Jump to content
Forum Kopalni Wiedzy

Recommended Posts

Nie, bo tam społeczeństwo było zbytnio zorientowane na rozrywkę. Wczoraj w wiadomościach słyszałem, że wg badań telewizji młodzież coraz więcej czasu poświęca na rozrywkę - jakby już im było mało. Wystarczy wejść na joemonster, żeby zobaczyć, jak się bawią Rosjanie. We Francji nie lepiej - 3,5 dnia nauki w tygodniu. We wtorki kończą ludziska zajęcia wcześniej, a środy są wolne od szkoły. Spotkałem kiedyś Francuzów, którzy słyszeli o AK i państwie podziemnym - zapytali, czy wykopaliśmy tunele pod całą Polską. Inną ich narodową wadą jest kompletna nieznajomość geografii... tak czy siak, zmyślasz sobie utopię bezpodstawnie - kompy mądrzejsze, ludzie... ach, z ludźmi to różnie właśnie ;-)

 

Z Sheldona ;) :

- Why are you crying?

 

- Because I'm stupid!

 

- That's no reason to cry. One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid and it makes me sad.

Share this post


Link to post
Share on other sites

A lepsza dla życia jest wiedza czy niewiedza i wiara w baśnie? Czy to oznacza, że m.in. my - czytelnicy Kopalni Wiedzy jesteśmy lepsi od starej babci widzącej tylko Boga i myślącej, że Ziemia leży w centrum Wszechświata? Czy kiedy będę liczył dni, minuty do końca będę się czuł lepiej wiedząc, że za chwilę nic po mnie nie zostanie, ale za to dużo wiem.. czy może właśnie wspomniana babcia, która wie (dla nas wierzy - dla niej - wie), że spotka się z Bogiem, a wszystko poza własną rodziną i codziennością ją nie interesuje. Wspomniałem akurat o późnej starości, ale zmuszeni jesteśmy żyć wiedząc o końcu. Ktoś żyjący wg zasad religii i nie interesujący się nauką sens życia znajdzie dużo szybciej niż naukowiec. Któremu z nich będzie się żyło lepiej? Nawrócenie na siłę niektórych uszczęśliwi głównie nas.. To samo się tyczy wiary we wróżki, hemeopatów itp. Ludzie szukają zwyczajnie sensu..

 

Co do samej religii - można wierzyć i jednocześnie być doskonałym technikiem, badaczem itp. i takie podejście ma największy sens zarówno dla naszego rozwoju, jak i zdrowia psychicznego.

 

Co do szkolnictwa. Uważam, że problem dałoby się rozwiązać minimalizując liczbę uczniów w klasach, zmniejszając liczbę przedmiotów (w szkole podstawowej, gimnazium i średniej przedmiot ma nas zainteresować - niech to będzie solidne liźnięcie przedmiotu, ale tak, by bardziej zaciekawić niż wykuć - chodzi mi o zakres - skracamy np. fizykę o 1/3 i rozkładamy tą wiedzę na więcej ciekawszych zajęć. Sam rygor nauki musi być, ale chodzi o to, by nikt nie wkuwał czegoś na siłę, ale czytał książkę z zainteresowaniem - jak dobrą powieść (kwestia zmiany literatury). Wzory minimum, albo wprowadzane tak, by uczeń sam po nie sięgał. Po co nam podstawówka, gimnazium, średnia? Czy czegoś więcej się uczyliście w średniej szkole? Ja z tych szkół nic nie pamiętam.. dopiero zacząłem się uczyć we własnym zakresie jak poszedłem na studia. O właśnie - studia - to tutaj wybieramy sobie zawód i uczymy się dopiero tego co nas zainteresowało w poprzednich szkołach.

