Zaloguj się, aby obserwować tę zawartość
Obserwujący
0
Władze podjęły decyzję o otwarciu Machu Picchu dla jednego cierpliwego turysty
dodany przez
KopalniaWiedzy.pl, w Humanistyka
-
Podobna zawartość
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Na północy Peru archeolodzy odkryli pochodzące sprzed 1400 lat murale przedstawiające mężczyznę o dwóch twarzach, który na głowie ma złotą ozdobę. Na jednym z murali mężczyzna trzyma wachlarz z piór i puchar, z którego piją cztery kolibry. Na drugim również widzimy wachlarz oraz jakiś obiekt, który jest częściowo zasłonięty. Eksperci zwracają uwagę zarówno na imponujące szczegóły murali, jak i fakt, że tego typu obrazów nie znaleziono wcześniej ani w przedstawieniach kultury Moche, ani żadnej innej prehiszpańskiej tradycji kulturowej regionu andyjskiego.
Niezwykłe murale znaleziono w kompleksie architektonicznym Pañamarca. Prowadzący tam prace archeolodzy z Columbia University i Denver Museum of Nature and Science uważają, że kompleks wybudowali przedstawiciele kultury Moche pomiędzy 550 a 800 rokiem. Dotychczas odsłonięto mniej niż 10% malunków na tym stanowisku.
Pañamarca była miejscem niezwykłe artystycznej kreatywności i innowacyjności. Malarze w kreatywny sposób wykorzystywali istniejący kanon w czasie, gdy zamieszkujący ten obszar ludzie wzmacniali swoją pozycję na południowych krańcach oddziaływania kultury Moche, mówi Lisa Trever z Columbia University.
Niezwykłe przedstawienia znaleziono na jednym z filarów sali ceremonialnej. Naukowcy nie wiedzą, co one przedstawiają. Raczej nie są to bogowie, gdyż tych kultura Moche wyposażała w atrybuty niespotykane u ludzi, jak skrzydła czy wielkie kły. Trever nie wyklucza, że chodzi tutaj o eksperyment z przedstawianiem ruchu i dwóch narracji w jednym czasie.
Prace na stanowisku Pañamarca prowadzone są od ponad 50 lat. Okrywane są tam wspaniałe murale. Jednak to, do czego archeolodzy dotarli ostatnio, jest czymś wyjątkowym. Bez wątpienia odkrycia te znacząco pomogą w zrozumieniu kosmologii i religii kultury Moche. Tym bardziej, że na dwóch muralach najwyraźniej się nie skończy. Archeolodzy zauważyli już bowiem kolejne podobne przedstawienie. Odkryli fragment wachlarza i trzymającej go ręki. Pod koniec roku rozpoczną kolejny sezon wykopalisk z nadzieją, na nowe wspaniałe znaleziska.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
W nekropolii na południe od Templo Musoleo de la Huaca Las Ventanas w peruwiańskim regionie Lambayeque znaleziono grób chirurga pochodzący ze środkowego okresu kultury Sican, z lat 900–1050. Grób numer 77 odkryto przed kilkunastu laty, dopiero jednak teraz udało się wykonać szczegółowe wykopaliska, dzięki którym dowiedzieliśmy się, jak wyjątkowe to znalezisko.
Wykopaliska w Huaca Las Vantanas były prowadzone przez naukowców z Museo Nacional Sicán w latach 2010/2011. Wówczas odkryto grób mężczyzny. Zanim jednak przystąpiono do bardziej szczegółowych wykopalisk okazało się, że regionowi grozi powódź. Archeolodzy zabrali więc to, co wówczas znaleźli i zabezpieczyli znaleziska w muzealnym magazynie. Do badania grobu przystąpiono dopiero w ubiegłym roku, po zdobyciu dofinansowania z National Geographic.
Zmarły to przedstawiciel środkowego okresu kultury Sican. Wraz z nim w grobie złożono złotą maskę barwioną cynobrem, pektorał, rodzaj poncho z miedzianymi płytkami oraz złotą golarkę, mówi dyrektor Museo Nacional Sicán, Carlos Elera. Pod poncho ukryta była butelka z dwoma dziobkami i rączką przedstawiającą Huaco Rey. Wśród znalezionych przedmiotów były też miedziane złocone misy oraz nóż ceremonialnych tumi.
