Znajdź zawartość

Im bardziej osamotnieni się czujemy, tym gorzej śpimy. Sen staje się przerywany, co pogarsza jakość nocnego odpoczynku (Sleep). Zła jakość snu nie jest wytworem najbardziej osamotnionych jednostek. Związek między samotnością a niedającym wytchnienia snem wydaje się obowiązywać w szerokim zakresie postrzeganego osamotnienia - opowiada dr Lianne Kurina z Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu w Chicago. Amerykanie porównywali cykle snu z odczuwanym poziomem osamotnienia 95 dorosłych z silnie związanej wiejskiej społeczności w Południowej Dakocie. Co ważne, żadna z badanych osób nie była izolowana społecznie. Okazało się, że wyższe wyniki w teście badającym osamotnienie wiązały sie ze znacząco podwyższonym odsetkiem pofragmentowanego snu. Nie wpływały one natomiast na ogólną długość snu czy senność w ciągu dnia. Wyniki uzyskane przez zespół Kuriny przypominają rezultaty studium z 2002 r. Badano wtedy studentów z Uniwersytetu Stanowego Ohio. Tak jak teraz, porównywano poziom odczuwanej samotności z jakością snu. Stwierdzono, że im bardziej osamotnieni czuli się studenci, tym częściej w nocy się budzili. Wyniki obu badań pozwalają rozdzielić koncepty samotności i izolacji społecznej. Jak wyjaśnia Kurina, samotność odzwierciedla postrzeganą izolację społeczną czy rozdźwięk między rzeczywistym a pożądanym układem i zakresem intensywności związków z ludźmi. Bez względu na to, ile mamy lat i gdzie mieszkamy, jakość naszego snu wydaje się zależna od tego, jak bezpieczni czujemy się w naszym środowisku społecznym...

Nie bez powodu tak lubimy relaks w wannie, długa kąpiel w gorącej wodzie może bowiem zwalczyć poczucie izolacji i wykluczenia - donoszą psycholodzy z Uniwersytetu Yale, którzy twierdzą, że ciepła woda staje się substytutem przyjaciela czy po prostu ludzkiego towarzystwa. Podczas badań okazało się, że im silniejsze poczucie izolacji, tym więcej kąpieli w wannie czy pod prysznicem, tym dłuższy czas tych kąpieli i tym wyższa temperatura wody. Amerykanie poprosili 400 ochotników w wieku od 18 do 65 lat, by prowadzili dzienniczki kąpielowe. Mieli w nich zapisywać m.in., jak czuli się przed i po kąpieli. W kolejnym studium dawano badanym do potrzymania ciepłe bądź zimne paczki i oceniano stopień odczuwanego osamotnienia. Tutaj także fizyczne ciepło wydawało się działać jak zastępnik ciepła społecznego. Naukowcy uważają, że skojarzenie tych dwóch ciepeł powstaje i zostaje utrwalone w mózgu jeszcze w dzieciństwie, dlatego uspokajamy się np. dzięki gorącym napojom i zupie. Rezultaty sugerują, że fizyczne i społeczne ciepło są do pewnego stopnia wzajemnie zastępowalne w życiu codziennym. Amerykanie mają nadzieję, że ich odkrycia uda się wykorzystać w leczeniu depresji i innych zaburzeń emocjonalnych.

Comfort food, jedzenie przynoszące ukojenie i spokój, czyli pewnego rodzaju pocieszacz, pozwala zwalczyć poczucie osamotnienia. Dzieje się tak, ponieważ większości osób kojarzy się ono z najbliższymi, dlatego działa jak tzw. zastępnik społeczny, rzecz zaspokajająca poczucie przynależności. Dr Shira Gabriel z University of Buffalo badała w przeszłości społeczne zastępniki, demonstrując, że niektórzy ludzie walczą z samotnością dzięki programowi w telewizji. Nawiązują wirtualną więź z bohaterem filmu lub z prowadzącym show. Inni z kolei uspokajają się, patrząc na zdjęcia i pamiątki związane z przyjaciółmi i rodziną. Stąd pytanie nurtujące Gabriel i jej studenta Jordana Troisi, czy comfort food także przywodzi na myśl liczące się w życiu danej jednostki osoby. W jednym z eksperymentów u połowy ochotników wywoływano uczucie osamotnienia, prosząc o pisanie przez 6 minut o kłótni z bliską osobą. W tym czasie inni opisywali neutralne wydarzenie. Później część badanych z obu grup pisała o jedzeniu ulubionego dania, a część o kosztowaniu czegoś nowego. Na końcu wszyscy wypełniali kwestionariusz pozwalający oszacować stopień osamotnienia. Okazało się, że wolontariusze czujący się w swoich związkach bezpiecznie, co ustalono jeszcze przed eksperymentem, poprawiali sobie nastrój, opisując jedzenie ulubionych pokarmów. Jedzenie uspokajające jest konsekwentnie kojarzone z bliskimi nam ludźmi. Myślenie o ich konsumowaniu służy jako metoda przypominania sobie o tych bliskich. Nic więc dziwnego, że wielu badanych wspominało w swoich tekstach o posiłkach w gronie rodziny czy znajomych. W drugim eksperymencie jedzenie rosołu w laboratorium powodowało, że ludzie więcej myśleli o swoich związkach, oczywiście pod warunkiem, że rosół znajdował się w czyimś repertuarze jedzeniowych uspokajaczy. Ustalano to przed badaniem, ale wplecienie pytania o rosół w rozbudowany wywiad skutecznie usypiało czujność ochotników.