się arbuzom z upraw ekologicznych, gdzie nie stosuje się tego typu związków i upatrują przyczyn wybuchania w pogodzie lub anormalnych rozmiarach owoców. Agencja informacyjna Xinhua podała, że 20 rolników z prowincji Jiangsu sprowadziło nasiona arbuza z Japonii. Aż 10 z nich przyznało, że w zeszłym miesiącu owoce zaczęły wybuchać. Niektórzy narzekają, że w miazgę zamieniło się ok. 2/3 plonów. Liu Mingsuo przyznał, że 6 maja spryskał arbuzy przyspieszaczem wzrostu, a następnego dnia eksplodowało 180 owoców. Okazało się, że w gronie 10 pechowych gospodarzy Liu jako jedyny stosował chemikalia. Nad rozwiązaniem zagadki, która upodobnia pola w Państwie Środka do umazanych pomidorami po tomatinie uliczek miasta Buñol, należy więc jeszcze poczekać...

Wikingowie kojarzą nam się z pływającymi najeźdźcami, tymczasem okazuje się, że tysiąc lat temu parali się handlem rybami i jako rolnicy zaludniali kolejne obszary.To oni zajęli się komercyjnym odławianiem dorsza na terenie norweskiejArktyki i transportowali go na leżące nad Bałtykiem obszary oraz dodzisiejszej Anglii. Tak więc wikingowie z Yorku jadali ryby schwytane uwybrzeży Norwegii (Journal of Archaeological Science). Miejsce złowienia dorszy określono dzięki technice, którą pierwotnie opracowano z myślą o śledzeniu tras współczesnych ławic. Bazuje ona na analizie kolagenu, który nosi chemiczne ślady okolicy, w której przebywała ryba. Po zbadaniu kości ze stanowisk archeologicznych okazało się, że znaczne ilości dorsza zaczęto transportować, poczynając od 950 roku n.e. Pracom zespołu przewodniczyli archeolodzy z Uniwersytetu w Cambridge. Naukowcy stwierdzili, że miejsce odcinania rybie głowy i rejon, gdzie znajdowano resztę kości, dzieliły niekiedy tysiące kilometrów. James Barrett z Cambridge podkreśla, że problem znacznego obniżenia liczebności ławic, z którym dość często borykamy się w dzisiejszych czasach, po raz pierwszy wystąpił właśnie ok. 1000 lat temu. Stało się tak, gdyż wikingowie zaopatrywali w towar nie tylko lokalny rynek. Pojawienie się komercyjnego rybołówstwa może oznaczać moment, kiedy ludzie zaczęli wywierać wpływ na morski ekosystem.