Znajdź zawartość

Konsumenci reagują negatywnie na większość zastrzeżeń (disclaimer), wyświetlanych w superszybkim tempie na końcu reklamy. Wyjątkiem są spoty zaufanych firm i marek. Po przeprowadzeniu serii eksperymentów amerykańscy psycholodzy stwierdzili, że wyświetlane w mgnieniu oka zapisy zmniejszają chęć zakupu nieznanych lub niedarzonych zaufaniem marek. Reklamodawcy mają często tylko 30 sekund na przekazanie swojego przesłania, a urzędy regulujące rynek reklamy wymagają, by każdy spot zawierał klauzulę zastrzeżenia/zrzeczenia się odpowiedzialności. Nasze odkrycia sugerują, że reklamodawcy promujący nieznane lub niezaufane marki powinni umieścić na końcu zastrzeżenie odtwarzane w normalnym tempie, podczas gdy reklamodawcy promujący zaufane marki mogą wykorzystać przesuwający się błyskawicznie napis, zachowując cenne dodatkowe sekundy na główny przekaz. Autorzy badania opublikowanego na łamach Journal of Consumer Research, w tym Kenneth C. Herbst z Wake Forest University i Eli J. Finkel z Northwestern University, uważają, że jakiekolwiek prawo, które reguluje zawartość zastrzeżenia, ale nie prędkość jego odtwarzania, napędza systematyczne odchylenie dające przewagę pewnym firmom. Takie zapisy prawne pozwolą firmom, którym konsumenci i tak ufają, upakować klauzulę zastrzeżenia/zrzeczenia się odpowiedzialności w kilku sekundach bez podkopywania zaufania i zmniejszania chęci zakupu, tymczasem firmy, którym ludzie nie ufają lub nie znają, zostaną zmuszone do wydłużenia czasu emisji obowiązkowego kontentu […]. Nietrudno się domyślić, że tym samym właściwa reklama będzie w tym przypadku krótsza.

Buddyjskiemu mnichowi z Bhutanu grozi pięć lat więzienia za pogwałcenie restrykcyjnego prawa antytytoniowego. Policja nie ujawniła danych osobowych 24-latka, wiadomo tylko, że złapano go z 72 porcjami tytoniu do żucia. Bhutan ma ambicje zostania pierwszym na świecie krajem, który byłby całkowicie wolny od tytoniu. Zakaz jego sprzedaży wprowadzono przed 6 laty. Wskutek tego w siłę rośnie jednak przemyt z sąsiednich Indii. Niektórzy twierdzą, że do Bhutanu dociera tyle kontrabandy, że zakaz nie ma praktycznie żadnego wpływu na ilość wypalanych papierosów. Lokalna gazeta Kuensel ujawniła, że mnich byłby pierwszą osobą, skazaną na mocy przegłosowanej w styczniu ustawy (zakazuje ona m.in. szmuglowania wyrobów tytoniowych). Wcześniejszy akt prawny z 2005 roku dawał policji prawo wchodzenia do mieszkań i poszukiwania tytoniu. Jeśli palacz nie ma listu przewozowego na importowane papierosy, a dozwolone są tylko niewielkie ilości tytoniu, można go aresztować. Podobnie zresztą jak handlującego nimi sklepikarza. Palaczom wolno importować do 200 papierosów lub do 150 g innych produktów tytoniowych miesięcznie. Aresztowany mnich nie miał listu przewozowego, który dokumentowałby zakup tytoniu w znajdującym się przy granicy z Bhutanem indyjskim mieście Jaigaon.

Finlandia stała się od dzisiaj pierwszym krajem na świecie, w którym podstawowym prawem obywatelskim jest dostęp do łącza internetowego o przepustowości 1 megabita na sekundę. Władze Finlandii twierdzą również, że do roku 2015 każde gospodarstwo domowe zostanie podłączone do 100-megabitowego łącza. Nowe przepisy oznaczają, że firmy telekomunikacyjne mają obowiązek dostarczyć każdemu obywatelowi 1-megabitowe łącze. "Finlandia ciężko pracuje nad tym, by stać się państwem infromatycznym, a kilka lat temu dowiedzieliśmy się, że nie każdy ma dostęp do internetu" - mówi Suvi Linden, minister komunikacji. Ocenia się, że w kraju tym tylko 4000 gospodarstw domowych nie jest podłączonych do sieci. Penetracja internetu wynosi więc około 96 procent.

