Ulegasz pokusom? Zdradzi cię mięsień sercowy

[KopalniaWiedzy.pl 314]

Badacze odkryli wskaźnik fizjologiczny, który obnaża skłonność do ulegania pokusom. Stwierdzili, że samokontrola, zdolność do hamowania impulsów, obstawania przy trudnych zadaniach wyczerpują się (obniżają) tak samo, jak chwilowo zmniejsza się siła mięśni po podniesieniu dużego ciężaru. O ile jednak potrafimy wyczuć, że nadszedł moment osłabienia fizycznego, jesteśmy nieświadomi zwiększenia podatności na kuszenie.

Dwie panie psycholog z University of Kentucky, Suzanne Segerstrom oraz Lise Solberg Nes, przekonują, że istnieje miara biologiczna, która ujawni, kiedy zmagamy się sami ze sobą i kiedy w związku z tym staniemy się bardziej skłonni do postępowania wbrew własnym postanowieniom i intencjom (Psychological Science). Wskaźnikiem tym jest zmienność rytmu zatokowego (HRV, ang. heart rate variability).

Amerykanki podzieliły eksperyment na 2 części. W pierwszej wolontariusze musieli pościć przez 3 godziny. Powiedziano im, że w ten sposób badana jest fizjologia preferencji pokarmowych. Badanym pokazywano tace z ciastami, cukierkami i marchewkami. Przez cały czas monitorowano ich HRV. Pokusa polegała na tym, że dano do spróbowania smaczniejsze, ale zdecydowanie mniej zdrowe słodycze.

Zmienność rytmu zatokowego wzrastała w większym stopniu, gdy badani zmagali się z pokusą, a więc wybierali marchew, a nie przepyszne ciastka czy czekoladki. Oznacza to, że HRV stanowi odzwierciedlenie procesów samoregulacji.

W drugiej części eksperymentu uczestnicy mieli pracować z trudnymi anagramami (niektórych z nich nie dało się rozwiązać). Zgodnie z przypuszczeniami pań psycholog, ci, którzy przedtem oparli się pokusie, poddali się szybciej niż pozostali, którzy dysponowali większymi zapasami sił do dalszych zmagań. Ludzie, którzy naturalnie mają wyższy wskaźnik zmienności rytmu zatokowego, z większą wytrwałością "walczyli" z anagramami (bez względu na to, czy wcześniej dali się skusić słodyczami, czy nie).

Podczas badań mózgu okazało się, że struktury odpowiadające za samoregulację w dużej mierze pokrywają się z obszarami kontrolującymi HRV.