Znajdź zawartość

Naukowcom z Uniwersyteckiego College'u Londyńskiego (UCL) jako pierwszym udało się wywołać dyskalkulię u osób, które wcześniej nie miały problemów z matematyką. Dzięki ich badaniom zaburzenie zlokalizowano w prawym płacie ciemieniowym. Uznaje się, że na dyskalkulię, dysleksję i ADHD cierpi podobny odsetek populacji, czyli ok. 5% ludzi. Po raz pierwszy udało się eksperymentalnie wykazać, że płat ciemieniowy jest kluczem do zrozumienia rozwojowej dyskalkulii. Większość osób przetwarza liczby z łatwością, niemal automatycznie, jednak ludzie z dyskalkulią tego nie potrafią. Chcieliśmy sprawdzić, co się stanie, gdy odpowiedzialne za rozumowanie matematyczne obszary płata ciemieniowego zostaną na kilkaset milisekund skutecznie wyłączone. Odkryliśmy, że stymulacja tych regionów podczas sprawdzianu z matematyki radykalnie zmieniała jednostkowy czas reakcji — tłumaczy dr Roi Cohen Kadosh z Instytutu Neuronauk Kognitywnych UCL. Dostarcza to silnych dowodów na potwierdzenie tezy, że dyskalkulia jest powodowana przez nieprawidłowo zbudowane obszary prawego płata ciemieniowego. Dzięki nim można lepiej ukierunkować badania nad anatomią mózgu i ostatecznie uzyskać narzędzie do wczesnego wykrywania tego rodzaju zaburzeń uczenia. Anglicy posłużyli się techniką przezczaszkowej stymulacji magnetycznej i w ten sposób wywoływali przejściową dyskalkulię u zdrowych osób rozwiązujących proste zadanie. Miały one porównać dwie cyfry. Mniejszą w sensie matematycznym zapisywano za pomocą większej czcionki, a większą przy wykorzystaniu mniejszej czcionki. I tak, na przykład, badani mieli zadecydować, co jest większe numerycznie, a następnie fizycznie: 2 czy 4. Efekt wywołany stymulacją magnetyczną utrzymywał się bardzo krótko, a sam eksperyment objął zarówno ludzi zdrowych, jak i z dyskalkulią. Jego celem było zbadanie automatycznego przetwarzania liczb. U wolontariuszy bez dyskalkulii problemy z matematyką występowały czasowo, wywołane zakłóceniem działania neuronów bruzdy okołociemieniowej (IPS). Odkrycie weryfikowano dalej na grupie dyskalkulików. Udało się powtórzyć wyniki, uzyskując te same zmiany w zachowaniu po stymulacji prawego płata ciemieniowego, ale już nie lewego.