Szariacki sąd w nigeryjskim mieście Kaduna, zabronił obrońcom praw człowieka prowadzenia w serwisach Facebook i Twitter debaty na temat kary amputacji. Sprawę wniosło Bractwo Muzułmańskie, która stwierdziło, że takie dyskusje są wyszydzaniem szriatu. Niektóre sądy w Nigerii wydają wyroki amputacji za drobne przestępstwa. W roku 2000 Malam Buba Bello Jangebe został pierwszym człowiekiem w Nigerii, którego sąd na podstawie islamskiego prawa skazał na odcięcie ręki. Kara została wymierzona za kradzież krowy. Nigeryjski Kongres Praw Obywatelskich rozpoczął niedawno dyskusję na Twitterze i Facebooku oraz założył blog na ten temat. Celem rozpoczętych dyskusji było umożliwienie Nigeryjczykom wyrażenie swoich opinii na temat szariatu. Prawo szariatu obowiązuje w 12 z 36 nigeryjskich stanów. W 9 przypadkach jest ono stosowane na terenie całego stanu, a w trzech (w tym w Kadunie) na jego części. Nie wiadomo, czy sąd, który zabronił internetowych rozmów na temat szariatu, ma jakiekolwiek instrumenty, by wyegzekwować wyrok. Nigeryjski Kongres Praw Obywatelskich zapowiedział złożenie apelacji.

Brytyjski rząd ocenia, że walka z piractwem będzie kosztowała obywateli 500 milionów funtów. To koszty, które powstaną wskutek wejścia w życie ustawy Digital Economy Bill. Zobowiązuje ona dostawców internetu do odłączania bądź spowolniania połączeń osobom, które pomimo ostrzeżeń nadal będą nielegalnie pobierały kopie muzyki czy filmów. Zdaniem ISP wskutek takich działań roczna opłata za łącze szerokopasmowe wzrośnie o około 25 funtów. Ponadto, jak przyznają ministerstwa, wstępna kampania uświadamiająca będzie kosztowała 1,40 funta na jedno połączenie internetowe i doprowadzi do tego, że 40 000 gospodarstw domowych zrezygnuje z sieci. Ustawa przewiduje, że w ciągu najbliższych 10 lat spowoduje ona wzrost wartości sprzedaży filmów i muzyki o 1,7 miliarda funtów, a do skarbu państwa z tytułu podatku VAT wpłynie 350 milionów. Brytyjscy dostawcy internetu zwrócili się do twórców treści, by ci partycypowali w kosztach i w ten sposób przyczynili się do obniżenia rachunków, które zostaną wystawione wszystkim internautom. Nowe prawo zostało skrytykowane przez Johna Pettera, jednego z menedżerów British Telecom. Wyobraźmy sobie małą firmę, w której jeden z pracowników jest piratem. Jej dostęp do internetu zostanie odcięty z powodu postępowania jednej osoby - stwierdził. Sposób wprowadzania ustawy skrytykowała też konserwatywna opozycja, która popiera przyświecające jej idee. Partii Konserwatywnej nie podoba się jednak odpowiedzialność zbiorowa, jaką przewiduje ustawa. Nie chcą, by większość ponosiła koszty nielegalnych działań mniejszości.

Organy Unii Europejskiej porozumiały się co do przyjęcia Telecoms Package. Wiadomo, że przepisy wejdą w życie i że nie będą one wyglądały tak, jak przed wyborami do Europarlamentu obiecywali politycy. Z pakietu usunięto bowiem zapis, który zakazywał rządom poszczególnych państw odcinania użytkowników od sieci bez wcześniejszej zgody sądu. We wcześniejszej wersji Telecoms Package uznano bowiem, że posiadanie dostępu do internetu jest jednym z podstawowych praw człowieka. Teraz zapis taki odrzucono. Rządy poszczególnych państw będą mogły zatem wprowadzać przepisy dające prawo do administracyjnego odcinania użytkowników od sieci.

Van Lindberg, specjalizujący się w prawie patentowym prawnik z Haynes and Boone LLP, zauważa, że środowisko opensource'owe słabo wykorzystuje jeden z najtańszych sposobów walki z patentami, które mogą mu zagrażać. Podczas Open Source Business Conference Lindberg stwierdził, że zamiast toczyć sądowe spory o patenty, często lepiej i taniej jest złożyć do Biura Patentowego (USPTO) wniosek o ponowne zbadanie spornego patentu. Obecnie robią to nieliczne opensource'owe organizacje. Wniosek taki wystarczy uzasadnić tym, że dany patent nie powinien zostać przyznany, gdyż opisuje rozwiązanie oczywiste lub też istnieją wcześniejsze przykłady stosowania takich rozwiązań. Taka strategia umożliwi skuteczniejszą walkę z trolami patentowymi oraz z rynkową konkurencją. Tym bardziej, że wiele firm produkujących oprogramowanie o zamkniętym kodzie z powodzeniem stosuje takie metody. Od 2004 roku liczba wniosków o ponowne zbadanie patentów uległa gwałtownemu zwiększeniu. Stało się tak po decyzji w sprawie KSR przeciwko Telefleksowi, gdy sąd obniżył wymagania dotyczące uznania, że patent opiera się na rozwiązaniu oczywistym. Od tamtej pory dużo firm domaga się ponownego badania patentów. Trudno im się zresztą dziwić. Koszty sądowego sporu o patenty wynoszą średnio od 1 do 4 milionów dolarów, podczas gdy za wniosek o ponowne rozpatrzenie patentu przez USPTO trzeba zapłacić do 50 000 do 100 000 USD. Oczywiście, może to być sporą kwotą dla małej firmy, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by złożyło się na nią kilkanaście czy kilkadziesiąt firm zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy. Ponadto, jak informuje Lindberg, wystąpienie z wnioskiem do Biura Patentowego jest często jedyną drogą dla opensource'owych firm. Niektóre z licencji Open Source przewidują bowiem, że używająca ich firma traci do nich prawo, jeśli wniesie sprawę do sądu. Po złożeniu wniosku o ponowne sprawdzenie, Biuro Patentowe rozstrzyga najpierw, czy we wniosku podana została wystarczająco mocna argumentacja. Jeśli tak, patent jest sprawdzany przez grupę ekspertów. Proces ten ma jednak pewien minus. Jeśli USPTO uzna, że patent jest ważny, to zostaje on niejako "wzmocniony prawnie", gdyż uzyskuje w ten sposób podwójną akceptację USTPO. Istnieje też i poważna zaleta dla posiadaczy patentów. Otóż firma może złożyć wniosek o zbadanie swojego własnego patentu. Wówczas wniosek ten nie musi być tak dobrze argumentowany jak wniosek o badanie patentu podmiotu trzeciego, a można w ten sposób wzmocnić swoje prawa patentowe.

