Skocz do zawartości
Forum Kopalni Wiedzy

Rekomendowane odpowiedzi

Jedzenie gorzkiej czekolady może korzystnie wpływać na nastrój i usuwać objawy depresyjne - donoszą autorzy artykułu z pisma Depression and Anxiety.

Brytyjsko-kanadyjski zespół analizował dane 13.626 dorosłych, biorących udział w US National Health and Nutrition Examination Survey. Spożycie czekolady przez ochotników zestawiano z punktacją uzyskiwaną w służącym do rozpoznawania depresji Kwestionariuszu Zdrowia Pacjenta (Patient Health Questionnaire).

Podczas analiz wzięto poprawkę na szereg potencjalnie istotnych czynników, w tym na aktywność fizyczną, przewlekłe problemy zdrowotne czy palenie.

Okazało się, że u osób, które w ciągu dwóch 24-godzinnych okresów zjadły gorzką czekoladę, ryzyko zaraportowania znaczących klinicznie objawów depresji było aż o 70% niższe, w porównaniu do ludzi niejedzących czekolady. Stwierdzono również, że grupa 25% badanych jedzących najwięcej czekolady (jakiejkolwiek, nie tylko gorzkiej) rzadziej donosiła o objawach depresyjnych; porównań także dokonywano do niejedzących czekolady. Naukowcy nie znaleźli jednak istotnej statystycznie korelacji między spożyciem czekolady innej niż gorzka i klinicznie istotnymi objawami depresji.

Dr Sarah Jackson z Instytutu Epidemiologii i Opieki Zdrowotnej Uniwersyteckiego College'u Londyńskiego podkreśla, że w ramach przyszłych badań trzeba sprecyzować kierunek zależności - może być tak, że przez depresję ludzie tracą zainteresowanie jedzeniem czekolady, w grę mogą też [jednak] wchodzić inne czynniki, które działając 2-kierunkowo, sprawiają, że ludzie nie chcą jeść czekolady i są depresyjni.

Należy ustalić [ewentualny] związek przyczynowy, demonstrujący korzystny wpływ spożycia czekolady na objawy depresji i leżący u podłoża tego zjawiska mechanizm biologiczny; wtedy będzie można określić, ile jakiej czekolady potrzeba spożyć, by w optymalny sposób zapobiegać i radzić sobie z depresją.

W przeszłości naukowcy proponowali kilka mechanizmów, odpowiadających za związki między czekoladą a nastrojem. Wskazywano np. na wchodzące w jej skład psychoaktywne związki wywołujące uczucie euforii, a także na będącą neuromodulatorem 2-fenyloetyloaminę.

Co ważne, gorzka czekolada zawiera największe ilości przeciwzapalnych flawonoidów, a już od jakiegoś czasu mówi się o teorii zapalnej depresji.

Dowody eksperymentalne sugerują, że poprawa nastroju następuje tylko wtedy, jeśli czekolada jest smaczna. Wydaje się więc, że chodzi nie tylko o składniki, ale także o przyjemność z jej spożywania...


« powrót do artykułu

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
9 godzin temu, KopalniaWiedzy.pl napisał:

Co ważne, gorzka czekolada zawiera największe ilości przeciwzapalnych flawonoidów...

Największe ilości ze wszystkich rodzajów czekolad, czy największe ilości w ogóle? 
Szkoda, że nie lubię czekolady :( Depresji wprawdzie nie mam, ale to działanie przeciwzapalne to by mi się bardzo przydało

 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Czekolada to nasiona, bywa, że ktoś ją źle toleruje (chyba z większością nasion jest taki problem, myśmy wyewoluowali od owocożerców, a nie nasionożerców:)).

  • Lubię to (+1) 1

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
Godzinę temu, bea napisał:

Za to bardzo często spotykam artykuły o jej zdrowotnych właściwościach i dlatego mi przykro, że jej nie lubię.

Ja gorzkiej nie lubię, ale z właściwości korzystam.