Najbardziej interesujący jest jednak zestaw igieł, szydeł oraz noży ostrzonych z jednej strony. Mają one różne rozmiary, niektóre wyposażono w drewniane rękojeści. Obok wspomnianego już tumi znaleziono rodzaj metalowej tacy. Obok znajdowały się zaś dwie kości czołowe, jedna należąca do osoby dorosłej, druga do nastolatka. Zostały one precyzyjnie wycięta i zmodyfikowane tak, by mogły służyć jako noże. Na podstawie tych wszystkich znalezisk specjaliści doszli do wniosku, że w grobie 77 złożono ciało chirurga.
Kultura Sican (Lambayeque) rozwijała się na północnych wybrzeżach Peru w latach 750–1375. Rozwinęła się ona po kulturze Moche.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
W 1911 roku Hiram Bingham odkrył Machu Picchu. Inkaskie miasto powstało około 1450 roku i zostało opuszczone mniej więcej 100 lat później, w czasach podboju imperium Inków przez Hiszpanów. Mimo tego, że Hiszpanie wiedzieli o istnieniu nieznanego im miasta, nigdy go nie odnaleźli. Znalazł je setki lat później amerykański archeolog, a teraz naukowcy z Peru i USA twierdzą, że o mieście wiemy mniej, niż nam się wydawało.
Historyk Donato Amado Gonzales z Ministerstwa Kultury Peru i archeolog Brian S. Bauer z University of Illinois Chicago przeanalizowali zapiski Binghama, mapy z początku XX wieku oraz archiwalne dokumenty sprzed wieków. Na tej podstawie naukowcy doszli do wniosku, ze Inkowie nazywali swoje miasto Huayna Picchu, od skalnego wyniesienia znajdującego się najbliżej miejscowości, a nie Machu Picchu, co jest nazwą najwyższej góry w pobliżu miasta.
Punktem wyjścia naszych badań była niepewność co do nazwy ruin w momebcie, gdy Bingham odwiedził je po raz pierwszy. Przejrzeliśmy mapy i atlasy wydrukowane przed odkryciem Binghama. Jest wiele danych wskazujących, że Inkowie nazywali to miejsce Picchu lub – co bardziej prawdopodobne – Huayna Picchu, mówi Bauer.
Naukowcy odkryli, że ruiny inkaskiego miasta o nazwie Huayna Picchu pojawiają się w atlasie opublikowanym w 1904 roku. Ponadto zachowały się zapiski, z których wynika, że w 1911 rou, gdy Bingham wyruszał z Cusco w poszukiwaniu miasta, dowiedział się, że w pobliżu rzeki Urubamba znajdują się ruiny zwane Huayna Picchu. Ponadto, już po odkryciu, w roku 1912 syn lokalnego właściciela ziemskiego powiedział Binghamowi, że ruiny nazywają się Huayna Picchu.
Najbardziej zdumiewającym dowodem, na jaki trafili naukowcy jest jednak XVI-wieczna hiszpańska relacja, z której wynika, że pod koniec XIV wieku rdzenna ludność tych okolic zastanawiała się nad ponownym osiedleniem w miejscu, które nazywali Huayna Picchu. Dokument ten, pochodzący z Silque Haciend z roku 1588 nie jest jedynym. Z tego samego źródła mamy dokument z 1714 roku, w którym wspomniano o Huayna Picchu, mieście znajdującym się wysoko nad rzeką Urubamba.
