Kolorystyczny morfing pozwala upiec dwie pieczenie na jednym ogniu

[KopalniaWiedzy.pl 317]

Mała drapieżna ryba Pseudochromis fuscus może zmieniać barwę, by upodobnić się do innych gatunków zamieszkujących rafę i łatwiej upolować ich młode. Przy okazji P. fuscus wykorzystuje swoje umiejętności do ukrywania się przed większymi drapieżnikami.

Stosowanie ciągle tych samych sztuczek sprawia, że oszukiwane zwierzęta stają się bardziej czujne. P. fuscus stosuje jednak bardziej elastyczną mimikrę. Zmieniając barwę, by naśladować lokalne populacje garbików, P. fuscus jest w stanie wyeliminować unikanie [drapieżników] u narybku gatunków, na jakie poluje. Przypomina to działania wilka w owczej skórze z bajek Ezopa, [...] pozwalając podkradać się do niczego niepodejrzewających ofiar - opowiada dr William Feeney z Uniwersytetu w Cambridge.

Choć P. fuscus mogą mieć wiele kolorów od różowego po szary, naukowcy skupili się tylko na 2 wersjach: żółtej i brązowej, które występują na rafach u wybrzeży Wyspy Jaszczurzej. Co istotne, ten sam obszar zamieszkują populacje żółtych i brązowych garbików.

Brytyjczycy zbudowali własne rafy i zarybili je żółtymi bądź brązowymi garbikami. Wypuszczone w rafach z garbikami przeciwnego koloru, P. fuscus w ciągu ok. 2 tygodni zmieniały barwę na odpowiednią. Badania skóry P. fuscus ujawniły, że choć liczba chromatoforów pozostawała taka sama, zmieniała się proporcja komórek z pigmentem żółtym i czarnym.

Eksperymenty laboratoryjne ujawniły, że po dopasowaniu barwy do wyglądu garbików P. fuscus były w stanie upolować nawet 3-krotnie więcej młodych osobników.

Wtapiając się w tło koralowców ze swojego habitatu, P. fuscus ukrywają się też przed większymi drapieżnikami, np. pleperką lamparcią (Plectropomus leopardus), która poluje i na nie, i na garbiki. Kiedy mierzono wskaźnik ataków pleperek oglądających poszczególne kolory P. fuscus na tle różnych scenerii, okazało się, że gdy barwa ryby pasowała do habitatu, miały one problem z dostrzeżeniem kąska.

Choć P. fuscus zmieniają kolor w ramach agresywnej mimikry w stosunku do garbików, osiągają przy tym inną korzyść: same unikają zjedzenia. Ponieważ garbiki wyewoluowały zdolność wtapiania w tło, naśladując je, P. fuscus także się do niego upodobniają - podsumowuje Feeney.

« powrót do artykułu