Co to jest czekolada? Kakao + tłuszcz + słodkie i smakowe dodatki, więc czynnikiem odpowiedzialnym za efekty jest kakao. Dwie duże łychy w szklance mleka, osłodzone ksylitolem lub erytrolem (można cukrem z cukierniczki, ale wychodzi bomba kaloryczna). W bonusie leciutkie działanie euforyczne.:)

Edytowane przez 3grosze

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
1 minutę temu, bea napisał:

Żadnego działania euforycznego nigdy nie zauważyłam,

Kwestia dawki i reakcji osobniczej (u mnie na szczęśliwym poziomie:D). Lecz jeśli u Ciebie działanie pobudzające dominuje nad ekstatycznym;), to nie kombinuj.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
59 minut temu, Astro napisał:

Podejrzewam, że tymi nasionami z owoców jakoś nie pluliśmy

Tak, ale przypuszczam, że większość z tych nasion przechodziła w dobrym stanie przez układ pokarmowy i potem kiełkowała. Kawa czy kakao czy nawet mąka to nasiona zmielone mechanicznie i ich zawartość jest wchłaniana przez jelita. (Zresztą, mogę mieć jakieś osobiste skrzywienie w tej sprawie, bo ja jeśli jest możliwość to wypluwam;))

Godzinę temu, Astro napisał:

No i konkretniej, to nie gardziliśmy nawet mózgiem; i to nawet współbrata. W tym chyba nasz sukces.

Ano, zgadza się. Ale z drugiej strony chyba też z trawieniem mięsa sporo ludzi ma mniejsze problemy niż z nasionami. ;) Tu chyba po trochu zaczyna wychodzić, że jakąś część racji miał Bastard (o ile go pamiętasz).

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
12 minut temu, Astro napisał:

Robimy to (mielimy) od tysiącleci. Zdążyliśmy się przystosować, a zmiana wyszła nam chyba tylko na "dobre". :P

Też tak myślałem, dopóki nie okazało się, że mam problemy z trawieniem glutenu (tzn. dokładniej problemy gastryczne miałem całe życie, a że chodzi o gluten, wyjaśniło się niedawno).

Małpami byliśmy przez miliony lat. Ogień opanowaliśmy ponad milion lat temu (więc już wtedy mogliśmy piec mięso, a i wcześniej jedliśmy surowe, aczkolwiek w niedużych ilościach: https://www.damianparol.com/co-jada-szympans/)

Czyli okres owocożerny i okres mięsożerny są rzędu miliona lat. Rolnictwo (czyli nasionożerczość): ok. 10 tysięcy.

Nie mówię, że mam rację, ale coś może być na rzeczy:)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
23 minuty temu, Astro napisał:

Ok, ale ja nie mam problemu z trawieniem glutenu. Podejrzewam, że zdecydowana większość. Podejrzewam również, że nie miałbyś problemu ze strawieniem pieczywa przed stu laty; dowolnego pieczywa wówczas

Też tak podejrzewam:) Myślę, że jesteśmy jakoś dostosowani do rolnictwa, tylko czasem, w szczególnych sytuacjach to dostosowanie "nawala".

23 minuty temu, Astro napisał:

Wciąż jesteśmy, nie sądzisz?

Ano jesteśmy, pisałem skrótami myślowymi:) Rząd wielkości się od tego nie zmienia;)

23 minuty temu, Astro napisał:

Myślisz, że mutacje potrzebują aż takiego czasu? Moje niebieskie oczy nie liczą więcej niż 10 tysięcy lat.

Trudno powiedzieć, czy jedna mutacja wystarcza (o ile była). Ale rzeczywiście, warto byłoby zbadać, czy były jakieś mutacje zw. z dostosowaniem się do zbóż. Nie wiem, czy ktoś prowadził badania. To w ogóle ciekawa sprawa, bo jeśli była mutacja 10 tys. lat temu, to mogła nie zdążyć rozejść się po wszystkich ludziach. Indianie amerykańscy, czy ktoś taki, mogą jej nie mieć.

Edytowane przez darekp

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
23 hours ago, KopalniaWiedzy.pl said:

Jedzenie gorzkiej czekolady może korzystnie wpływać na nastrój i usuwać objawy depresyjne - donoszą autorzy artykułu z pisma Depression and Anxiety.

Brytyjsko-kanadyjski zespół analizował dane 13.626 dorosłych, biorących udział w US National Health and Nutrition Examination Survey. Spożycie czekolady przez ochotników zestawiano z punktacją uzyskiwaną w służącym do rozpoznawania depresji Kwestionariuszu Zdrowia Pacjenta (Patient Health Questionnaire).

(...)

Dowody eksperymentalne sugerują, że poprawa nastroju następuje tylko wtedy, jeśli czekolada jest smaczna. Wydaje się więc, że chodzi nie tylko o składniki, ale także o przyjemność z jej spożywania...