 

Dam przykład (tak trochę na szybko). Zamiast czytać nudne książki z fizyki w których na minimalnej ilości stron jest maksymalna ilość wiedzy, zacznijmy fizykę od czegoś odmiennego - np. książek Hawkinga, "Piękno wszechświata" Brian-a czy też np. Podstawy fizyki Feynmana (z nieco jeszcze okrojonym materiałem). Każdy kto czytał taką książkę będzie wiedział często więcej niż 80% uczniów liceum, którzy wałkują fizykę z lekcji na lekcję przez ileś lat. To są książki, które się po prostu czyta i czyta... Uczeń zainteresowany będzie znacznie łatwiej chłonął coraz "prostsze" tematy z nawet bardzo skomplikowanymi wzorami (będzie chciał coś rozwiązać, bo go to ciekawi). Jednocześnie znacznie łatwiej nauczy się matematyki nawet na wyższym poziomie, bo będzie potrzebował jej do rozwoju własnych zainteresowań.., a dobra szkoła powinna mu w tym pomóc. Nauczyciel powinien opowiadać, a nie starać się wbijać na siłę wiedzę.. Co do zmniejszenia liczby przedmiotów.. chodzi mi o ilość przedmiotów na semestr / rok.. Niech ich będzie kilka i niech się zmieniają co rok / dwa, a nie kilkanaście.. bo podstawy trzeba znać.. Równie dobrze można się nauczyć fizyki w 4-tej klasie, w 8-mej, jak i w 12-tej.. zaczynając od podstaw. Licząc liceum mamy w sumie 13 lat nauki (poprawcie mnie jak się mylę) po których wychodzą ludzie, którzy ledwo znają podstawy matematyki.. Jak jest sens zakuwania po np. 6 godzin dziennie przez tyle lat? Mniej przedmiotów obowiązkowych na rok, więcej nieobowiązkowych (tzw. kółek), bo uczeń który się wciągnie w przykładową fizykę w jakimś roku, musi mieć miejsce by pogłębiać swoją wiedzę. Poza tym trzeba oczywiście nakłonić młodych ludzi do czytania, co dzisiaj nie jest wcale takie łatwe.. jeżeli na to się skutecznego sposobu nie znajdzie to niech chociaż oglądają konkretne filmy naukowe i robią notatki. Chętniej i więcej ludzi będzie się uczyło.. A im więcej uczniów jest przygotowanych solidnie na lekcje, tym więcej jest takich, którzy się na następną również przygotują (efekt domina, który działa w chwili obecnej odwrotnie - kujoni nie są szanowani i raczej to margines klasowy)

 

Co do prywatnego szkolnictwa.. Z jednej strony mobilizowałoby to samych rodziców, by lepiej pilnować swoich pociech, ale z drugiej ograniczało dostęp do nauki w biedniejszych rodzinach (w takich rodzinach szkoła powodowałaby bardziej niechęć rodziców do samej szkoły, niż mobilizację ucznia.., - nie jemy dzisiaj, bo zapłaciliśmy za szkołę. Oczywiście mówię o skrajności, ale to tylko przykład równie dobrze można go porównać do rezygnacji z ciastka.. Jeżeli mamy mało, a odbiera nam się jeszcze więcej to nie wróży nic dobrego ani dla kondycji psychicznej rodziców, ani dziecka.. mamy tylko więcej patologii..

 

Bezstresowe wychowywanie dzieci uważam za fikcję.. Dziecko musi szanowań rodzica i słuchać (nie o to chodzi, by wykonywał głupie polecenia - to nie robot, ani piesek), ale by respektował jego decyzje. Musi mieć prawo sprzeciwu i próby udowodnienia rodzicowi, że się myli, ale wszystko w ramach szacunku do osoby starszej - w ramach rozmowy. Dzieci nigdy nie karane szacunku raczej się nie nauczą, a próba zakazania czegoś skończy się histerią. Przy czym oczywiście nie mówię tu o jakimś biciu - klaps to absolutna ostateczność, ale za naganne zachowanie musi być jakaś kara (choćby siedzenie w kącie itp. - coś co dziecku ewidentnie się nie podoba). Wychowywanie dzieci to zresztą temat rzeka, a każde dziecko jest nieco inne..

Share this post


Link to post
Share on other sites
Czy kiedy będę liczył dni, minuty do końca będę się czuł lepiej wiedząc, że za chwilę nic po mnie nie zostanie, ale za to dużo wiem.. czy może właśnie wspomniana babcia, która wie (dla nas wierzy - dla niej - wie), że spotka się z Bogiem[/size] 

Pomyśl , czy takie skomplikowane mechanizmy równowagi w przyrodzie, czy takie skomplikowane rozwiązanie jakim jest DNA i ludzkie ciało mogło powstać samo?? jeśli tak to czemuś głębszemu słuzy (inaczej zanika). Jeśli zostało stworzone to ten który to zrobił był i jest mistrzem genetyki od tysiący lat a jako naukowiec potrzebuje słów (myśli) uznania (nie ślepego hołdu religijnego) i nie od buraków, tylko od tych którzy odkrywją złozoność tematu i klasę jego rozwiązania (to zachwyt twórczy - najwyzsza forma uznania (Nobel) - przyznawana indywidualnie w duchu) w zaciszu laboratorium, na porodówce, w gwieździstą noc, w widoku zakochanych oczu. 

