Znajdź zawartość

Analizując raport XVI-wiecznego koronera, historycy z Uniwersytetu Oksfordzkiego wpadli prawdopodobnie na ślad pierwowzoru Szekspirowskiej Ofelii. Dr Steven Gunn znalazł dokument z 1569 r., w którym po łacinie opisywano przypadek 2,5-letniej Jane Shaxspere. Zbierając złocienie polne (Chrysanthemum segetum), dziewczynka wpadła do stawu przy młynie i utonęła. Wszystko miało miejsce w Upton Warren w hrabstwie Worcestershire, 32 km od Stratford-Upon-Avon. William miał wtedy ok. 5 lat. Jeśli ofiarą była jego młodsza kuzynka, podobieństwo jej losów do Ofelii, która zrywała kwiaty i utonęła w rzece, staje się bardziej niż intrygujące. Raporty koronerów stanowią użyteczne i dotychczas słabo wykorzystywane źródło wiedzy o życiu codziennym w Anglii za czasów Tudorów - podkreśla dr Gunn. Szczegóły w opisie okoliczności zgonu Jane Shaxspere wskazują, że do śmierci dzieci podchodzono bardzo poważnie (w XVI-wiecznym raporcie koronera podano dokładną datę, a nawet godzinę wypadku; dziewczynka utonęła 16 czerwca ok. godziny szóstej po południu). Znalezienie w dokumentach wpisu dotyczącego Jane Shaxspere było prawdziwą niespodzianką - to może być zwykły zbieg okoliczności, ale związki z Ofelią są, oczywiście, uderzające. Nawet jeśli Jane Shaxspere nie była spokrewniona z dramatopisarzem, powtórzenia w nazwiskach mogły oznaczać, że ta historia utkwiła w jego głowie. To doskonałe przypomnienie, że choć sztuki Szekspira opierały się na dobrze sprawdzonych źródłach literackich, były też zakorzenione w plotkach i detalach codziennego życia [...]. Interesująco jest myśleć, że Ofelia to połączenie [tradycji] klasycznych i renesansowych poprzedników z lokalną tragedią utopionej dziewczynki - podkreśla dr Emma Smith. Wcześniej inni badacze postulowali, że pierwowzorem Ofelii mogła być Katharine Hamlet, która utonęła w rzece Avon w 1579 r. Po lekturze raportów koronerów Smith i Dunn ujawniają, że komicy z Monty Pythona znaleźliby tu na pewno inspiracje do swoich skeczów. Wspominają też o kandydatach do Nagrody Darwina, choćby o mężczyźnie, który sam się postrzelił, próbując wyjąć strzałę zablokowaną w łuku.

Profesor Katherine Duncan-Jones z wydziału filologii angielskiej Uniwersytetu w Oxfordzie stwierdziła, że rzekomy portret Williama Szekspira, o którym niedawno informowaliśmy, niemal na pewno przedstawia kogoś innego. Profesor Duncan-Jones, autorka biografii pisarza i edytorka jego sonetów, zainteresowała się sprawą po tym jak obejrzała portret i dowiedziała się, iż dwóch ekspertów twierdzi, że przedstawia on sir Thomasa Overbury. Po badaniach pani profesor powiedziała: "Wygląda na nim zbyt młodo. W roku 1610 Szekspir miał 46 lat. Ponadto mężczyzna ma na sobie drogi koronkowy kołnierzyk i wysadzany złotem kubrak, co wskazuje na osobę o wyższym statusie społecznym niż Szekspir. Mimo iż poeta był ulubieńcem władcy, to nie był szlachcicem. Nawet jego status 'dżentelmena' jest często podawany w wątpliwość". Pani profesor zwraca też uwagę, iż sportretowany mężczyzna jest bardzo podobny do sir Thomasa Overbury, którego możemy zobaczyć na obrazie przechowywanym w Bodleian Library. Podkreśla takie szczegóły jak obfita fryzura czy lewe ucho, zniekształcone najprawdopodobniej przez noszenie w nim ciężkiej biżuterii, które są niemal identyczne na obu obrazach. Sir Thomas Overbury był "sługą sługi króla". Historia pokazuje go jako aroganckiego, upartego człowieka, który obraził króla Jamesa I dlatego, iż ten sprzeciwiał się małżeństwu sir Roberta Carra z Frances, księżną Essex. Overbury został wtrącony do Tower, gdzie zmarł po czterech miesiącach, prawdopodobnie w wyniku wielokrotnie powtarzanych prób otrucia. Jego proces i śmierć zyskały mu jednak w ówczesnych czasach status celebryty, stąd też wielu jego przyjaciół zamówiło sobie jego portrety, co wyjaśnia fakt istnienia wysokiej jakości kopii jego portretu. Profesor Duncan-Jones uważa, że portret Cobbe'ów jest najważniejszą i najdoskonalszą kopią portretu z Bodleian Library. W The Times możemy zobaczyć portret Overbury'ego, obraz Cobbe oraz znany nam dotychczas rysunek przedstawiający Szekspira.