Badania Kalifornijskiego Uniwersytetu w San Diego z 2010 r. wskazują na wręcz depresyjne działanie czekolady w przypadku dłuższego jej spożywania.

https://portal.abczdrowie.pl/czy-czekolada-moze-powodowac-depresje

https://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703465204575208380988174438

Od wielu lat spożywam dziennie około  20 g gorzkiej czekolady (80-85%) głównie ze względu na rzekomo korzystne jej działanie na układ krążeniowo-naczyniowy. Wiem, że czekolady nie należy spożywać późnym wieczorem, gdyż może utrudniać zasypianie, dlatego stała się moją główną przekąską do kawy, również ze względu na walory smakowe w tym połączeniu.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
4 hours ago, Astro said:

Hmm. Kawkę i gorzką czekoladkę preferuję od wczesnych lat 80. (wówczas było trudno, ale potem z górki). Podeślij mi tu jakiegoś śmiałka (po kawce i czekoladce) na badania; zbadam go dogłębnie. :D

W takim razie możesz być zarówno geniuszem :) jak i przypadkiem beznadziejnym:( w zależności od tego jakie procesy biochemiczne w mózgu przeważyły. Z drugiej strony chyba nie chwaliłeś się tym, że jako drugi fakultet na studiach oprócz fizyki wybrałeś właśnie psychiatrię.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 15.08.2019 o 12:20, Astro napisał:

Zrób tatara i podaj statystycznemu ludziowi, niekoniecznie Kowalskiemu. ;) Wyniki mogą Cię zadziwić. :D

Tak dla rozrywki, ciekawostka: https://joemonster.org/art/24928

:D

 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Tak jak zauważył 3grosze, ciemna czekolada to w większości kakao, więc ciekawe czy można te rezultaty rozciągnąć na kakao? Wyczytałem też, że orzechy włoskie są związane z mniejszym ryzykiem depresji a także ze zmniejszonym ryzykiem zgonu.

Co do nasion, to z tego co pamiętam, a wyczytałem niedawno na Wiki, kształt uzębienia zaczął się zmieniać w kierunku przydatności do rozdrabniania twardych pokarmów u Australopiteków kilka milionów lat teamu. Więc wydaje się, że mieliśmy styczność z dzikimi nasionami zanim doszło do rewolucji.

Jak ktoś ma problemy z infekcjami, to można sobie robić profilaktycznie inhalacje z rożnymi dodatkami i płukać gardło. W moim przypadku to zlikwidowało infekcje, a jak już do niej dojdzie, to zabiegi pozwolą szybko opanować chorobę zanim się rozwinie. Przepłukać gardło można wieloma środkami, a inhalator może być wycięty nawet z kartonu po soku w sytuacji awaryjnej.

Żyjcie długo i w zdrowiu! ;-)

  • Pozytyw (+1) 1

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Bardzo lubię gorzką czekoladę, i naprawdę działa uspokajająco.

  • Pozytyw (+1) 1

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
1 minutę temu, bea napisał:

To chyba cecha indywidualna, bo na mnie wręcz przeciwnie. Po kakao i czekoladzie jestem roztrzęsiona i mam hercklekoty. Zapewne to wynik zatrucia teobrominą. Najwyraźniej na mnie działa jak na psa :P

To może trzeba wypróbować inny rodzaj uspokajacza :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 15.08.2019 o 10:26, 3grosze napisał:

Dwie duże łychy w szklance mleka, osłodzone ksylitolem lub erytrolem (można cukrem z cukierniczki, ale wychodzi bomba kaloryczna). W bonusie leciutkie działanie euforyczne.:)

No myślę, że więcej o tym można poczytać na forum hiperreal :P

Na depresję, przede wszystkim pozytywne myślenie jest dobre. Oczywiście nie jest to takie proste, kiedy zaczyna się atak. Czekolada gorzka pewnie też, jeżeli ktoś ją lubi, ale bardziej jako odwrócenie uwagi. 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 28.12.2019 o 02:07, M61 napisał:

Czekolada gorzka pewnie też, jeżeli ktoś ją lubi, ale bardziej jako odwrócenie uwagi.

Lubienie nie ma tu nic do rzeczy i nie chodzi o żadne odwracanie uwagi. Bo to by znaczyło, że jedyny efekt to placebo. Chodzi tu o fenyloetyloaminę, która jest w kakao i czekoladzie; stymuluje serotoninę, dopaminę i noradrenalinę. Wróć do ojcostwa, naukę zostaw w spokoju, proszę, bo każdy twój wpis to popis bredni albo banałów.