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ciekawie ujęte, ale ja nie pisałem o hołdzie do Boga, Stwórcy itp... tylko o tym w co człowiek jako jednostka wierzy i co to dla Niego znaczy oraz jak wiara ułatwia Mu życie i rozwiązuje sprawę ostateczną - śmierć. Twoja myśl włącza istnienie Boga w świat nauki - żyjemy po to by poznawać (częściowo też tak uważam), ale nie odpowiada na to dlaczego umieramy? Albo raczej odpowiada, ale ta odpowiedź nie może być dla Nas jako jednostki odpowiedzią zadowalającą - umrzemy, a to co pozostawiliśmy po sobie nie będzie miało dla Nas samych żadnego znaczenia. Ot, dzięki naszej wiedzy posunęliśmy nieco cywilizację do przodu, kolejnemu pokoleniu będzie się żyło lepiej, ale co z Nami? Żyjemy po to, żeby umrzeć, a mając świadomość, że po śmierci nadal będziemy żyć, samo życie ma IMO większy sens.

 

Ja o swoją wiarę się nie martwię, bo zdążyłem już ją solidnie ugruntować łamiąc przez wiele lat, wiele "zasad", których złamać się ponoć nie da (choć wspomniane zasady na przestrzeni lat się zmieniały, zmieniają i pewnie jeszcze się zmieniać będą). A im bardziej racjonalnie myślałem i empiryczniej działałem tym częściej się przekonywałem do tego w co "wierzę" (choć oczywiście pierwsza teoria była inna niż ta dzisiaj.. dopiero tą układankę składam). Pisać o tym nie będę, bo to zupełnie niewłaściwe miejsce.

 

Nie piszę, by ślepo w coś wierzyć, ale by zawsze zostawiać sobie furtkę na nieco nieracjonalne podejście - wykluczać pewne rzeczy, ale z drugiej strony nigdy nie całkowicie.. słowem - potrafić czasami myśleć nieschematycznie - wbrew wszystkiemu (powtarzam - czasami). Bez takiego myślenia nie mielibyśmy Teorii Względności, Mechaniki Kwantowej, Teorii Strun,.. Zobaczcie jakie oszołomienie wywołały te teorie w świecie o którym powinniśmy wiedzieć już wiele.. to wszystko na przestrzeni 100 lat. Co będzie za kolejne 100? Na dzień dzisiejszy równie prawdopodobne jest to, że żyjemy w Matrix-ie jak też to, że tak naprawdę jesteśmy tylko "kukłami", a "wolna wola" nie istnieje (oczywiście to tylko głupie przykłady, ale o to chodzi, że nawet najbardziej absurdalne teorie mogą się kiedyś okazać prawdziwe.. za 100,200,300 lat.. i nie należy nigdy niczego wykluczać całkowicie).

 

Wybaczcie mały offtop ;)

Share this post


Link to post
Share on other sites
wiara ułatwia Mu życie i rozwiązuje sprawę ostateczną - śmierć[/size] 

Najpierw musisz zdefiniować śmierć , moim zdaniem: 1.śmierć to utrata mozliwości zmieniania siebie (przeprogramowywania) poprzez utratę źródła energii tj. ciała (mozna z niej okradać po śmierci zyjących - ale to tylko trwanie, wegetacja, a co się ukradło to i oddać będzie trzeba - grzech pierworodny, karma itd. - mało tego uniemozliwia się tym postęp zyjących a tym samym ewentualne kolejne wcielenie moze być zwierzęce - opóźnia się realizacja planu dla którego to wszystko istnieje - a jak wiemy z czasów które jeszcze pamiętam  :P:D  za brak realizacji planu leciały stołki i łby) Jeśli ktoś zabrał ci ciało (zabił) a program tworzyłeś właściwie odrodzisz się natychmiast , jeśli program był lepszy niz tego kto cię zabił przejmujesz jego ciało a jego program do kosza, jeśli był lepszym programistom to stajesz się podprogramem jego istoty (opętanie) walczącym o jego ciało.

