Bierni palacze częściej mają cukrzycę typu 2.

[KopalniaWiedzy.pl 318]

Wśród dorosłych narażonych na bierne palenie odsetek osób z otyłością i cukrzycą typu 2. jest wyższy niż wśród dorosłych, którzy nie stykają się z dymem papierosowym.

Badania wykazały, że istnieje związek między paleniem a zwiększoną zapadalnością na cukrzycę typu 2., mimo że większość palaczy to ludzie szczuplejsi od niepalących, a otyłość stanowi czynnik ryzyka cukrzycy typu 2. Jak podkreśla współautor najnowszego studium dr Theodore C. Friedman z Charles R. Drew University, wcześniejsze badania, które sugerowały, że cukrzyca typu 2. łączy się także z biernym paleniem, nie weryfikowały stopnia ekspozycji na dym papierosowy za pośrednictwem stężenia kotyniny (metabolitu nikotyny) w surowicy. Jego zespół nie zamierzał powtórzyć tego błędu.

Amerykanie przejrzeli dane ponad 6300 dorosłych, którzy od 2001 do 2006 r. brali udział National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES). Za czynnych palaczy - 25% próby - uznano osoby, które przyznawały, że palą papierosy i u których poziom kotyniny w surowicy wynosił ponad 3 ng/ml. Do grupy niepalących (41%) trafiali ankietowani odżegnujący się od palenia, w przypadku których stężenie kotyniny wynosiło poniżej 0,05 ng/ml. Jeśli ktoś twierdził, że nie sięga po papierosy, ale poziom kotyniny przekraczał u niego 0,05% ng/ml, kwalifikowano go jako biernego palacza. Tacy ludzie stanowili 34% próby.

Biorąc poprawkę na wiek, płeć, rasę, spożycie alkoholu i aktywność fizyczną, Friedman i inni stwierdzili, że w porównaniu do grupy niepalących, w ciągu ubiegłych 3 miesięcy bierni palacze mieli silniejszą insulinooporność, wyższe stężenie glukozy na czczo oraz wyższy poziom hemoglobiny glikowanej HbA_1C (która powstaje wskutek nieenzymatycznego przyłączenia glukozy do cząsteczki hemoglobiny). Odsetek pacjentów z cukrzycą typu 2., definiowaną jako stężenie HbA_1C powyżej 6,5%, również był w grupie biernych palaczy wyższy (przypominał procent chorych w grupie czynnych palaczy).

Amerykanie podkreślają, że w zestawieniu z niepalącymi, bierni palacze mieli wyższy wskaźnik masy ciała. BMI czynnych palaczy było mniejsze niż osób niepalących, ale cechował ich wyższy poziom hemoglobiny glikowanej HbA_1C. Kontrolując BMI, naukowcy stwierdzili, że czynni i bierni palacze nadal mają wyższe stężenie HbA_1C od niepalących.

Odkrycia sugerują, że związek między biernym paleniem a cukrzycą typu 2. nie ma swych źródeł w otyłości.