  • Negatyw (-1) 1

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
18 godzin temu, Antylogik napisał:

Wróć do ojcostwa, naukę zostaw w spokoju, proszę, bo każdy twój wpis to popis bredni albo banałów.

Nie muszę wracać, bo już tam jestem, ale tobie superinteligencie nie powinienem tego tłumaczyć. Natomiast moje pasje to moja sprawa. Czy placebo czy nie, to nie ma znaczenia, depresja to śmiertelne zaburzenie i można próbować wszystkiego, żeby z tego wyjść. Jakkolwiek chemicznie nie potraktujesz swojego umysłu, to będzie i tak tylko proteza. Można tak całe życie nawet jechać. Ale czy warto? Lepiej poradzić sobie na poziomie psychicznym. Jest to zdrowsze dla ciała. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku tobie i wszystkim użytkownikom tego portalu. 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Najpierw szanowni lekarze powinni się dowiedzieć co mają na myśli mówiąc depresja, bo na razie jest z tym ekstremalnie krucho. Do tego woreczka jest wrzucone kilkanaście różnych zaburzeń, przy czym w absolutnej większości wypadków lekarstwa są znacznie gorsza niż choroba, bo w żaden sposób nie są skierowane w etiologię zaburzenia. W psychiatrii jak boli cię palec, to ucinają nogę i odtrąbiają sukces, korzystając z faktu, że bardzo ciężko wykazać "drobnoziarniste" uszkodzenia mózgu chowanego pod czaszką - wszelkie skargi pacjentów bezrefleksyjnie wrzucając do worka "efekty uboczne". Nie wolno zapomnieć, że dla tych ludzi lobotomia leczyła.

12 minut temu, M61 napisał:

Jakkolwiek chemicznie nie potraktujesz swojego umysłu, to będzie i tak tylko proteza

Ekstremalnie dobre efekty przynosi zmniejszenie stresu oksydacyjnego i zwiększenie produkcji energii, ale nie jest to "manipulacja neuroprzekaźnikami" tylko naprawienie fundamentalnych (dla każdej tkanki) problemów.

Edytowane przez peceed
  • Pozytyw (+1) 1

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jak zwykle coś ci się miesza, psychiatria po prostu leczy skutki, a nie przyczyny. Czyli podają lek przeciwbólowy na palec,a nie go ucinają. I choć daleko jej do niektórych innych gałęzi medycyny, to i tak w porównaniu do takiej spychologii, odniosła ogromny sukces. To co wam się wydaje, że takie najlepsze - ta spychoterapia - to zwykłe placebo.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 30.12.2019 o 20:09, Antylogik napisał:

proszę, bo każdy twój wpis to popis bredni albo banałów.

Będę miał to na względzie, jednak trochę jeszcze tych badziewnych postów napiszę, zanim wejdę we właściwy rytm. Możesz mnie dodać do ignorowanych,  wtedy nie będziesz musiał czytać moich wypocin ;)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 31.12.2019 o 20:52, Antylogik napisał:

Jak zwykle coś ci się miesza

Kolega reprezentuje zadziwiający poziom arogancji wobec innych użytkowników forum w stosunku do prezentowanych możliwości intelektualnych. Można to wyjaśnić ekstremalnie młodym wiekiem (więcej niż 12 nie rokuje zbyt dobrze) , albo ekstremalnie starym - gdy już się nie kontaktuje że się nie kontaktuje.

W dniu 31.12.2019 o 20:52, Antylogik napisał:

psychiatria po prostu leczy skutki

Niestety nie, psychiatria poprawia wyniki metryk co do których założono a priori że opisują skutki chorób psychicznych.

W dniu 31.12.2019 o 20:52, Antylogik napisał:

Czyli podają lek przeciwbólowy na palec,a nie go ucinają.

W krótkiej perspektywie przy fazach ostrych kilku schorzeń. Na dłuższą metę to leczenie , korzystając z analogii, powoduje atrofię nerwów bólowych.  Lobotomia, neuroleptyki, elektrowstrząsy,  agoniści wszelkiego rodzaju receptorów (użycie agonistów musi, i wynika to z matematyki uczenia sieci neuronowych, prowadzić do zaniku komórek nerwowych).

W dniu 31.12.2019 o 20:52, Antylogik napisał:

To co wam się wydaje, że takie najlepsze - ta spychoterapia - to zwykłe placebo.