2. Plan jest nieznany , wielki , godny, a jednostka ma wolną wolę w szybkości jego realizacji ale naruszając zasady współistnienia lub odbiegając (źle zgadując w którym kierunku plan się rozwija) traci siłę zyciową co prowadzi w pierwszej kolejności do uszkodzeń w ciele nr2 (ratowaniem go zajmują się bioenergoterapeuci)  co przekłada się na śmierć ciała fizycznego (to ratuje medycyna współczesna).

Tak więc śmierć nie jest koniecznością tylko łaską i jedynym wyjściem dla programisty który się tyle razy pomylił ze z programu nici i trzeba zacząć od nowa.

Wybaczcie mały offtop[/size]   

:;) to nie offtop, tylko uzgadnianie z innymi programistami kierunku rozwijania się planu (inne zdanie - doświadczenie - podejście).

Share this post


Link to post
Share on other sites

Create an account or sign in to comment

You need to be a member in order to leave a comment

Create an account

Sign up for a new account in our community. It's easy!

Register a new account

Sign in

Already have an account? Sign in here.

Sign In Now

  • Similar Content

    • By KopalniaWiedzy.pl
      Wszystkie duże planety Układu Słonecznego posiadają pierścienie, w kręgach naukowych pojawiaj się sugestie, że pierścienie mógł posiadać Mars. To rodzi pytanie o ewentualne pierścienie wokół Ziemi. Naukowcy z australijskiego Monash University znaleźli pierwsze dowody sugerujące, że nasza planeta również posiadała pierścień. Uczeni przyjrzeli się 21 kraterom uderzeniowym pochodzącym z trwającego ok. 40 milionów lat okresu intensywnych bombardowań Ziemi przez meteoryty, do których doszło w ordowiku.
      Początek tego okresu wyznacza znaczny wzrost materiału pochodzącego z chondrytów L (chondryty oliwinowo-hiperstenowe), które znajdują się w warstwie sprzed 465,76 ± 0,30 milionów lat. Od dawna przypuszcza się, że bombardowanie to było spowodowane przez rozpad z pasie asteroid dużego obiektu zbudowanego z chondrytów L.
      Uczeni z Monash zauważyli, że wszystkie badane przez nich kratery uderzeniowe znajdowały się w ordowiku w pasie wokół równika, ograniczonym do 30 stopni szerokości północnej lub południowej. Tymczasem aż 70% kraterów uderzeniowych na Ziemi powstało na wyższych szerokościach geograficznych. Zdaniem uczonych, prawdopodobieństwo, że asteroidy, po których pozostały wspomniane kratery, pochodziły z pasa asteroid, wynosi 1:25 000 000. Dlatego też zaproponowali inną hipotezę.
      Andrew G. Tomkins, Erin L. Martin i Peter A. Cawood uważają, że około 466 milionów lat temu od przelatującej w pobliżu Ziemi asteroidy, w wyniku oddziaływania sił pływowych planety, oderwał się duży fragment, który rozpadł się na kawałki. Materiał ten utworzył pierścień wokół Ziemi. Stopniowo fragmenty pierścienia zaczęły opadać na planetę.
      Ponadto proponujemy, że zacienienie Ziemi przez pierścień było powodem pojawienia się hirnantu, piszą autory badań. Hirnant to krótkotrwały ostatni wiek późnego ordowiku. Jego początki wiązały się z ochłodzeniem klimatu, zlodowaceniem i znacznym spadkiem poziomu oceanów.