Google uległ naciskom organizacji zajmujących się obroną prywatności. Wyszukiwarkowy gigant dodał na swojej głównej witrynie odnośnik do informacji na temat firmowej polityki prywatności. Przypomnijmy, że w ubiegłym miesiącu kilka organizacji zwróciło Google'owi uwagę, że umieszczenie takiego odnośnika na stronie głównej jest dobrą praktyką stosowaną przez firmy, a ponadto jest obowiązkiem nałożonym przez prawo stanu Kalifornia. Początkowo Google odmówił umieszczenia odnośnika. Teraz koncern ugiął się i ze strony jego wyszukiwarki można przejść bezpośrednio do informacji o tym, w jaki sposób firma dba o prywatność internautów.

Grupa organizacji zajmujących się ochroną prywatności, wśród nich World Privacy Forum, Electronic Privacy Information Center (EPIC) oraz American Civil Liberties Union of Norther California, wystosowała list do prezesa Google'a Erica Schmidta. W liście tym twierdzą, że witryna Google'a działa... niezgodnie z prawem. W 2003 roku w Kalifornii uchwalono Online Privacy Protection Act. Przewiduje on, że każda witryna, która zbiera informacje o swoich użytkownikach, jest zobowiązana do umieszczenia na swojej stronie głównej lub na pierwszej znaczącej stronie widocznej po wejściu na witrynę odnośnika do informacji na temat polityki ochrony prywatności. W przypadku Google'a odnośnik do polityki ochrony prywatności znajduje się na podstronie "O nas". Ponadto firma twierdzi, że bardzo łatwo jest znaleźć tę informację korzystając z wyszukiwarki. Takie tłumaczenie nie przekonuje Marka Rotenberga z EPIC. Przez dwadzieścia lat byłem wykładowcą prawa o ochronie prywatności i zawsze sprzeczaliśmy się na ten temat. Myślę jednak, że intencją ustawodawcy było, żeby informacje o polityce ochrony prywatności były dostępne z poziomu strony głównej. A najlepszym dowodem na to jest chociażby postępowanie wszystkich firm, które zamieszczają link właśnie na stronie głównej - mówi Rotenberg. Dyskusja na temat odnośnika toczy się od pewnego czasu. Larry Page, jeden z założycieli Google'a stwierdził, że nie chce, by znalazł się on na stronie głównej, gdyż straci ona przez to na uroku. Jednak o tym, że link powinien właśnie tam się znajdować jest przekonana także szefowa kalifornijskiego Biura Ochrony Prywatności. [umieszczenie tam odnośnika - red.] to standardowe postępowanie - mówi Joanne McNabb. Biuro pani Nabb nie ma jednak żadnej władzy. Zmusić Google'a do umieszczenia odnośnika może sąd na wniosek prokuratora stanowego lub innych osób.

Sir David King, główny doradca naukowy rządu Jej Królewskiej Mości, uważa, że gdy w przyszłości zostaną stworzone czujące roboty, należy dać im te same prawa co ludziom. Opinia taka została wyrażona w dokumencie przygotowanym przez firmę konsultacyjną Outsights oraz zajmującą się badaniami opinii publicznej Ipsos Mori. Dokument dotyczy Wielkiej Brytanii w roku 2056, a jego autorzy stwierdzili, że do tego czasu roboty posiadające uczucia mogą być czymś powszechnym. Czytamy w nim, że jeśli kiedyś rzeczywiście powstanie prawdziwa sztuczna inteligencja, trzeba będzie przyznać wyposażonym w nią urządzeniom takie prawa i obowiązki jak ludziom. Roboty miałyby więc prawa wyborcze, płaciłyby podatki i służyły w wojsku. Jeśli przyznamy im pełnię praw, to państwa będą zobowiązane do zapewnienia im wszelkich korzyści wynikających z przynależności do społeczeństwa, a więc prawa do pracy, zamieszkania i opieki zdrowotnej dla robotów, polegającej na ich naprawie – stwierdzono w dokumencie.