Byłoby wspaniale, ale jest znacznie gorzej. Psychoterapia w wielu formach daje równie niebezpieczne efekty uboczne co leki, co ważne - korzysta z tych samych (całkowicie naturalnych) mechanizmów dysocjacyjnych. Z kolei nieszkodliwe formy psychoterapii da się z lepszymi skutkami zastąpić zwykłym przekazem informacji (o ile pacjent nie jest funkcjonalnym analfabetą).

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

ciekawy artykuł, bardzo lubię gorzką czekoladę

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
W dniu 31.01.2020 o 13:28, Anka77 napisał:

Zaraz ide do sklepu i kupuje cały karton :wub:

No tylko uwaga, żeby nie przesadzać, bo po takiej ilości zatwardzenie murowane .... :-P 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

  • Podobna zawartość

    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Endometrioza jest poważnym schorzeniem, którego nie można bagatelizować. Polega na występowaniu komórek endometrium poza ich prawidłową lokalizacją. W zdrowym organizmie kobiety, komórki endometrium znajdują się w jamie macicy, natomiast u osoby chorej mogą znaleźć się nawet w pęcherzu moczowym czy jelitach. Na jakie objawy należy zwrócić szczególną uwagę? Podpowiadamy.
      Czym jest endometrioza i jak się ją diagnozuje?
      Endometrioza może dotyczyć nawet 15% ogólnej populacji kobiet. Najczęściej występuje u kobiet w wieku rozrodczym, zdecydowanie rzadziej diagnozuje się ją w okresie pomenopauzalnym czy u nastolatek. Wyróżniamy trzy typy choroby: endometriozę otrzewnową, endometriozę jajnikową i endometriozę głęboko naciekającą.
      Trzeba pamiętać, że do teraz nie odkryto dokładnej przyczyny tej choroby. Uważa się jednak, że ryzyko zwiększa się, gdy występują obciążenia w rodzinie, a także zaburzenia hormonalne, wsteczne miesiączkowanie oraz osłabiona odporność. Większość ognisk endometrium znajduje się w jamie otrzewnej. Endometriozy nie można bagatelizować, gdyż przez to, że endometrium zagnieżdża się i rozwija poza naturalnym umiejscowieniem dochodzi do stanów zapalnych, pojawiają się też zrosty czy naciekanie okolicznych tkanek. Choroba ta ma charakter postępujący. Powoduje destrukcję narządów. Może pojawić się niedrożność jelit czy jajowodów, a także bezpłodność. Endometrioza często wymaga wykonania stomii czy usunięcia jajników. Ogniska choroby mogą stać się nowotworowe.
      Jeżeli zatem pojawią się u Was jakiekolwiek niepokojące objawy, to w żadnym wypadku nie powinnyście ich bagatelizować i jak najwcześniej udać się do ginekologa. Dokona on pełnej diagnozy, a przy tym wprowadzi właściwe leczenie.
      Pierwsze objawy endometriozy - to trzeba wiedzieć!
      Endometrioza już na samym początku może dawać objawy, które często są nieuciążliwe, a przez to bagatelizowane. Jednak wraz z rozwojem choroby, objawy stają się bardziej nasilone. Często do zdiagnozowania endometriozy dochodzi przypadkowo, np. podczas rutynowej wizyty u ginekologa bądź wtedy gdy kobieta zgłasza problemy z zajściem w ciążę.
      Często pierwszym objawem jest też ból, który pojawia się w miednicy mniejszej. Ból może pojawiać się okresowo, a następnie przechodzić w ból ciągły, przy czym jego intensywność się zwiększa. Warto wiedzieć, że zaawansowana endometrioza może powodować naprawdę silne dolegliwości bólowe, które nie zmniejszają się pomimo stosowania tabletek przeciwbólowych. Kolejnym objawem jest bolesne współżycie, bolesne oddawanie moczu bądź stolca.
      Pierwszym objawem endometriozy są naprawdę silne bóle miesiączkowe. Może zmienić się cykl miesiączkowy i dojść do jego zaburzeń. Do tego krwawienia stają się bardziej obfite. Rzadszym objawem są plamienia czy też krwawienia pomiędzy miesiączkami. Nie można też bagatelizować wzdęć czy biegunek, które mogą być spowodowane właśnie występowaniem endometriozy. Bardzo często u chorych występuje silny zespół napięcia przedmiesiączkowego.
      W diagnostyce endometriozy często wykorzystuje się laparoskopię. Wcześniej lekarz przeprowadza dokładny wywiad z pacjentką, a także diagnostykę obrazową. Badanie palpacyjne w okolicy przydatków może pomóc zdiagnozować torbiele endometrialne. Także poszerzenie przegrody odbytniczo-pochwowej może świadczyć o endometriozie.

