Mężczyźni z cukrzycą typu 1. zagrożeni osteoporozą

[KopalniaWiedzy.pl 351]

Mężczyźni z cukrzycą typu 1. znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania na osteoporozę.

Studium dr Emmy Hamilton z Uniwersytetu Zachodniej Australii pokazało, że w ciągu 5 lat gęstość kości mężczyzn z cukrzycą typu 1. zmniejszała się w podobnym tempie jak u kobiet w wieku pomenopauzalnym z cukrzycą typu 2.

Badacze z antypodów sugerują, że by temu zaradzić, młodzi mężczyźni z cukrzycą typu 1. powinni zażywać suplementy z witaminą D i wapniem. Warto też, by regularnie wykonywali ćwiczenia siłowe.

Hamilton wyjaśnia, że punktem wyjścia dla jej badań było spostrzeżenie, że pacjenci z cukrzycą częściej doznają złamań. W przypadku osób z cukrzycą typu 1. występuje prawie 7-krotny (6,3-6,9), wzrost ryzyka, a w grupie chorych z cukrzycą typu 2. niemal 2-krotny (1,4-1,7). Najnowsze studium, którego wyniki ukazały się w periodyku Acta Diabetology, potwierdza wyniki badań epidemiologicznych, dodatkowo sugeruje, że płeć ma wpływ na zanik kości w przebiegu cukrzycy typu 1.

Zespół Hamilton przez 5 lat śledził losy 26 chorych z cukrzycą typu 1. (17 mężczyzn i 9 kobiet; średnia wieku w tej grupie wynosiła 49 lat) oraz 27 z cukrzycą typu 2. (16 mężczyzn i 11 kobiet; średnia wieku wynosiła 65 lat). Gęstość mineralną kości (BMD) i obrót kostny mierzono na początku badania w 2000-2001 r., a następnie po upływie 5 lat. U 17 mężczyzn z cukrzycą typu 1. odnotowano spadek BMD w szyjce kości udowej; w obrębie kręgosłupa lędźwiowego i przedramienia nic się nie zmieniło. U 11 kobiet z cukrzycą typu 2. demineralizacja zaszła wszędzie poza kręgosłupem. Oznacza to, że u mężczyzn z cukrzycą typu 1. gęstość szyjki kości udowej spadała w tempie porównywalnym do chorych na cukrzycę typu 2. kobiet w wieku pomenopauzalnym. U kobiet z cukrzycą typu 1. oraz mężczyzn z cukrzycą typu 2. wartości BMD nie spadły w żadnym z badanych miejsc.

Zmiany markerów biochemicznych podpowiadają, że u panów z cukrzycą typu 1. występuje upośledzenie procesów kościotwórczych, któremu towarzyszy przyspieszona resorpcja kości. Typowa wydaje się też zmniejszona biodostępność steroidów płciowych (wartości wolnego testosteronu są obniżone). W tym miejscu warto zaznaczyć, że wchodzące w skład próby kobiety z cukrzycą typu 1. nie przeszły jeszcze menopauzy. Dodatkowo ich wskaźnik masy ciała wzrósł w czasie studium. Hamilton nie wyklucza, że te czynniki odroczyły niekorzystny wpływ cukrzycy na kości.

Ponieważ studium przeprowadzono na niewielkiej grupie osób, Hamilton przestrzega, by wyników nie przekładać przedwcześnie na populację generalną.