      « powrót do artykułu
    • By KopalniaWiedzy.pl
      Tysiące kilometrów pod naszymi stopami, wewnątrz płynnego jądra Ziemi, znajduje się nieznana dotychczas struktura, donoszą naukowcy z Australian National University (ANU). Struktura ma kształt torusa (oponki), znajduje się na niskich szerokościach geograficznych i jest równoległa do równika. Nikt wcześniej jej nie zauważył.
      Jądro Ziemi składa się z dwóch warstw, sztywnej wewnętrznej oraz płynnej zewnętrznej. Nowo odkryta struktura znajduje się w górnych partiach jądra zewnętrznego, gdzie jądro spotyka się z płaszczem ziemskim.
      Współautor badań, geofizyk Hrvoje Tkalčić mówi, że fale sejsmiczne wędrują wolniej w nowo odkrytym regionie, niż w reszcie jądra zewnętrznego. Region ten znajduje się na płaszczyźnie równikowej, na niskich szerokościach geograficznych i ma kształt donuta. Nie znamy jego dokładnej grubości, ale uważamy, że rozciąga się on na kilkaset kilometrów poniżej granicy jądra i płaszcza, wyjaśnia uczony.
      Uczeni z ANU podczas badań wykorzystali inną technikę niż tradycyjne obserwacje fal sejsmicznych w ciągu godziny po trzęsieniu. Badacze przeanalizowali podobieństwa pomiędzy kształtami fal, które docierały do nich przez wiele godzin od wstrząsów. Zrozumienie geometrii rozprzestrzeniania się fal oraz sposobu, w jaki przemieszczają się przez jądro zewnętrzne, pozwoliło nam zrekonstruować czasy przejścia przez planetę i wykazać, że ten nowo odkryty region sejsmiczny cechuje wolniejsze przemieszczanie się fal, stwierdza Tkalčić.
      Jądro zewnętrzne zbudowane jest głównie z żelaza i niklu. To w nim, dzięki ruchowi materiału, powstaje chroniące Ziemię pole magnetyczne, które umożliwiło powstanie złożonego życia. Naukowcy sądzą, że szczegółowe poznanie budowy zewnętrznego jądra, w tym jego składu chemicznego, jest kluczowe dla zrozumienia pola magnetycznego i przewidywania tego, kiedy może potencjalnie osłabnąć.
      Nasze odkrycie jest istotne, gdyż wolniejsze rozprzestrzenianie się fal sejsmicznych w tym regionie wskazuje, że znajduje się tam dużo lekkich pierwiastków. Te lżejsze pierwiastki, wraz z różnicami temperatur, pomagają w intensywnym mieszaniu się materii tworzącej jądro zewnętrzne. Pole magnetyczne to podstawowy element potrzebny do podtrzymania istnienia życia na powierzchni planety, zwraca uwagę profesor Tkalčić.

      « powrót do artykułu
    • By KopalniaWiedzy.pl
      Astronomowie odkryli nowy system pierścieni w Układzie Słonecznym. Otaczają one planetę karłowatą Quaoar i znajdują się znacznie dalej od jej powierzchni niż typowe systemy pierścieni, co każe jeszcze raz zastanowić się nad teoriami dotyczącymi formowania się tego typu struktur.
      Quaoar to duża planetoida, o połowę mniejsza od Plutona, która znajduje się za Neptunem. Została odkryta w 2002 roku. Naukowcy, wykorzystując niezwykle czułą szybką kamerę HiPERCAM zamontowaną na największym na świecie teleskopie optycznym Gran Telescopio Canarias na La Palmie zauważyli, że obiekt ten posiada pierścienie. Są one zbyt małe i ciemne, by było widać je bezpośrednio na zdjęciu. Zaobserwowano je dzięki okultacji, kiedy to światło znajdującej się w tle gwiazdy zostało kilkukrotnie na krótko przesłonięte przez niewidoczne na zdjęciu obiekty.
      Dotychczas znaliśmy zaledwie sześć systemów pierścieni w Układzie Słonecznym. Takie struktury istnieją wokół Saturna, Jowisza, Urana, Neptuna oraz dwóch planet karłowatych – Chariklo i Haumei. Wszystkie te systemy znajdują się na tyle blisko swojego ciała macierzystego, że siły pływowe uniemożliwiają akrecję materiału z pierścienia i utworzenie księżyców.
      Pierścienie wokół Quaoara są wyjątkowe. Znajdują się bowiem w odległości większej niż siedmiokrotna średnica planetoidy. To zaś dwukrotnie dalej niż tzw. granica Roche'a. Granica ta to – w układzie dwóch ciał o znacznej różnicy mas – promień, po przekroczeniu którego ciało mniej masywne może się rozpaść pod wpływem sił pływowych ciała bardziej masywnego. Na przykład główne pierścienie Saturna znajdują się w odległości 3 promieni planety od jej powierzchni. W przypadku Quaoar mamy odległość 7-krotnie większą niż promień planetoidy, a mimo to pierścienie istnieją i nie dochodzi do akrecji materiału. To wskazuje na konieczność przemyślenia teorii dotyczącej formowania się pierścieni.
      Odkrycie nieznanego systemu pierścieni było czymś niespodziewanym. A jeszcze bardziej niespodziewane było znalezienie pierścieni tak daleko od Quaoar, co rzuca wyzwanie naszemu dotychczasowemu rozumieniu formowania się pierścieni, mówi profesor Vik Dhillon z University of Sheffield.