Gdy Hiram Bingham odwiedził ruiny w 1911 roku i zwrócił na nie uwagę świata, niewiele było o nich wiadomo. Nawet mieszkańcy okolic Cusco o nich nie wiedzieli. Szczyty Huayna Picchu i Machu Picchu były dobrze znane jako część Silque Hacienda, jednak mało osób wiedziało, że pomiędzy nimi znajduje się inkaskie miasto. Wydaje się, że Bingham zdecydował się nazwać ruiny Machu Picchu zgodnie z sugestią swojego przewodnika, Melchora Artegi, rolnika żyjącego w dolinie, stwierdzili Gonzales i Bauer. Teraz, ponad 110 lat od odkrycia Binghama, mamy coraz więcej dowodów, by zakwestionować nazwę machu Picchu jako odnoszącą się do tych ruin.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Podczas układania sieci gazowej w miejscowości Chilica, która leży na południe od stolicy Peru Limy, odkryto zadaszenie wykonane z drzewa huarango (Prosopis pallida). Po wstrzymaniu prac budowlanych archeolodzy natrafili na zawiniątka grobowe sprzed ok. 700-800 lat. Zespół z firmy Cálidda wspomina też o ofiarach z kukurydzy, ceramiki oraz instrumentów muzycznych (siku).
Układ zawiniątek był inny niż w przypadku kultury Ichma (Ychma), dlatego Ródemi Temoche, dyrektor prac z zakresu nadzoru archeologicznego, uważa, że w grę wchodzi mniej znana miejscowa kultura przedinkaska.
W wypowiedzi dla mediów Temoche przypomniał, że ten typ pochówku powtarza się w okolicy. Parę lat temu, zaledwie 0,5 km od opisywanego miejsca, natrafiono na podobne zawiniątka. Stanowisko było mocno zniszczone, ale ze względu na liczbę znalezisk zaczęto je nazywać cmentarzem Chilca. Kilka lat wcześniej w wąwozie odkryto zaś pochówek chłopca.
Jak dotąd w Chilica odkryto szczątki 8 osób. Zawiniątka, wykonane zarówno z włókien roślinnych, jak i zwierzęcych (sierść wielbłądowatych), ułożono w kształt półksiężyca. Prosty pochówek przykryto drewnianym daszkiem i matą z trzciny; daszek uległ zawaleniu. Na zawiniątkach umieszczano różne przedmioty, na przykład kolbę kukurydzy czy muszlę. Aby uzyskać bardziej kompletny obraz, obszar wykopu zostanie powiększony do wymiarów 10x10 m; wg Temoche, będzie on miał 2 metry głębokości. Później zacznie się etap dokumentowania. Specjaliści wykonają zdjęcia, rysunki itp. Planowane są również badania genetyczne. Już teraz wiadomo, że w tym miejscu pochowano dorosłych i dzieci. Stopień zniszczenia zębów w jednej z czaszek wskazuje na dietę bogatą w zboża.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Machu Picchu mogło powstać całe dekady wcześniej, niż się uważa, czytamy na łamach pisma Antiquity. Ta królewska rezydencja powstała za rządów twórcy potęgi imperium Inków, Pachacutiego Inki Yupanquiego. Przyjmuje się, że objął on władzę w 1438 roku, a Machu Picchu zbudowano w latach 50. XV wieku. Jednak autorzy najnowszej pracy przekonują, że miejsce to było zasiedlone już wcześniej.
Richard L. Burger, Lucy C. Slazar i Jason Nesbitt z Yale University oraz Eden Washburn i Lars Fehren-Schmitz z Unwersytetu Kalifornijskiego w Santa Cruz, przeprowadzili badania radiowęglowe kości i zębów osób pochowanych w jaskiniach na czterech cmentarzach wokół Machu Picchu. Wykazały one, że miejsce to było zamieszkane już ok. roku 1420. Było to zatem co najmniej 2 dekady przed tym, co możemy wyczytać w źródłach pisanych, wiążących Machu Picchu z Pachacutim. To zaś ma konsekwencje dla zrozumienia chronologii historii Inków.
Mimo tego, że Machu Picchu cieszy się dużym zainteresowaniem naukowców, dotychczas nie datowano tego miejsca na podstawie akceleratorowej spektrometrii mas (AMS) z użyciem dużej próbki materiału. Brak takich prac wynikał w dużej mierze z opinii znacznej liczby archeologów, którzy uważali je za niepotrzebne, gdyż stwierdzali, że dokładne datowanie inkaskich miejsc takich jak Machu Picchu można przeprowadzić metodą analizy hiszpańskich tekstów historycznych. Zresztą już w 1945 roku John Rowe opublikował – opierając się na zapiskach historycznych – chronologię imperium Inków, która do dzisiaj pozostaje dominującym modelem używanym przy opisywaniu ich historii.
