Znajdź zawartość

Króliki lubią jeść rośliny z dużą ilością DNA (o większym genomie). Bezkręgowce, np. ślimaki, wykazują natomiast odwrotne preferencje. Jak tłumaczą naukowcy z Queen Mary University of London i Królewskich Ogrodów Botanicznych w Kew, na wybory pokarmowe roślinożerców wpływają różne czynniki, lecz rola spełniana przez wielkość genomu nie była dotąd dobrze poznana. Autorzy artykułu z pisma Proceedings of the Royal Society B uważają, że wielkość genomu powinna zostać wykorzystania do ulepszenia modeli ekologicznych, które pozwalają przewidzieć, jak społeczności roślinne będą reagować na zmianę ekologiczną (np. zmianę klimatu albo sposobu wykorzystania gruntu). Badanie przeprowadzono na łące położonej na zachód od Londynu, z której zwierzęta roślinożerne wykluczono na 8 lat. Później analizowano poletka, na których żerowały króliki albo bezkręgowce, np. owady i ślimaki. Okazało się, że rośliny reagowały różnie, w zależności od typu zwierzęcia. Generalnie wykazano, że w warunkach żerowania królików większość biomasy generowały gatunki roślin z niewielkim genomem. Dla odmiany na poletkach oddanych w posiadanie ślimaków i owadów gros biomasy generowały gatunki roślin z większym genomem. Wielkość genomu (ang. genome size, GS) oddziaływała też na cechy społeczności roślin, np. strategie konkurencyjne, ale wpływ ten różnił się także ze względu na typ roślinożerców i napływ składników odżywczych. Niewykluczone, że króliki wolą gatunki roślin z dużym genomem, bo są one bardziej odżywcze; genom rośliny jest przecież w końcu bogatym źródłem białek i kwasów nukleinowych. Bezkręgowce gustują w roślinach z małym genomem ze względu na większą dostępność. Brytyjczycy wyjaśniają, że wielkość genomu okrytozalążkowych (Angiospermae) jest bardzo różna: największy jest co najmniej 2400 razy większy od najmniejszego. Ma to wpływ na to, jak i gdzie te rośliny mogą żyć. Nowe studium pokazuje, że w zależności od ilości DNA w komórkach, poszczególne gatunki są też inaczej traktowane przez typy roślinożerców. « powrót do artykułu

Początkowo słonie odsądzano od czci i wiary, podejrzewając o prześladowanie innych zwierząt roślinożernych w parkach narodowych Afryki, ale na szczęście oczyszczono je z krzywdzących zarzutów. Olbrzymy nie zagarniają sztucznie utworzonych zbiorników wodnych dla siebie, ale chronią przybywających do wodopoju przed drapieżnikami (Biodiversity and Conservation). Marion Valeix z Narodowego Centrum Badań Naukowych w Beauvoir-sur-Niort w porę zabrała się za badania, ponieważ pojawiały się już głosy, że może należałoby odstrzelić część słoni. Naukowcy i uważni obserwatorzy zauważyli bowiem, że po zwiększeniu kontroli nad działaniami kłusowników i utworzeniu sztucznych oczek wodnych wzrosła ich liczebność, zmniejszyły się zaś populacje innych gatunków roślinożernych. Francuzi zaczajali się w pobliżu zbiorników wodnych i stwierdzili, że przedstawiciele 9 gatunków roślinożerców (m.in. bawoły, zebry, guźce oraz gnu) prawie nigdy nie odchodzą, stwierdziwszy obecność słoni. Zamiast tego pozwalają sobie na dłuższe picie. Podczas gdy w normalnych okolicznościach uzupełniają zapasy płynów przez 5 do 10 minut, mając szare olbrzymy za plecami, dodają sobie ok. 120 sekund. Widziałam lwy zbliżające się do bawołów przy oczku wodnym. Musiały wziąć nogi za pas, gdy grupa słoni podeszła bliżej i otoczyła bawoły – opowiada Valeix. Ponieważ istnieje alternatywne wyjaśnienie, że zwierzęta piją dłużej, bo spędzają więcej czasu na wypatrywaniu zagrażających im słoni, w przyszłości zespół musi dokonać kolejnych pomiarów. Trzeba będzie porównać czas poświęcany przez poszczególne osobniki na picie i na monitorowanie otoczenia. Todd Palmer z Uniwersytetu Florydzkiego, który bada relacje słoni z innymi gatunkami, uważa, że za zaobserwowane zjawisko odpowiadają sztuczne zbiorniki wodne. Podtrzymują one stan sztucznego zagęszczenia zwierząt. Słonie są w dużym stopniu zależne od wody i jednocześnie pochłaniają dużo pokarmu. Przetrzebiając zasoby, przyczyniają się do spadku liczebności pozostałych amatorów roślin, a zwłaszcza drzew.