      « powrót do artykułu
    • By KopalniaWiedzy.pl
      Niedawne badania podważyły przekonanie, jakoby ziemskie kontynenty uformowały się wyłącznie w wyniku procesów zachodzących wewnątrz naszej planety. Teraz dowiadujemy się o odkryciu „rytmu produkcji” skorupy ziemskiej. Badania minerałów ujawniły, że co mniej więcej 200 milionów lat dochodzi do wzmożenia zmian zachodzących w skorupie ziemskiej, a okres ten jest zbieżny z przejściem Układu Słonecznego przez ramiona Drogi Mlecznej.
      Przed kilkoma tygodniami informowaliśmy, że zdaniem naukowców z australijskiego Curtin University ziemskie kontynentu uformowały się w wyniku gigantycznych uderzeń meteorytów. Teraz dowiadujemy się, że do zwiększonego bombardowania dochodzi co około 200 milionów lat. "Układ Słoneczny przemieszcza się pomiędzy spiralnymi ramionami Drogi Mlecznej co około 200 milionów lat. Badając wiek i sygnatury izotopowe minerałów z Kratonu Pilbara w Zachodniej Australii i Kratonu Północnoatlantyckiego na Grenlandii zauważyliśmy podobny rytm tworzenia się skorupy ziemskiej, który zbiega się z okresem, w jakim Układ Słoneczny przechodzi przez obszary o największym zagęszczeniu gwiazd", mówi profesor Chris Kirkland z Curtin University.
      Układ Słoneczny krąży wokół centrum Drogi Mlecznej. Okres obiegu wynosi około 230 milionów lat i nazywany jest rokiem galaktycznym. Łatwo więc wyliczyć, że gdy ostatni raz Słońce znajdowało się w tym samym miejscu galaktyki co obecnie, po Ziemi chodziły pierwsze dinozaury.
      Raz na jakiś czas – mniej więcej do 200 milionów lat – Układ Słoneczny trafia na bardziej gęste obszary galaktyki. Wtedy oddziaływanie grawitacyjne znajdujących się w pobliżu gwiazd może destabilizować Obłok Oorta i kierować znajdujące się tam planetoidy w stronę Słońca. A część z nich trafi w Ziemię.
      Obłok Oorta to hipotetyczna – bo jej istnienia wciąż nie udowodniono – pozostałość po formowaniu się Układu Słonecznego. Ma on składać się m.in. z pyłu i planetoid. Astronomowie sądzą, że wewnętrzne krawędzie Obłoku znajdują się w odległości od 2 do 5 tysięcy jednostek astronomicznych od Słońca, a krawędzie zewnętrzne położone są w odległości od 10 do 100 tysięcy j.a. Przypomnijmy, że 1 j.a. to średnia odległość pomiędzy Słońcem a Ziemią, a najdalej wysłany przez człowieka pojazd, sonda Voyager 1, znajduje się w odległości zaledwie 157,5 j.a. od Ziemi.
      Zwiększenie częstotliwości uderzeń komet w Ziemię mogło prowadzić do spotęgowania procesów topnienia powierzchni planety i zapoczątkować formowanie się kontynentów, mówi Kirkland. Powiązanie tworzenia się kontynentów, na których obecnie żyjemy, z podróżą Układu Słonecznego przez Drogę Mleczną rzuca całkowicie nowe światło na historię tworzenia się planety i jej miejsce w przestrzeni kosmicznej, dodaje.

