Znajdź zawartość

W niektórych przypadkach bulimia, zazwyczaj postrzegana jako zaburzenie psychiczne i leczona metodami psychologicznymi, jest wynikiem nierównowagi w stężeniu hormonów płciowych. Dr Sabine Naessén z Karolinska Institutet sugeruje, że część kobiet z bulimią ma za dużo testosteronu. Kiedy terapię prowadzono, mając to na uwadze, połowa pacjentek wspominała o mniejszym głodzie i ochocie na słodkie, tłuste pokarmy. Szwedka twierdzi, iż po takim leczeniu 3 panie na 21 całkowicie uwolniły się od objawów choroby. Uważa się, że bulimia jest najczęściej występującą postacią zaburzeń odżywiania. U kobiet odnotowuje się ją ok. 10-krotnie częściej niż u mężczyzn. Leczenie polega na zastosowaniu kognitywnej terapii behawioralnej (zachowania) i poszukiwaniu ukrytych głęboko przyczyn choroby. Dość często zapisuje się leki antydepresyjne. Bulimiczki z większym prawdopodobieństwem niż zdrowe kobiety wspominały o zaburzeniach dotyczących cyklu menstruacyjnego, nadmiernym owłosieniu ciała (hirsutyzmie) czy zespole policystycznych jajników. Teorię Naessén zbadano na grupie 21 pacjentek z bulimią. Podawano im pigułki antykoncepcyjne zawierające estrogeny. Wskutek tego spadł poziom testosteronu, a u mniej więcej połowy pań w ciągu 3 miesięcy znacznie zredukowano symptomy choroby. Wykazaliśmy, że 1/3 kobiet z bulimią ma zaburzenia metaboliczne, które mogą wyjaśnić występowanie zaburzeń odżywiania. W określonych przypadkach bulimia jest raczej przejawem naturalnej "urody hormonalnej" pacjentki, a nie choroby psychicznej. Leczenie hormonalne byłoby więc alternatywą dla terapii zachowania.

Diabetycy spożywający w nocy duże ilości jedzenia zwiększają ryzyko wystąpienia poważnych komplikacji, sugerują wyniki najnowszego badania. Naukowcy odkryli, że ok. 19% spośród 714 pacjentów ich kliniki przyznawało się do zjadania po kolacji ponad ¼ dziennego zapotrzebowania na kalorie. Ci chorzy z 2-3 razy większym prawdopodobieństwem byli otyli i słabo kontrolowali poziom cukru we krwi. Występowały u nich różnego rodzaju komplikacje cukrzycowe, takie jak choroby serca, dysfunkcje nerek oraz uszkodzenie nerwów (neuropatia cukrzycowa). Wyniki ukazały się w magazynie Diabetes Care. Jedzenie w nocy może być objawem zespołu nocnego podjadania, zaburzenia, przy którym ludzie nie tylko konsumują po kolacji spore porcje jedzenia, ale również kilkakrotnie wstają w ciągu nocy, by coś przekąsić (często coś tłustego i bogatego w cukier). Naukowcy uważają, że zespół nocnego podjadania może być częścią reakcji na stres. W omawianym badaniu cukrzycy z tym zaburzeniem też częściej mówili o depresji albo wspominali o jedzeniu jako odpowiedzi na gniew, smutek czy inne negatywne emocje. Dr Paul S. Ciechanowski z University of Washington w Seattle, współautor studium, zauważa, że widział wielu diabetyków regulujących swoje emocje jedzeniem. Według niego, wieczór jest szczególną porą, ponieważ ludzie się wyciszają, milknie zgiełk otaczającego świata i nie ma ucieczki przed uczuciami. Ciechanowski zauważa, że jedzącym w nocy cukrzykom pomaga kognitywna terapia behawioralna (zachowania), a także lek antydepresyjny Zoloft.