Znajdź zawartość

Gdy zostają zaatakowane, kijanki żaby rogatej (Ceratophrys ornata) wydają słyszalny krzyk. Krótki metaliczny dźwięk pojawia się tylko w warunkach silnego stresu. To pierwszy odnotowany przypadek używania przez larwę kręgowca dźwięków do komunikacji podwodnej. Dr Guillermo Natale z Universidad Nacional de La Plata w Buenos Aires nie wyklucza, że inne wodne larwy mogą się porozumiewać w podobny sposób. O swoim odkryciu Argentyńczycy poinformowali na łamach pisma Acta Zoologica. Akademicy badali odgłosy godowe dorosłych żab. Wiele płazów wydaje je, by zaanonsować swoją obecność i podkreślić atrakcyjność. Nikt nie przypuszczał jednak, że kijanki również wydają jakieś dźwięki. Wszystko zmieniło się, gdy biolodzy schwytali je w sieć. Wtedy usłyszeli ten charakterystyczny metaliczny odgłos. Ponieważ kijanki C. ornata trudno schwytać w naturze, zespół Natalego złapał do hodowli parę dorosłych osobników. Dzięki temu Argentyńczycy mogli przeanalizować to, co usłyszeli podczas badań terenowych. Stwierdzili, że kijanki żaby rogatej są agresywne oraz mięsożerne i często zjadają kijanki innych gatunków żab. Nawzajem się jednak nie pożerają. Niewykluczone, że właśnie przez metaliczne okrzyki. Ustalono, że gdy larwy C. ornata stykają się z jakimś obiektem, np. metalową szpatułką, lub są nim poszturchiwane, wydają krótki okrzyk, który składa się z serii "pulsów" o wyższej częstotliwości. Każde zawołanie trwa nie dłużej niż 0,05 ms. Dźwięk powstaje w wyniku wypchnięcia powietrza z płuc, które u tego gatunku rozwijają się wyjątkowo wcześnie. Już 3-dniowe kijanki mogą przestrzegać swoich pobratymców (uwaga, nie zjadaj mnie, jestem swój). Komunikaty świadczące o dystresie C. ornata wydają zarówno jako larwy, jak i w trakcie przeobrażenia. Okrzyki są emitowane również po wyjęciu kijanki z wody. Wtedy pojawiają się nawet częściej, ponieważ zwierzęta mają swobodniejszy dostęp do powietrza. Teraz Natale i inni chcą sprawdzić, czemu opisywana zdolność rozwija się już w 3. dniu życia i jak dźwięk jest postrzegany przez inne kijanki. Argentyńczycy podkreślają, że przez 200 lat badań nad płazami nie doceniano ich wyjątkowych umiejętności.

Brytyjczycy i Amerykanie znaleźli na Madagaskarze skamieniałą żabę sprzed 70 mln lat. Nadali jej przydomek Belzeżaba, ponieważ płaz z piekła rodem żywił się najprawdopodobniej młodymi dinozaurów. Naukowcy oceniają, że zwierzę ważyło ok. 4 kg i rozmiarami oraz kształtem przypominało spłaszczoną piłkę plażową. Stworzenie było skrajnie różne od gatunków widywanych współcześnie na wyspie; jego masa to dwukrotność tego, czym mogą się pochwalić te ostatnie. Ze szczegółami odkrycia badaczy z University College London (UCL) i Stony Brook University można się zapoznać w artykule opublikowanym na łamach pisma Proceedings of the National Academy of Sciences. Czterdziestocentymetrowa żaba była krewną współczesnych żab rogatych. Miała krótkie nogi i szeroki otwór gębowy z mnóstwem drobnych zębów – wyjaśnia prof. Susan Evans z UCL. Jeśli miała agresywny temperament swoich dzisiejszych następczyń i stosowała taktykę polowania z zasadzki, mogła być drapieżnikiem doskonale przystosowanym do unicestwiania małych zwierząt. Niewykluczone, że na jej dietę składały się owady, niewielkie kręgowce, np. jaszczurki, a może nawet i młode dinozaury. Badacze zgodnie podkreślają, że odkrycie z Madagaskaru potwierdza teorię, że wyspa, Indie i Ameryka Południowa były połączone do okresu późnej kredy. Żaba jest bowiem zupełnie inna niż płazy madagaskarskie, przypomina za to żaby rogate, uznawane pierwotnie za gatunek endemiczny kontynentu południowoamerykańskiego. Razem z Belzeżabą na Madagaskarze żyły mięsożerne dinozaury, roślinożerne krokodyle i olbrzymie węże. Ich ekspansja zaczęła się dużo wcześniej niż pierwotnie przypuszczano. W ramach wcześniejszych prac odnaleziono podobieństwa pomiędzy dinozaurami zamieszkującymi 3 wskazane wyżej regiony. Udało się to także w przypadku ssaków, ptaków i krokodyli.