Znajdź zawartość

Ucho wewnętrzne może bezpośrednio oddziaływać na przepływ krwi w naczyniach mózgowych, niezależnie od ciśnienia krwi czy stężenia dwutlenku węgla (BMC Neuroscience). Dr Jorge Serrador z Harvard Medical School współpracował m.in. ze specjalistami z NASA. Podkreśla on, że dotąd szeroko udokumentowano rolę układu westybularnego (przedsionkowego) w utrzymaniu równowagi, ale jego zespół jako pierwszy zajął się zagadnieniem, jak otolity kanałów półkolistych stymulują mózgowy przepływ krwi. Naukowcy zebrali grupę 25 zdrowych osób. Kiwano nimi do tyłu i do przodu oraz umieszczano w wirówce. Amerykanie zauważyli, że prędkość przepływu krwi w naczyniach mózgowych zależała od częstotliwości stymulacji westybularnej, była zaś odwrotna do zmian ciśnienia w krążeniu obwodowym i nie odnosiła się bezpośrednio do zmian wartości wydechowego dwutlenku węgla (ang. end tidal CO2, EtCO2). Jak tłumaczy Serrador, stanie powoduje, że głowa znajduje się nad sercem, co utrudnia dostarczenie krwi do mózgu. Połączenie między otolitami, które informują nas, czy stoimy, a unaczynieniem mózgu może być częścią przystosowania do podtrzymania dopływu krwi w pozycji wyprostowanej. Za pomocą tego połączenia można by wyjaśnić dolegliwości niektórych pacjentów. Starzenie jest np. powiązane z pogorszeniem równowagi, co zapewne przyczynia się do zmniejszenia mózgowego przepływu krwi. Podobnie u chorych z nietolerancją ortostatyczną [inaczej hipograwią], podłoże ich dolegliwości stanowić mogą zaburzenia westybularne, które zaostrzają mózgową hipoperfuzję podczas pionizacji.

Osoby z osteoporozą częściej cierpią na łagodne pozycyjne zawroty głowy. Co ważne, pojawiają się one mimo braku urazu głowy czy operacji ucha (Neurology). Uważa się, że przyczyną tego zjawiska jest zanik otolitów (inaczej statolitów lub kamyczków błędnikowych), czyli ziarenek węglanu wapnia. Znajdują się one w kanałach półkolistych ucha wewnętrznego i uciskając włoski receptorów połączonych z nerwem równoważno-słuchowym, informują o położeniu ciała w przestrzeni. Zespół dr Ji Soo Kim z Narodowego Uniwersytetu Seulskiego zbadał 209 pacjentów z zawrotami głowy. Zestawiono ich z 202 osobami bez tej przypadłości. Okazało się, że w porównaniu do badanych z prawidłową gęstością kości, ludzie z osteoporozą uskarżali się na zawroty głowy 3-krotnie, a chorzy z osteopenią (ubytkiem masy kostnej, który jeszcze nie jest patologiczny) 2-krotnie częściej. Dwadzieścia pięć procent pacjentek z zawrotami głowy miało też osteoporozę, chorobę diagnozowano zaś tylko u 6% pań wolnych od uczucia wirowania. U 47% kobiet z zaburzeniami równowagi stwierdzono osteopenię; dotyczyło to jedynie 33% przedstawicielek grupy bez zawrotów głowy. Dwanaście procent mężczyzn uskarżających się na wirowanie miało również kłopot z osteoporozą (w porównaniu do 6% grupy bez zaburzeń równowagi). Osteopenia dotyczyła 40% panów z zawrotami głowy i 27% szczęśliwców, którzy ich nie zaznali. Wyniki sugerują, że u ludzi z zawrotami występują zaburzenia metabolizmu wapnia. U kobiet pierwszy tego typu epizod występuje po 50. roku życia, kiedy spadek poziomu estrogenu powoduje obniżenie masy kostnej – podsumowuje dr Ji Soo Kim.