Znajdź zawartość

Twórca projektu grsecurity, Brad Spengler, ostrzega, że większość z zastosowanych w Linuksie mechanizmów kontroli uprawnień może zostać wykorzystana przez napastnika do przełamania zabezpieczeń systemu. Filozofia bezpieczeństwa w Linuksie opiera się w olbrzymiej mierze na ścisłej kontroli dostępu do usług, procesów i zasobów. Z jednej strony pozwala to ograniczyć uprawnienia poszczególnych użytkowników do rzeczywiście potrzebnych im do pracy, a z drugiej - w przypadku ataku zmniejsza rozmiary szkód, gdyż np. narzędzie, które udało się wykorzystać napastnikowi do konkretnych działań, nie będzie miało uprawnień do wykonania innych komend lub uzyskania dostępu innych zasobów. Spengler przetestował 35 linuksowych mechanizmów pod kątem wykorzystania ich podczas przeprowadzanego ataku. Odkrył, że 21 z nich może pozwolić napastnikowi na zwiększenie uprawnień w systemie lub inny sposób nim manipulować. Jednym z takich mechanizmów jest CAP_SYS_ADMIN, który umożliwia podmontowywanie i odmontowywanie systemu plików. Potencjalnie pozwala on napastnikowi na podmontowanie własnego systemu plików nad istniejącym i zastąpienie zainstalowanych programów dowolnym kodem. Spengler mówi, że za pomocą CAP_SYS_ADMIN można też przekierowywać pakiety na firewallu, a zatem napastnik ma możliwość przekierowania połączeń sshd na dowolny serwer i kradzież haseł oraz nazw użytkownika, co pozwoli na logowanie się do systemu na prawach administratora. Praca Spenglera nie oznacza, że Linux jest systemem szczególnie niebezpiecznym. Większość opisanych przez niego scenariuszy ataków jest możliwa do przeprowadzenia jedynie w bardzo specyficznych warunkach lub też wymaga fizycznego dostępu do atakowanego systemu.

Gil Iosilevskii i Danny Weihs, naukowcy z Instytutu Technologii Technion w Hajfie, określili największą dopuszczalną dla delfina prędkość. Płynąc blisko powierzchni wody, nie może on przekraczać 54 km/h, ponieważ wywołuje to ból. Z kolei tuńczyki nie mają już tego typu ograniczeń (Journal of the Royal Society Interface). Badacze przeprowadzili wyliczenia, które pozwoliły im skonstruować model ogona i płetw ryb, takich jak wspominany tuńczyk czy makrela, oraz waleni, np. delfina. W ten sposób chcieli wyznaczyć maksymalną osiąganą przez te zwierzęta prędkość. Stwierdzili, że o ile u mniejszych ryb czynnikiem ograniczającym jest siła mięśni, o tyle u większych istot (tuńczyków i delfinów) zależy to chociażby od częstotliwości, z jaką są one w stanie poruszać ogonem, by wprawić się w ruch ku przodowi. Inną kwestią, którą należy wziąć pod uwagę, jest tzw. kawitacja, czyli tworzenie się wokół ogona mikroskopijnych bąbli. Dzieje się tak, gdyż pod wpływem zmiany ciśnienia zachodzi gwałtowne przejście substancji, tutaj wody, z fazy ciekłej do gazowej. Delfiny, ale nie tylko one, mają w ogonie zakończenia nerwowe, co sprawia, że przy pewnej prędkość kawitacja zaczyna generować nieprzyjemne doznania. Pod wpływem ruchów płetw woda przyspiesza, a więc, zgodnie z zasadą zachowania energii, musi zmaleć ciśnienie statyczne płynu. Im niższe ciśnienie, tym niższa temperatura wrzenia. Po opuszczeniu przez ciecz okolicy przyspieszonego przepływu pęcherzyki gazu zaczynają się zapadać (implozja), a fale uderzeniowe wywołują mikrouszkodzenia. Trudno się dziwić, że dla delfina jest to nieprzyjemne... Z tego powodu nie może on przekroczyć 54 km/h, a byłoby najlepiej, gdyby utrzymał prędkość poniżej 36 km/h. Tuńczyki nie mają w ogonie zakończeń nerwowych i dlatego płynąc, mogą wyjść poza granicę wyznaczoną dla waleni. Nie oznacza to wcale, że nic im się przy tym nie dzieje. Widywano już tuńczyki z uszkodzeniami ciała wywołanymi przez kawitację. Kawitacja nie tylko wyrządza krzywdę, ale i spowalnia tuńczyki. Kiedy bąble implodują, zaburzają bowiem przepływ wody nad płetwami i ogonem. Chcąc rozwinąć większą szybkość, i delfiny, i tuńczyki muszą zejść głębiej, bo tam zmniejsza się kawitacja. Nie wiadomo, jakiego rzędu rekordy prędkości są tam bite.