Pumeksowi pasażerowie na gapę

[KopalniaWiedzy.pl 314]

Pumeks wyrzucany przez tongijski wulkan podwodny zasila Wielką Rafę Koralową nowym życiem. Najpierw jednak skała z "wkładką" musi przepłynąć wiele tysięcy kilometrów.

Dr Scott Bryan z Queensland University of Technology śledził kawałki pumeksu z wybuchu wulkanu Home Reef w 2006 r. Na początku zajmowały one powierzchnię co najmniej 440 km kwadratowych. Później jednak zostały porwane przez prądy oceaniczne i rozpoczęły epicką podróż w kierunku północno-wschodniej Australii.

Stwierdziliśmy, że w ciągu 8 miesięcy pumeks przebył ponad 5 tys. kilometrów. Po raz pierwszy byliśmy w stanie udokumentować, że na skale przemieściło się również ponad 80 gatunków roślin i zwierząt.

Naukowcy przeanalizowali ok. 5 tys. kawałków pumeksu, który dotarł do Wielkiej Rafy Koralowej i został wyrzucony na brzeg kontynentu na odcinku między Jaszczurzą Wyspą w północnym Queensland a Balliną w Nowej Południowej Walii.

Okazało się, że na każdym odłamku pumeksu występowały organizmy żywe, w tym koralowce, krasnorosty z rzędu Corallinales, wąsonogi, gąbki, ostrygi i ślimaki. Na pumeksie znaleźliśmy dużo koralowców. Na każde 100 kawałków przypadał co najmniej 1 egzemplarz. Gdy weźmie się pod uwagę, że mamy do czynienia z miliardami fragmentów skały magmowej, liczba koralowców staje się naprawdę pokaźna - podkreśla Bryan.

Australijczyk podkreśla, że gdy przyjrzymy się układowi prądów oceanicznych i pasatom, można zaobserwować wyraźny wschodnio-zachodni trend. Niewykluczone, że Wielka Rafa Koralowa zawdzięcza swoje istnienie właśnie takim procesom. Wulkany regionu Tonga są [w końcu] aktywne od co najmniej 2 mln lat.

Biolog podkreśla, że tongijskie wulkany wybuchają regularnie, co 5-10 lat. Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony daje nadzieję na odbudowę Wielkiej Rafy, z drugiej - grozi zawleczeniem szkodników. Na razie na pumeksie nie wykryto żadnych szkodników, a jedynie gatunki z nimi spokrewnione.

Bryan i inni tłumaczą, że różnice w mikrośrodowisku panującym na/w pumeksie zależą od stosunkowej stabilności klastów na powierzchni wody. To z kolei wpływa na proces rekrutacji, a więc na to, jakie organizmy zaanektują sobie skałę. Prześledziwszy trajektorię, wskaźnik, biomasę i bioróżnorodność transferu, naukowcy z antypodów stwierdzili, że dryfujący pumeks w istotnym zakresie odpowiada za łączność między izolowanymi ekosystemami Pacyfiku (dzięki niemu kontaktują się płytkie morskie i przybrzeżne habitaty).