      « powrót do artykułu
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Po badaniach przeprowadzonych na 403 pacjentach z depresją naukowcy z Mass General Brigham zauważyli, że u 55% z tych, którzy otrzymywali dożylnie ketaminę doszło do poprawienia nastroju. Tym samym stwierdzili, że niewielkie dawki ketaminy są równie skuteczne u pacjentów z oporną na leczenie niepsychotyczną depresją, co terapia elektrowstrząsowa. Leczenie elektrowstrząsami jest wciąż stosowane, ale niesie ono ze sobą ryzyko, skutki uboczne i ma złą prasę w opinii publicznej.
      Terapia elektrowstrząsowa przez ponad 80 lat była złotym standardem leczenia ciężkiej depresji. Jest to jednak również terapia kontrowersyjna, gdyż powoduje utratę pamięci, wymaga znieczulenia i jest stygmatyzowana w społeczeństwie. Przeprowadziliśmy największe badania porównawcze terapii za pomocą ketaminy oraz elektrowstrząsów. Jako jedyni oceniliśmy też utratę pamięci w obu typach leczenia, mówi Amit Anand, profesor psychiatrii z Harvard Medical School i dyrektor Psychiatry Translational Clinical Trials w Mass General Brigham.
      Zaburzenia depresyjne dotykają dziesiątków milionów ludzi na całym świecie. Terapia elektrowstrząsowa polega na wywołaniu napadu drgawkowego za pomocą prądu elektrycznego przepuszczanego przez mózg. Dochodzi wówczas do uwolnienia neuroprzekaźników, zwiększenia aktywności receptorów czy pobudzenia zaburzonej osi podwzgórze-przysadka. Z kolei ketamina to lek używany głównie w anestezjologii oraz jako środek przeciwbólowy. Już wcześniej pojawiały się wskazówki, że jej niewielkie dawki mogą wywierać korzystny wpływ na osoby z depresją.
      Naukowcy z Mass General Brigham prowadzili swoje badania w latach 2017–2022. Wzięło w nich udział 403 pacjentów, z których połowa przez trzy tygodnie była leczona elektrowstrząsami aplikowanymi trzy razy w tygodniu, a połowa otrzymywała dwa razy w tygodniu ketaminę. Wpływ terapii na pacjentów badano przez 6 miesięcy po jej zakończeniu.
      Okazało się, że 55% osób otrzymujących ketaminę i 41% leczonych elektrowstrząsami doświadczyło co najmniej 50-procentowego zmniejszenia objawów depresji oraz poprawy jakości życia. W przypadku terapii elektrowstrząsowej skutkami ubocznymi były utrata pamięci i objawy ze strony układu mięśniowo-szkieletowego. W przypadku ketaminy jedynym skutkiem ubocznym było przejściowe poczucie dysocjacji w trakcie leczenia.
      Dla rosnącej grupy pacjentów, którzy nie reagują na konwencjonalne leczenie, terapia elektrowstrząsowa pozostaje najlepszym sposobem leczenia. Nasze badania pokazują, że dożylne podawanie ketaminy nie jest gorszą metodą i powinno być rozważone jako alternatywny sposób leczenia, dodaje doktor Murat Altinay z Cleveland Clinic.

