Znajdź zawartość

Naukowcy zrekonstruowali twarz jednego z kromaniończyków. Szkielet mężczyzny (Cro-Magnon 1) odkryto w 1868 r. w jaskini Eyzies we francuskim departamencie Dordogne. By uczcić 150-lecie znalezienia szkieletu, zajęła się nim multidyscyplinarna ekipa, w tym antropolog Philippe Charlier. Pod koniec badań zaproponowaliśmy nową diagnozę: [nasz pacjent] cierpiał na nerwiakowłókniakowatość [typu 1.]. Ustalenia akademików ukazały się w piśmie The Lancet. W czaszce na czole znajdowała się lezja, co odpowiada obecności nerwiakowłókniaka, guza o charakterze nowotworu łagodnego, który zerodował kość - opowiada Charlier. Lewy kanał słuchowy [kromaniończyka] był uszkodzony, prawdopodobnie również przez wzrost guza. Dysponując całym wachlarzem informacji, wykonaliśmy realistyczną rekonstrukcję twarzy tego mężczyzny w średnim wieku. W ten sposób światło dzienne ujrzała fizjonomia pokryta licznymi drobnymi zmianami i z jednym dużym guzem nad oczami. « powrót do artykułu

Odlew jamy czaszki człowieka z Cro-Magnon 1, starszego mężczyzny słusznej postury, którego doskonale zachowany szkielet znajduje się w zbiorach Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, wskazuje, że mózgi pierwszych Homo sapiens były większe od naszych mózgów. Ponieważ jednak związek między rozmiarami a inteligencją jest słaby, można uznać, że w toku ewolucji podzieliliśmy los komputerów i miniaturyzacja pociągnęła za sobą wzrost wydajności. Francuscy naukowcy donoszą, że czaszka kromaniończyka sprzed 28 tys. lat była o 15-20% większa od czaszki ludzi nam współczesnych. Jeśli jednak rozmiary naszych głów naprawdę się zmniejszyły, należy znaleźć ostateczną odpowiedź na pytanie, dlaczego w ogóle do tego doszło. Jedna z teorii jest taka, że większe głowy miały pomóc w przeżyciu w górnym paleolicie (było wtedy zimno, a ludzie spędzali dużo czasu poza kryjówkami). Zwolennicy drugiej teorii głoszą, iż spora czaszka to przystosowanie do trudnych do przeżucia pokarmów, m.in. mięsa królików, reniferów, lisów i koni. Gdy jedzenie stało się bardziej miękkie, głowy przestały rosnąć. Jeszcze inni eksperci przypuszczają, że przy wysokiej śmiertelności niemowląt przeżywali tylko najinteligentniejsi, a ci zazwyczaj mieli większe czaszki. Cro-Magnon 1 to najlepiej zachowany szkielet z 5 znalezionych przez Louisa Larteta w 1868 r. w schronisku skalnym Abri de Cro-Magnon w Les Eyzies koło Dordogne we Francji. Jego właściciel miał ok. 183 cm wzrostu. Model czaszki mężczyzny będzie można podziwiać w amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie. Odlew wnętrza mózgoczaszki sporządzono dzięki skanowaniu przeprowadzonemu w Hôpital des Quinze-Vingts w Paryżu. Naukowcom zależało na odtworzeniu odcisku, pozostawionego przez mózg na mózgoczaszce. Następnie Antoine Balzeau przekształcił uzyskane dane w trójwymiarowy obraz, na którego podstawie specjalistyczna firma programistyczna opracowała formę. Balzeau ujawnia, że wstępna ocena czaszki Cro-Magnon 1 potwierdza, że w ciągu dziesiątków tysięcy lat mózgi stały się nieco mniejsze, odwracając wcześniejszy trend zmierzający do powiększania mózgowia. Niektóre części naszego mózgu zajmują proporcjonalnie więcej miejsca niż u kromaniończyka, co sugeruje, że pewne rejony są bardziej ściśliwe od innych.