Dla kobiet z cukrzycą ćwiczenia stanowią większy wysiłek

[KopalniaWiedzy.pl 366]

Dla kobiet z cukrzycą typu 2. ćwiczenia fizyczne są bardziej męczące niż dla zdrowych pań.

Wiemy, że regularna aktywność fizyczna zapobiega przedwczesnej niepełnosprawności i śmiertelności  z powodu cukrzycy typu 2. i stanowi istotną część kontrolowania choroby. Niestety, z nie do końca znanych powodów wielu pacjentów prowadzi generalnie siedzący tryb życia - opowiada dr Amy Huebschmann z Anschutz Medical Campus Uniwersytetu Kolorado.

By się dowiedzieć czemu, Amerykanie zebrali grupę 54 kobiet z nadwagą w wieku 50-75 lat, które wspominały o mniej niż 1 h aktywności fizycznej tygodniowo. Dwadzieścia sześć miało cukrzycę typu 2. Do studium wybrano kobiety, bo cukrzyca gorzej wpływa na ich aktywność i funkcje sercowo-naczyniowe niż u mężczyzn.

Podczas eksperymentów panie jeździły na rowerze stacjonarnym z niewielką-umiarkowaną prędkością (chodziło o wykonanie pracy umożliwiającej przejście mili w 25 min). Ćwicząc, ochotniczki miały określać poziom odczuwanej trudności, pobierano im również krew, by zbadać poziom kwasu mlekowego w osoczu. Poziom kwasu mlekowego jest miarą wysiłku fizycznego.

Okazało się, że u osób z cukrzycą w czasie lekkiego-umiarkowanego wysiłku poziom kwasu był znacząco wyższy niż u ludzi zdrowych. Choć różnica nie była istotna statystycznie, generalnie pacjentki zdobywały też więcej punktów w skali Rating of Perceived Exertion (RPE). Wyższe RPE wiązało się zaś z wyższym stężeniem kwasu mlekowego, wyższym tętnem i diagnozą nadciśnienia.

Bazując na wynikach, Huebschmann sądzi, że codzienne czynności, takie jak wchodzenie po schodach czy noszenie zakupów, są dla ludzi z cukrzycą typu 2. cięższe niż dla zdrowych rówieśników.

Choć potrzeba dalszych badań, by zidentyfikować przyczyny tego zjawiska, naukowcy sądzą, że chodzi o zaburzenia metabolizmu. Wspominają m.in. o większych trudnościach z przekształcaniem składników odżywczych w paliwo dla pracujących mięśni. Inną kwestią może reakcja organizmu na ćwiczenia, w tym problemy z przekierowaniem krwi do mięśni wykorzystywanych w czasie ćwiczeń.

Problemy z metabolizmem i reakcją ciała na ćwiczenia mogą być ważnymi czynnikami, stojącymi za niskim poziomem sprawności i większym wysiłkiem wkładanym w aktywność fizyczną.

[...] Warto, by klinicyści zachęcali pacjentów do aktywności w indywidualnie akceptowalnym tempie. To powinno ułatwić wdrożenie [...]. Jeśli to możliwe, wszyscy dorośli powinni stopniowo zwiększać ilość ruchu do co najmniej 30 min przez większość dni [...]. Dobrze by było realizować ten cel w krótkich interwałach, np. energicznych 10-min przechadzkach.

« powrót do artykułu