Skaczą i będą skakać

[KopalniaWiedzy.pl 318]

By uniknąć toksycznych stożków marmurowych (Conus marmoreus), pewien ślimak z Wielkiej Rafy Koralowej potrafi podskoczyć na 2 wysokości własnego ciała. Australijsko-norweski zespół przyznaje, że jak na ślimaka, to niesamowite osiągnięcie.

Gibberulus gibberulus zakopuje się w piasku. Ma ok. 1,8 cm wysokości i 3,7 cm długości.

Polujące stożki podkradają się do mięczaków, unieruchamiają je za pomocą jadu i zjadają. Gdy ślimaki wyczują swoich pogromców, rozciągają zmodyfikowaną nogę, by podnieść muszlę z dna. [...] Uskakują do tyłu i lekko w bok, wybijając się na wysokość 3-4 cm. Wykonują kilka skoków z rzędu [...] - tłumaczy dr Sue-Ann Watson z Uniwersytetu Jamesa Cooka.

By sprawdzić, czy G. gibberulus będą nadal skakać, gdy wskutek globalnego ocieplenia podniesie się temperatura wody, Watson i dr Sjannie Lefevre oraz prof. Göran Nilsson z Uniwersytetu w Oslo sprawdzali, jak wpłynie to na zdolność dostarczania tlenu do tkanek. Biolodzy zebrali mięczaki z Wielkiej Rafy Koralowej. Później umieścili je w akwariach z wodą morską o temperaturze 29°C i o 34°C (pierwsza wartość to dzisiejszy standard, druga zostanie osiągnięta w ciągu kolejnych 100 lat). Biolodzy określali zużycie tlenu w czasie spoczynku i podczas skoku.

Wcześniejsze badania wykazały, że gdy temperatura wody podnosi się o kilka stopni, metabolizm zwierząt morskich się nasila, przez co rośnie ich zapotrzebowanie na tlen. Gdy dla ryb wskazania słupka rtęci są już za wysokie, nie są w stanie pobrać odpowiednich ilości tlenu - pojawiają się problemy z pływaniem i uciekaniem przed drapieżnikami. Nie wiedząc, jak będzie w przypadku naszych mięczaków, akademicy wprowadzali do akwariów zapach stożków i filmowali przebieg zdarzeń.

Odkryliśmy, że podczas skoków ślimaki zużywały 4-5-krotnie więcej tlenu. Potrafiły sprostać silnemu wzrostowi zapotrzebowania na tlen nawet po zwiększeniu temperatury wody do 37°C - wartości, przy której ryby rafy koralowej nie były w stanie przeżyć nawet przez krótki czas.

Watson podkreśla, że w przyszłości warto byłoby sprawdzić, jak G. gibberulus reagują na wzrost zakwaszenia wody.