Kopalny bezzębny delfin z Karoliny Południowej

[KopalniaWiedzy.pl 314]

Amerykańsko-kanadyjski zespół naukowców opisał kopalnego delfina, który żył u wybrzeży Karoliny Południowej ok. 28-30 mln lat temu. Inermorostrum xenops, bo taką mu nadano nazwę, nie miał zębów.

Nurek odkrył czaszkę I. xenops w rzece Wando w Charleston. Paleontolodzy szacują, że delfin dorastał do 1,2 m (ok. 4 stóp) długości. Był więc mniejszy zarówno od swoich najbliższych krewnych, jak i dzisiejszego delfina butlonosego.

Karłowaty delfin miał krótki pysk i był pozbawiony zębów. Nazwa rodzaju Inermorostrum oznacza dosłownie "bezbronny pysk".

Prof. Robert W. Boessenecker z College of Charleston uważa, że menu delfinów wykorzystujących przy żerowaniu ssanie składało się głównie z ryb, kałamarnic i dennych bezkręgowców o miękkim ciele. Wg geologa, można to porównać do zwyczajów żywieniowych morsów.

Serie głębokich kanałów i otwory na naczynia z pyska wskazują na występowanie wibryssów i rozwiniętych tkanek miękkich, np. przerośniętych warg.

Badaliśmy zmiany długości pyska u waleni i odkryliśmy, że w oligocenie (25-35 mln lat temu) i wczesnym miocenie (20-25 mln lat temu) echolokujące walenie szybko wyewoluowały skrajnie krótkie i skrajnie długie pyski, co wskazuje na radiację przystosowawczą sposobów żerowania oraz specjalizację. Stwierdziliśmy także, że krótkie i długie pyski ewoluowały wiele razy w różnych częściach drzewa filogenetycznego i że u współczesnych delfinów, np. butlonosów, gdzie długość pyska stanowi 2-krotność szerokości, długość osiągnęła optymalne wartości, pozwalające zarówno na chwytanie ryb, jak i żerowanie na drodze ssania.

Autorzy publikacji z pisma Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences przypominają, że w pobliżu czaszki I. xenops odkryto jakiś czas temu szczątki Coronodon havensteini, formy pośredniej między drapieżnymi prawaleniami a współczesnymi fiszbinowcami. Filtrujący Coronodon oraz Inermorostrum, zasysający delfin, mogły polować na te same ofiary. Ich zachowania związane z żerowaniem nie tylko pozwalają zrozumieć skrajnie różne rozmiary, ale i rzucają nieco światła na ekologię habitatów, dzięki którym dziś w Charleston występuje tak duże bogactwo skamieniałości - podkreśla dr Jonathan Geisler z College'u Medycyny Osteopatycznej Nowojorskiego Instytutu Technologii.

Obecnie I. xenops znajduje się na wystawie w Muzeum Historii Naturalnej Mace'a Browna College of Charleston.

« powrót do artykułu