Znajdź zawartość

Chodzenie i trening siłowy znacząco obniżają ryzyko zgonów związanych z marskością wątroby. Przewlekłe choroby wątroby stają się coraz częstsze, po części z powodu narastającej epidemii otyłości. Obecnie nie ma zaleceń, jakie ćwiczenia najlepiej wykonywać, by zmniejszyć ryzyko marskości i jej powikłań. Dr Tracey Simon z Harvardzkiej Szkoły Medycznej i Massachusetts General Hospital w Bostonie śledziła losy 68.449 kobiet biorących udział w Nurses' Health Study oraz 48.748 mężczyzn z Health Professionals Follow-up Study. Na początku badania nikt nie miał chorób wątroby. Od 1986 do 2012 r. ochotnicy co 2 lata zapewniali dokładne dane nt. aktywności fizycznej (także na temat rodzaju ćwiczeń oraz ich intensywności). Okazało się, że dorośli, którzy znajdowali się w najwyższym kwintylu tygodniowego chodzenia, byli o 73% mniej zagrożeni zgonem z powodu marskości wątroby (w porównaniu do osób z najniższego kwintyla). Jeszcze większy spadek ryzyka obserwowano, gdy ochotnicy łączyli marsz z ćwiczeniami wzmacniającymi mięśnie. Naukowcy, których wyniki zostały zaprezentowane na tegorocznym Digestive Disease Week, podkreślają, że dotychczasowe studia ograniczały się do badań, które oceniały aktywność fizyczną tylko w jednym punkcie czasowym albo do badań z krótkim okresem monitoringu. Ich studium to zatem pierwsze prospektywne badanie na dużej amerykańskiej populacji, które bazowało na szczegółowych, aktualizowanych danych dot. aktywności fizycznej w dłuższym czasie. « powrót do artykułu

Trening aerobowy (kardio) na rowerku stacjonarnym 3-krotnie bardziej wzmaga produkcję czynnika wzrostu fibroblastów 21 (FGF21) niż trening siłowy z ciężarami. FGF21 należy do rodziny czynników wzrostu zaangażowanych w proces angiogenezy, rozwoju zarodków czy gojenia ran. Ma on korzystny wpływ na metabolizm. Dla nas jako naukowców ciekawie jest zobaczyć, jak różnie różne formy aktywności fizycznej wpływają na organizm. Od dawna wiemy o oddziaływaniach poszczególnych form treningu na lepiej znane hormony, np. adrenalinę oraz insulinę. Fakt, że trening siłowy i ćwiczenia kardio inaczej wpływają na czynniki wzrostu fibroblastów, jest dla nas [jednak] nowością - opowiada prof. Christoffer Clemmensen z Centrum Podstawowych Badań Metabolicznych Novo Nordisk Foundation. W badaniu naprzemiennym wzięło udział 10 średnio wytrenowanych zdrowych mężczyzn. Wylosowano ich do 2 grup, które trenowały raz w tygodniu. Oba treningi były stosunkowo trudne i trwały godzinę. Ćwiczenia na rowerku miały być wykonywane na poziomie 70% maksymalnego pułapu tlenowego (VO2max), a w przypadku treningu siłowego należało wykonać po 10 powtórzeń 5 ćwiczeń obejmujących główne grupy mięśni. Krew pobierano przed treningiem i bezpośrednio po nim, a także 15, 30, 60, 90, 120 i 180 min od jego zakończenia. W ten sposób monitorowano poziom cukru, kwasu mlekowego, różnych hormonów i kwasów żółciowych w organizmie. Okazało się, że trening kardio powodował znaczny wzrost produkcji FGF21, zaś w przypadku treningu siłowego nic takiego się nie działo. Trening wytrzymałościowy na rowerze miał tak duży wpływ na hormon, że wiedzieliśmy, że należy sprawdzić, czy zjawisko to ma bezpośredni wpływ na korzyści prozdrowotne związane z treningiem aerobowym. Obecnie testowany jest potencjał FGF21 jako leku na cukrzycę, otyłość i podobne zaburzenia metaboliczne, dlatego fakt, że byliśmy w stanie zwiększyć jego produkcję dzięki treningowi, jest interesujący - podkreśla Clemmensen. Duńczycy analizowali nie tylko poziom FGF21, ale i innego hormonu z tej samej rodziny - FGF19. Ponieważ w ramach wcześniejszych badań na zwierzętach powiązano go ze wzrostem mięśni, naukowcy spodziewali się, że trening siłowy będzie podwyższał jego poziom. Było jednak dokładnie na odwrót i wbrew naszej hipotezie, po treningu siłowym produkcja FGF19 nieco spadła. Wg mnie, to oznacza, że nasza wiedza na temat pewnych aspektów ćwiczeń siłowych jest po prostu zbyt mała. Oczywiście powinniśmy się postarać to wyjaśnić - dodaje prof. Jørn Wulff Helge z Uniwersytetu Kopenhaskiego. « powrót do artykułu

Naukowcy Uniwersytetu Jyväskylä odkryli, że u nietrenujących wcześniej młodych mężczyzn trening siłowy korzystnie wpływa na zawartość autofagosomów. Autofagia to proces kataboliczny, który polega na trawieniu przez komórkę obumarłych lub uszkodzonych elementów jej struktury, np. białek czy organelli. Finowie analizowali wskaźniki autofagii i odpowiedzi na białko niesfałdowane (ang. unfolded protein response, UPR); UPR to odpowiedź na zaburzenia homeostazy w siateczce śródplazmatycznej. Polega m.in. na czasowym zmniejszeniu syntezy nowych i degradacji nieprawidłowo sfałdowanych białek, a także na kierowaniu komórek do apoptozy. W tym celu 2-krotnie wykonywano biopsję mięśni: po pojedynczej sesji ćwiczeń siłowych i po 21 tygodniach treningu siłowego. W eksperymencie wzięli udział nietrenujący wcześniej młodzi i starsi mężczyźni. Starzenie może zmniejszać poprawę jakości mięśni wywołaną treningiem siłowym - podkreślają doktorant Jaakko Hentilä oraz Juha Hulmi z Academy of Finland. Autorzy publikacji z pisma Acta Physiologica podkreślają, że bez względu na wiek sesja ćwiczeń siłowych aktywowała jednak UPR, co sugeruje, że u młodych i starszych osób mięśnie szkieletowe pod wieloma względami podobnie przystosowują się do takiej formy ruchu. « powrót do artykułu