      « powrót do artykułu
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Dr Andrzej Śliwerski z Instytutu Psychologii Uniwersytetu Łódzkiego (UŁ) podkreśla, że zgodnie z wynikami badań, depresja występuje nawet u 30,4%, a zaburzenia lękowe u 32% dzieci z cukrzycą typu 1. (CT1). Interdyscyplinarny zespół zamierza sprawdzić, w jakim stopniu na stan psychiczny chorego wpływają zachowania rodziców i otoczenia oraz wizja siebie pacjenta. Projekt dr. Śliwerskiego jest realizowany w ramach konkursu Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza.
      Cukrzyca typu 1. jest chorobą autoimmunologiczną, w przebiegu której dochodzi do zniszczenia komórek beta wysp trzustkowych (wysp Langerhansa). Z tego względu insulina musi być dostarczana w postaci zastrzyków. W większości przypadków cukrzyca typu 1. zaczyna się w wieku wczesnodziecięcym i we wczesnej dorosłości; średnia wieku wynosi 8 lat. Dr Śliwerski zaznacza, że obserwuje się stały wzrost liczby pacjentów z CT1.
      Problemy psychologiczne towarzyszące CT1
      CT1 towarzyszą dolegliwości psychologiczne; najczęstszymi są wspominane na początku depresja i zaburzenia lękowe. Związek między depresją i lękiem a kontrolą cukrzycy jest dwukierunkowy - mówi dr Śliwerski. Zaburzenia emocjonalne wpływają na gorszy poziom wyrównania glikemii. Jednocześnie nawracające hipoglikemie (niskie poziomy cukru we krwi) i hiperglikemie (wysokie poziomy cukru we krwi) powodują większe ryzyko depresji i lęku. Ponieważ zaburzenia lękowe i depresyjne pogarszają wyrównanie metaboliczne cukrzycy, zwiększając ryzyko wystąpienia ostrych i przewlekłych powikłań choroby, znajomość czynników warunkujących ich wystąpienie może przyczynić się do opracowania programów profilaktyczno-edukacyjnych poprawiających stan zdrowia psychicznego dzieci chorych. W konsekwencji doprowadzi to do lepszej samokontroli cukrzycy.
      Zbadają rolę czynników poznawczych
      W ramach projektu Cognitive Vulnerability to Depression wykazano, że czynniki poznawcze - tendencyjnie ukierunkowana uwaga i pamięć czy negatywna wizja siebie - istotnie wpływają na podatność na zaburzenia emocjonalne. Model weryfikowano w populacji polskiej, ale na razie w odniesieniu do depresji i tendencji samobójczych, a także zaburzeń nastroju związanych z wahaniami poziomu hormonów.
      Teraz sprawdzimy, w jakim stopniu te same czynniki stanowią o podatności na zaburzenia depresyjne i lękowe u dzieci z CT1, uwzględniając sposób funkcjonowania ich rodzin. Warto podkreślić, że na co dzień żyją one w specyficznych, trudnych warunkach, biorąc choćby pod uwagę obowiązek permanentnej kontroli poziomu cukru u dzieci, jaki spoczywa na rodzicach.
      W ramach badań dzieci z CT1 i ich matki wykonają 2 zadania komputerowe: trzeba będzie zapamiętać słowa i policzyć twarze wyrażające emocje. Jak tłumaczy dr Śliwerski, w ten sposób będzie można ustalić, czy z większą łatwością zapamiętują i kierują swoją uwagę na negatywne bodźce.
      Psycholog opowiada, że na ryzyko zagrożenia życia przez nadmierne spadki poziomu cukru i ryzyko ciężkich powikłań w wyniku hiperglikemii wielu rodziców reaguje lękiem i nadmierną potrzebą kontroli funkcjonowania dziecka. Wskutek tego u młodego pacjenta dochodzi do obniżenia poczucia własnej wartości. Niekorzystnym zjawiskiem jest także brak akceptacji choroby przez rodziców. Z drugiej strony badania pokazują, że pozytywne postawy rodziców mogą w znaczący sposób obniżać ryzyko wystąpienia depresji – na przykład poprzez zaangażowanie i pomaganie dzieciom w adaptacji do choroby.
      Pomoc w radzeniu sobie z trudnymi aspektami choroby
      Nad projektem pracują psycholodzy z Instytutu Psychologii UŁ, a także diabetolodzy i psycholog z Kliniki Pediatrii, Diabetologii, Endokrynologii i Nefrologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Ponieważ przed wypisem ze szpitala dzieci i ich rodziny przechodzą szkolenie diabetologiczne, w ramach którego omawia się kwestie dotyczące insulinoterapii, diety i codziennego funkcjonowania, uzyskane wyniki będzie można wykorzystać w szkoleniach dla rodziców ze wsparcia i sposobów prowadzenia dzieci chorych na CT1.