Rowe stwierdził, że w 1438 roku armia Pachacutiego, po odparciu inwazji ludu Chanka, podbiła dolną część Doliny Urubamba, gdzie znajduje się Machu Picchu, a następnie Pachacuti rozszerzył swoją władzę na znaczną część centralnych Andów. Opierając się na hiszpańskiej XVI-wiecznej dokumentacji prawniczej, Rowe wykazał, że Machu Picchu powstało jako część królewskiej rezydencji znanej jako Picchu. Uczony argumentował, że rezydencja należała do Pachacutiego i uznał, iż kompleks powstał, by upamiętnić podbicie przez niego Urubamby. W chronologii Rowe'a Machu Picchu powstało pomiędzy objęciem władzy przez Pachacutiego (1438) a zanim jego syn Tupac Inca Yupanaqui objął dowództwo armii Imperium (1463) lub zasiadł na tronie (1471). Uczony przyznaje, że istnieją rozbieżności pomiędzy hiszpańskimi źródłami, jednak opierał się głównie na datach z kroniki z 1586 roku, której autorem jest Cabello de Balboa. Dotychczas jednak nie udało się ustalić, na jakich źródłach opierał się z kolei Balboa, jednak pamiętajmy, że w czasach, gdy Rowe pisał swoje dzieło, nie istniały inne metody ustalenia chronologii.
W ostatnich latach zaczęły ukazywać się kolejne prace, w których użyto datowania, a wiele z wniosków wydaje się rozbieżnych z chronologią Rowe'a. Stąd też zarówno wezwania do ponownej oceny chronologii Rowe'a, jak i pojawiające się wątpliwości, co do datowania Machu Picchu.
Machu Picchu było wiejskim pałacem inkaskiej rodziny królewskiej. Położone jest w odległości 75 kilometrów od stolicy, Cuzco. Podróż trwała zapewne 4–6 dni. Prawdopodobnie nie mieszkało w nim więcej niż 500 osób i mogło być atrakcyjnym miejscem wypoczynku elity, szczególnie w miesiącach zimowych, pomiędzy majem a sierpniem.
Burger i jego grupa wykorzystali 26 próbek kości i zębów. Szczątki złożonych ludzi noszą niewiele śladów ciężkiej pracy fizycznej, nie widać też, by zginęli gwałtowną śmiercią. Większość znanych pochówków pochodzi z obrzeży królewskiego pałacu. Wszystko wskazuje na to, że pochowano tutaj członków świty królewskiej, zatem datowanie powinno dać odpowiedź na pytanie, od kiedy do Machu Picchu przybywała inkaska elita. Mało zaś jest prawdopodobne, by obecność elity była związana z samym okresem budowy pałacu. Ci, którzy budowali Machu Picchu chowali swoich zmarłych w wioskach, z których pochodzili. Zarówno same szkielety, nie noszące śladów ciężkiej pracy fizycznej, oraz przedmioty z nimi złożone, wskazują na pałacową elitę. A zatem na czas, w jakim Machu Picchu było zamieszkane. Sama budowa musiała zaś mieć miejsce wcześniej.
Na podstawie przeprowadzonych badań ich autorzy doszli do wniosku, że Machu Picchu było nieprzerwanie zamieszkane przez inkaską elitę w latach 1420–1530. Jeśli uczeni mają rację i kolejne badania potwierdzą takie datowanie, będzie to oznaczało, że Pachacuti – twórca potęgi inkaskiego imperium – wstąpił na tron o co najmniej 2 dekady wcześniej niż się przyjmuje. Zatem kolejne jego podboje również musiały mieć miejsce wcześniej. Taki wnioski znajdują poparcie w innych badaniach, podczas których prowadzono datowanie w Cuzco i okolicach. Jednocześnie Burger i jego koledzy podkreślają, że w ich badaniach nie ma niczego, co pozwoliłoby przyznać rację niektórym autorom postulującym przesunięcie początku rządów Pachacutiego na końcówkę XIV wieku.
« powrót do artykułu
-
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.