Miedź lekiem na otyłość?

[KopalniaWiedzy.pl 318]

Naukowcy z Berkeley Lab i Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley wykazali, że miedź odgrywa kluczową rolę w metabolizmie tłuszczu.

W ostatnim dziesięcioleciu w coraz większym stopniu interesowano się funkcjami biologicznymi miedzi. Wiadomo już, że jest ona potrzebna do powstawania czerwonych krwinek, wchłaniania żelaza, rozwoju tkanki łącznej i wspierania układu odpornościowego.

Odkryliśmy, że miedź [...] działa jak regulator: im więcej jej jest, tym więcej tłuszczu ulega rozkładowi. Uważamy, że warto zbadać, czy niedobór Cu wiąże się z otyłością i powikłaniami otyłości - podkreśla prof. Chris Chang.

Chang uważa, że miedź można potencjalnie wykorzystać do odtworzenia naturalnych sposobów spalania tłuszczu. Duże jej ilości występują w zielonych warzywach liściastych, grzybach, orzechach i roślinach strączkowych.

Organizm nie potrafi sam wytworzyć miedzi, musimy ją więc pozyskać z pokarmów. W typowej amerykańskiej diecie nie ma wielu zielonych warzyw liściastych, lecz azjatycka zawiera więcej produktów obfitujących w ten mikroelement. Profesor przestrzega jednak przed zażywaniem suplementów miedzi. Jej nadmiar może bowiem prowadzić do nierównowagi z innymi niezbędnymi minerałami, np. cynkiem.

Amerykanie odkryli rolę miedzi w metabolizmie tłuszczu, prowadząc eksperymenty na myszach z mutacją genetyczną, u których miedź gromadziła się w wątrobie (chorobą Wilsona).

Okazało się, że u myszy z chorobą Wilsona w wątrobie występował niższy poziom lipidów. Naukowcy zauważyli także, że w ich białej tkance tłuszczowej stężenie miedzi było niższe, zaś same depozyty tłuszczu większe.

Kiedy gryzoniom podawano izoprenalinę, która wywołuje zależny od szlaku cyklicznego adenozyno-3',5'-monofosforanu (cAMP) rozkład trójglicerydu do kwasów tłuszczowych i glicerolu (lipolizę), u myszy z chorobą Wilsona aktywność związana z rozkładem tłuszczów była niższa.

By dokładniej ustalić, w jaki sposób miedź wpływa na lipolizę, naukowcy uciekli się do hodowli komórkowych. Do oceny poziomu miedzi w tkance tłuszczowej wykorzystali spektrometrię mas sprzężoną z plazmą wzbudzaną indukcyjnie (ang. Inductively Coupled Plasma – Mass Spectrometry, ICP-MS). Stwierdzono, że miedź wiąże się z fosfodiesterazą 3 (ang. phosphodiesterase 3, PDE3); PDE3 wiąże się zwykle z cAMP, nie pozwalając mu na aktywację enzymów w komórkach tłuszczowych (lipaz).

Kiedy miedź zwiąże się z fosfodiesterazą, działa jak hamulec. Stąd dodatnia korelacja z lipolizą.

Pewne wskazówki świadczące o związkach miedzi z metabolizmem tłuszczów dostrzegli już wcześniej hodowcy zwierząt. Stwierdzono, że poziom miedzi w paszy oddziałuje na zawartość tłuszczu w mięsie. Wzmianki na ten temat występowały w literaturze rolniczej, ale nie wiadomo było, jaki mechanizm biochemiczny łączy miedź i tłuszcz.

« powrót do artykułu