Znajdź zawartość

Miś, znaleziony w Wielkiej Brytanii na straganie, na którym ludzie sprzedają rzeczy prosto z bagażnika samochodowego, osiągnął na aukcji cenę aż 3800 funtów. Jeanette Davies, która w czerwcu wybrała się z synem na targ w Monmouth Show Ground, od początku podejrzewała, że zabawka może być wartościowa. Po prostu miałam przeczucie. Pomyślałam, że miś wygląda jak zabawka [niemieckiej] firmy Steiff. Czasem trzeba zaryzykować i jestem zadowolona, że tak postąpiliśmy - mówi Jeanette. Sześćdziesięciolatka przekonała syna, Kyle'a, by na dwa misie wydać największą sumę, jaką kiedykolwiek przeznaczyli na zakup na pchlim targu - 130 funtów. Później Janet Rawnsley, konsultantka z Hansons Auctioneers, potwierdziła przeczucia Jeanette; stwierdziła bowiem, że zakupiony przez nią pluszak jest rzadkim misiem Steiffa z 1905 roku. Szesnastego sierpnia zlicytowano go za 3800 GBP. Druga zdobycz reprezentuje markę Chad Valley. Zabawkę wyprodukowano przed II wojną światową. Ona również okazała się coś warta. Na wyprzedaż w Monmouth Show Ground chodzimy w każdą sobotę od wielu lat. Nigdy nie znaleźliśmy niczego tak wartościowego. Mama była przekonana, że miś może być wyjątkowy, ja [jednak] miałem wątpliwości [...] - przyznaje Kyle Johns. Misie oferowała siedemdziesięciokilkuletnia kobieta. Powiedziała nam, że pozbywa się wszystkiego przed przeprowadzką do Australii. Miś, który mógł być, wg mojej mamy, cenny, należał przez 60 lat do dziadka sprzedającej. Kyle opowiada, że udostępnił zdjęcie zabawki na Facebooku. Wkrótce zaczęły przychodzić wiadomości od ludzi, którzy twierdzili, że to wyjątkowa rzecz. Moja babcia jest wielką fanką Charlesa Hansona, który prowadzi Hansons Auctioneers. Bardzo lubi go oglądać programach telewizyjnych o antykach. [To ona] zasugerowała, by się z nim skontaktować. Niewiele myśląc, Kyle wysłał więc Charlesowi wiadomość na Twitterze. Wycena zabawki zaskoczyła matkę i syna. Janet Rawnsley pieszczotliwie nazwała misia Panem Cynamonem. Specjalistka podkreślała, że przyszedł czas, by po 118 latach od wyprodukowania w Niemczech zaczął on nowe życie w nowym domu. Miś ma moherowe futerko i oryginalne oczy. Jedno ucho zostało ponownie przyszyte w nieco złym ułożeniu. Widać też ślady innych napraw. Mimo to uznano, że stan misia jest dobry jak na zabawkę w tym wieku. Rawnsley cieszy się, że uczestnictwo w aukcji było dla Kyle'a i Jeanette taką przyjemnością. Amatorów poszukiwań na pchlim targu zaskoczyła nie tylko osiągnięta cena, ale i duże zainteresowanie zabawką ze strony mediów. Nabywcą misia jest prywatny klient z Wielkiej Brytanii. « powrót do artykułu

W epoce miedzi, około 5500–4750 lat temu na południowym zachodzie Półwyspu Iberyjskiego wytworzono olbrzymią liczbę grawerowanych kamiennych plakietek przedstawiających sowy. Dotychczas archeolodzy znaleźli około 4000 takich przedmiotów. Wzory na plakietkach są różne, ale z pewnością wzorowane są na dwóch gatunkach – pójdźce zwyczajnej i uszatce zwyczajnej. Sowy te widzimy płaskich fragmentach łupków wielkości dłoni. Sowy to łatwo rozpoznawalna grupa ptaków. Mają kompaktową sylwetkę, duże głowy i oczy umieszczone z przodu, podobnie jak ludzie. Od pierwszych przedstawień w jaskiniach przed 30 000 lat, po dzisiaj, ludzie rysują je tak samo, mówi Juan José Negro z hiszpańskiej Wyższej Rady Badań Naukowych. Znajduje się je zarówno w megalitycznych grobowcach jak i wysypiskach śmieci. Większość z nich ma na górze dwa wywiercone otwory. Naukowcy od ponad wieku spierają się o znaczenie tych plakietek. Autorzy nowych badań uważają, że plakietki były tworzone przez dzieci. Przekonania takiego nabrali porównują wygrawerowane sowy z ponad 100 rysunków sów współczesnych dzieci w wieku 4–13 lat. Otwory na górze mogły służyć zarówno przeciągnięciu sznurka, na którym wieszano je na ścianach czy szyi w formie talizmanu, jak i do umieszczenia piór, reprezentujących sowie uszy. Zdaniem Negro i jego zespołu plakietki miały kilka różnych zastosowań. Przede wszystkim były zabawkami. Dzieci wykonywały je, ucząc się przy okazji obróbki kamienia, i bawiły się nimi. Fakt, że trafiały też do grobowców może świadczyć o tym, iż najmłodsi członkowie społeczności mogli w ten sposób składać hołd swoim krewnym czy członkom grupy. Miały więc zastosowanie podwójne, były i zabawkami i obiektami rytualnymi. O rytualnym – i wyłącznie takim – znaczeniu plakietek, mówiono już od dawna. Autorzy badań zwracają jednak uwagę, że ważne przedmioty rytualne były często wykonywane z rzadkich trudno dostępnych materiałów, jak kryształ górski czy kość słoniowa. Łupki są najbardziej rozpowszechnioną skałą na południu Półwyspu, plakietki wytwarzano w miejscu występowania materiału. Co więcej, wśród setek luksusowych przedmiotów – w tym grotów strzał wykonanych z kryształu górskiego – złożonych w jednoznacznie rytualnym kontekście w tolosie w Montelirio, nie znaleziono żadnej plakietki czy podobnie wykonanego przedmiotu. Chcielibyśmy zauważyć, że nasza hipoteza dotycząca łupkowych plakietek z Półwyspu Iberyjskiego, mówiąca, iż były to – przynajmniej w momencie ich wytwarzania – zabawki dzieci epoki miedzi, opiera się na odwiecznej fascynacji ludzi sowami. Pociąga nas ich antropomorficzny wygląd, przez który zwracamy na nie uwagę. Ponadto, posługując się brzytwą Ockhama, stwierdzamy, że nasza hipoteza jest prostsza niż alternatywne wytłumaczenia, mówiące o złożonej symbolice reprezentującej boginię płodności czy o znaczeniu heraldycznym, na którego to hipotezy nie ma żadnych dowodów. Powstaje pytanie, dlaczego plakietki przestały być wytwarzane około 5000 lat temu. Sądzimy, że było to związane z postępem technologicznym. Gdy pojawiły się metalowe narzędzia, znacznie łatwiej było rzeźbić w drewnie. Jednak drewno nie przetrwało tysięcy lat. Dlatego też, naszym zdaniem, kamienne sowy to jedna z niewielu okazji by poznać zachowanie dzieci w prehistorycznej Europie, czytamy na łamach Scientific Reports. « powrót do artykułu