      « powrót do artykułu
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Wiele twierdzeń o dobroczynnym wpływie medycznej marihuany nie znajduje potwierdzenia w badaniach, informuje doktor Jodi Gilman z Center for Addiction Medicine na Massachusetts General Hospital. Stał on na czele grupy badawczej, które zauważyła, że u osób zażywających medyczną marihuanę w celu walki z bólem, depresją i lękiem, pojawiają się zaburzenia związane z używaniem marihuany, a jednocześnie pacjenci ci nie odczuwają poprawy tam, gdzie marihuana miała im pomagać.
      Przeprowadziliśmy pierwsze randomizowane badania wśród pacjentów, którzy otrzymali kartę upoważniającą do zakupu medycznej marihuany. Stwierdziliśmy, że jej użycie może nieść ze sobą negatywne konsekwencje. Osoby próbujące zwalczać za jej pomocą ból, niepokój i lęk nie zauważyły żadnej poprawy, natomiast osoby cierpiące na bezsenność informowały o poprawie jakości snu, mówi Gilman. Badaczy najbardziej zmartwił fakt, że u osób cierpiących na niepokój i depresje rozwijały się zaburzenia związane z używaniem marihuany. Zaburzenia te to kolejność zwiększania dawek, by pokonać rozwijającą się tolerancję oraz zażywanie jej pomimo widocznych problemów fizjologicznych i psychologicznych związanych z użyciem tego środka.
      Medyczna marihuana jest dostępna w 36 stanach USA i w Dystrykcie Kolumbii. Jej użycie dopuszczono w przypadku olbrzymiej liczby schorzeń i dolegliwości. Do zakupu marihuany do celów medycznych uprawnieni są posiadacze specjalnych kart. Jednak obecny system wydawania takich kart powoduje, że są one przyznawane nie przez lekarza prowadzącego, a przez innych lekarzy, którzy mogą je wydawać na postawie pobieżnych badań, nie muszą proponować innych metod leczenia i sprawdzają, czy marihuana pomogła osobom, którym te karty wydali. Marihuana, traktowana jest tutaj jako środek medyczny, ale nie jest objęta regulacjami dotyczącymi innych leków.
      Badacze z Massachusetts General Hospital rozpoczęli swój eksperyment w 2017 roku. Wzięło w nim udział 269 dorosłych osób, które chciały otrzymać kartę zezwalającą na zakup medycznej marihuany. Część tych osób otrzymała karty natychmiast, a części powiedziano, że muszą poczekać 12 tygodni. Następnie przez 12 tygodni śledzono losy obu grup. Okazało się, że w grupie, która od razu otrzymała kartę, ryzyko wystąpienia zaburzeń związanych z użyciem marihuany było 2-rotnie większe niż w grupie oczekującej. Do 12. tygodnie takie zaburzenia wystąpiły u 10% grupy, która otrzymała kartę, a w przypadku osób, które otrzymały ją ze względu na odczuwany niepokój lub depresję, niekorzystne objawy zauważono u 20%.
      Wyniki naszych badań pokazują, że istnieje konieczność poprawienia systemu przyznawania kart, szczególnie tam, gdzie są one wydawane osobom cierpiącym na niepokój i depresję. To te osoby są bowiem narażone na zwiększone ryzyko działań niepożądanych marihuany, mówi Gilman. Pacjenci muszą otrzymywać lepszą informację. Obecnie sami decydują o wyborze produktu, dawkowaniu i często nikt nie sprawdza skutków takich działań, dodaje Gilman.

      « powrót do artykułu
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Gdy siedząc w samochodzie, 49-letnia Stacey Yepes z Toronto ponownie poczuła, że lewa połowa jej twarzy zaczyna drętwieć, sfilmowała się za pomocą smartfona. Lekarz przeanalizował jej nagranie, dzięki czemu w samą porę udało się zdiagnozować tzw. miniudar. Wcześniej kobieta zgłosiła się do szpitala, ale do czasu obejrzenia przez lekarzy objawy ustąpiły, przez co jej stan błędnie zinterpretowano jako zwykły stres.
      Z biegiem czasu mowa Kanadyjki stawała się coraz bardziej niewyraźna, widać też było opadanie lewego kącika ust. Kobieta próbowała się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło.
      Yepes udała się do szpitala, gdy drętwienie i opisane wyżej objawy wystąpiły u niej podczas oglądania telewizji. Ponieważ wyniki testów plasowały się w normie, 49-latkę pouczono, jak skutecznie radzić sobie ze stresem. Kobieta nie była usatysfakcjonowana poradą, gdy więc sytuacja zaczęła się powtarzać w czasie jazdy samochodem, uwieczniła się i pokazała film innemu specjaliście. Ten stwierdził przemijający atak niedokrwienny.
       


      « powrót do artykułu
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...