Znajdź zawartość

Gdy czujemy się chorzy, zażywamy lekarstwa. Podobnie zachowują się szympansy, okazuje się jednak, że do takich zachowań są zdolne również bezkręgowce, a mianowicie gąsienice niedźwiedziówkowatych (Arctiidae). Michael Singer, ekolog ewolucyjny z Wesleyan University, i zespół zauważyli, że gąsienice Grammia incorrupta żerują na Plagiobothrys arizonicus i innych roślinach zawierających alkaloidy pirolizydynowe. Na gąsienicach dość często pasożytują larwy rączycowatych, lecz spożyte toksyny zwiększają przeżywalność gospodarzy. Co prawda kosztem zahamowania wzrostu, skłoniło to jednak biologów do wyciągnięcia wniosku, że alkaloidy muszą być czymś w rodzaju lekarstwa na parazytozę. By to potwierdzić, Amerykanie przeprowadzili eksperyment laboratoryjny. Zakażonym i zdrowym gąsienicom Grammia incorrupta zapewniono dostęp do alkaloidów pirolizydynowych i cukru. Okazało się, że chore gąsienice zjadały 2-krotnie więcej toksyny, która zwiększała ich przeżywalność aż o 20%. W ten sposób wykazano, że żerując na Plagiobothrys arizonicus, bezkręgowce uskuteczniają samoleczenie.

Entomolodzy z Wake Forest University rozszyfrowali sposób, w jaki ćmy stanowiące przysmak nietoperzy chronią się przed zjedzeniem. Naśladują dźwięki wydawane przez swoich niesmacznych pobratymców... Studium opisane na łamach pisma Proceedings of the National Academy of Sciences to pierwsze naukowe badanie, w ramach którego zademonstrowano strategię obronną w postaci mimikry akustycznej. W odpowiedzi na ultradźwięki wysyłane przez nietoperze niedźwiedziówkowate same zaczynają wysyłać ultradźwiękowe sygnały. Są one nadawane przez parzyste narządy tympanalne, czyli wypełnione powietrzem pęcherzyki ze ścianką z mocno napiętej błony. Wiele ciem wykorzystuje narząd tympanalny do ostrzegania latających ssaków: uwaga, jestem niesmaczny! Inne gatunki starają się naśladować te dźwięki o wysokiej częstotliwości. Po 4 latach badań zespół Jesse'a Barbera odkrył, że nietoperze nie jedzą smacznych ciem, które wydają odpowiednie dźwięki. Inne owady o podobnych rozmiarach, które nie emitują odpowiednich komunikatów, są natomiast pożerane. Naukowcy nagrywali poczynania motyli nocnych i nietoperzy za pomocą dwóch kamer na podczerwień. Utrwalali także dźwięki wydawane zarówno przez każdego owada, jak i drapieżniki. Potem klatka po klatce można było analizować zachowanie obu stron. Nietoperze szybko nauczyły się unikania oferowanych im na początek "niedobrych" owadów, kojarząc wydawane przez nie odgłosy z ohydnym smakiem. Potem zaczynały także unikać innych emitujących dźwięki ciem, nawet jeśli ich ciała nie zawierały szkodzących im substancji chemicznych. Barber podkreśla, że w podobny sposób ptaki uczą się rezygnować z polowania na motyle przypominające z wyglądu niesmaczne monarchy. Wszystkie nietoperze wyhodowano w uczelnianym laboratorium. Tym samym wykluczono, że pewne zachowania zostały wyuczone w naturze i wpływają na wyniki eksperymentów. W badaniach wykorzystano 2 gatunki północnoamerykańskich nietoperzy: Lasiurus borealis oraz mroczki brunatne (Eptesicus fuscus).