Znajdź zawartość

W 1931 roku w grocie Magharat as-Suchul w masywie Góry Karmel w dzisiejszym Izraelu znaleziono pierwszy szkielet rodzaju Homo. Należał on do dziecka w wieku 3–5, które zmarło przed około 140 000 lat i zostało pochowane. Początkowo naukowcy nie mogli dojść do zgody, czy szkielet należał do dziecka H. sapiens, H. neanderthalensis czy też do hybrydy obu gatunków człowieka. Obecnie przyjmuje się, że to anatomicznie współczesny człowiek. W czasie wykopalisk niekompletna żuchwa oddzieliła się od reszty szkieletu. Została ona zrekonstruowana, ale brak środkowej części twarzy i części podstawy czaszki uniemożliwiają połączenie jej z resztą. Niedawno zespół złożony z naukowców z francuskiego Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, Uniwersytetu w Liège oraz Uniwersytetu w Tel Awiwie podjął się ponownego zbadania szczątków dziecka, wirtualnej rekonstrukcji czaszki oraz określenia jego przynależności gatunkowej. Żuchwa dziecka wykazuje prymitywne cechy, z wyraźnym pokrewieństwem z neandertalczykami. Tomografia komputerowa mózgoczaszki wykazała, że sklepie jest niskie, kość potyliczna jest wydłużona ze słabo zaznaczoną płaszczyzną karkową, a otwór wielki umieszczony jest bardziej grzbietowo – w kierunku tyłu – niż u H. sapiens. To cechy charakterystyczne neandertalczyka. Jednak wirtualnie zrekonstruowany prawy błędnik kostny wykazuje współczesną budowę anatomiczną. Co więcej taki mieszany układ cech H. sapiens, neandertalczyków i elementów prymitywnych zauważono też w pozostałej części szkieletu. Badania sugerują zatem, że dziecko było hybrydą Homo sapiens i Homo neanderthalensis. Nie może być to całkowitym zaskoczeniem, gdyż w czasie, gdy dziecko zostało pochowane, region ten był miejscem przepływu genów pomiędzy Europą, Afryką i Azją. Jeśli więc dokonana identyfikacja jest prawidłowa, mamy tutaj do czynienia z najstarszą znaną hybrydą H. sapiens i H. neanderthalensis. Co więcej, nie wiemy, kto pochował dziecko, nie możemy więc wykluczyć, że byli to neandertalczycy. Byłby to kolejny dowód, że gatunek ten grzebał swoich zmarłych. Ze szczegółami można zapoznać się na łamach pisma L'Anthropologie. « powrót do artykułu

Zespół robotników kolejowych, przeprowadzających naprawy po osunięciu gruntu koło Guildford w południowo-wschodniej Anglii, odkrył w piaskowcu niewielką grotę, która wg wstępnych ustaleń, pochodzi z XIV w. Mogła ona pełnić funkcje kaplicy albo pustelni. Grota składa się z kilku segmentów o różnej wysokości. Odkryto ją podczas prac mających ustabilizować nasyp kolejowy. Specjaliści podejrzewają, że kiedyś mogła być o wiele większa, ale uległa zniszczeniu podczas wykuwania w latach 40. XIX w. tunelu przez wzgórze. Wydaje się, że grota pełniła funkcję kapliczki, powiązanej z usytuowaną nieopodal kaplicą św. Katarzyny z końca XIII-początku XIV w. Niewykluczone jednak, że to wcześniejsze miejsce kultu; wzgórze, które od kaplicy nazwano wzgórzem św. Katarzyny, było bowiem kiedyś znane jako Drake-Hill (Wzgórze Smocze). Na zdjęciach udokumentowano gotycką niszę, w pobliżu której widnieje krzyż. Oprócz tego zidentyfikowano 7-8 kolejnych nisz. Na sklepieniu widać napisy oraz inne znaki. Czarny osad to zapewne sadza z oświetlenia. Na dnie odkryto dwa prawdopodobne paleniska. Eksperci mają nadzieję, że dzięki datowaniu radiowęglowemu uda się określić okres wykorzystywania groty. Analizy sadzy i węgla drzewnego z groty pomogą, miejmy nadzieję, stwierdzić, jak i kiedy była ona wykorzystywana - podkreśla rzecznik Archaeology South East. « powrót do artykułu