      « powrót do artykułu
    • By KopalniaWiedzy.pl
      Reintrodukcja bobrów, niedźwiedzi czy żubrów znacząco poprawiłaby stan światowych ekosystemów. Zamówiony przez ONZ raport wykazał, że przywrócenie dużych ssaków może pomóc w walce z ociepleniem klimatu, poprawi stan zdrowia ekosystemów i przywróci bioróżnorodność. By osiągnąć ten cel w skali świata wystarczy reintrodukcja zaledwie 20 gatunków, których historyczne zasięgi zostały dramatycznie zredukowane przez człowieka.
      Jeśli pozwolimy powrócić tym zwierzętom, to dzięki ich obecności pojawią się warunki, które z czasem spowodują, że gatunki te pojawią się na 1/4 powierzchni planety, a to z kolei rozszerzy zasięgi innych gatunków i odbuduje ekosystemy, dzięki czemu zwiększy się ich zdolność do wychwytywania i uwięzienia węgla atmosferycznego.
      Przywracanie gatunków nie jest jednak proste. Pojawia się bowiem zarówno pytanie, który z historycznych zasięgów gatunku należy uznać za pożądany. Niektórzy obawiają się też reintrodukcji dużych drapieżników, jak np. wilki, twierdząc, że niesie to ze sobą zagrożenie dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Badania pokazują jednak, że duże drapieżniki, wpływając na roślinożerców, doprowadzają do zwiększenia zarówno pokrywy roślinnej, jak i innych gatunków. Z kolei przywracanie historycznych zasięgów roślinożerców powoduje, że roznoszą oni nasiona, pomagają w obiegu składników odżywczych oraz zmniejszają zagrożenie pożarowe poprzez wyjadanie roślinności.
      Autorzy najnowszych badań postanowili sprawdzić, gdzie przywrócenie dużych ssaków przyniosłoby największe korzyści i w jaki sposób można to osiągnąć. Okazało się, że wystarczy reintrodukcja 20 gatunków – 13 roślinożerców i 7 drapieżników – by na całej planecie odrodziła się bioróżnorodność. Te 20 gatunków to niewiele jak na 298 gatunków dużych ssaków żyjących na Ziemi.
      Badania wykazały, że obecnie jedynie w 6% obszarów zasięg dużych ssaków jest taki, jak przed 500 laty. Okazuje się również, że tylko w odniesieniu do 16% planety można stwierdzić, że znajdują się tam gatunki ssaków, na których zasięg nie mieliśmy większego wpływu.
      Naukowcy przyjrzeli się następnie poszczególnym regionom, by określić, ile pracy trzeba włożyć, by przywrócić w nich bioróżnorodnośc. Okazało się, że w większości Azji północnej, północnej Kanady oraz w częściach Ameryki Południowej i Afryki wystarczyłoby wprowadzić jedynie po kilka gatunków dużych ssaków, by przywrócić bioróżnorodność z przeszłości.
      I tak Europie przywrócenie bobra, wilka, rysia, renifera i żubra pozwoliłoby na powrót bioróżnorodności w 35 regionach, w których gatunki te zostały wytępione. Podobnie jest w Afryce, gdzie reintrodukcja hipopotama, lwa, sasebiego właściwego, likaona i geparda doprowadziłaby do dwukrotnego zwiększenia obszarów o zdrowej populacji ssaków w 50 ekoregionach. W Azji, po reintrodukcji tarpana dzikiego oraz wilka w Himalajach doszłoby do zwiększenia zasięgów zdrowych populacji o 89% w 10 ekoregionach. Z kolei w Ameryce Północnej do znacznego poprawienia stanu ekosystemów wystarczyłaby reintrodukcja niedźwiedzia brunatnego, bizona, rosomaka oraz niedźwiedzia czarnego.
      Reintrodukcja gatunków miałaby olbrzymie znaczenie nie tylko dla ekosystemu, ale i dla uratowania ich samych. Na przykład jednym ze zidentyfikowanych 20 kluczowych gatunków jest gazelka płocha, występująca na Saharze. Obecnie to gatunek krytycznie zagrożony, na świecie pozostało zaledwie około 200–300 osobników. Największym zagrożeniem dla niej są zaś działania człowieka – polowania i utrata habitatów.
      Przywrócenie wielu ze wspomnianych gatunków nie będzie jednak proste. Trzeba by np. zabronić polowań na nie i zapobiegać dalszej utracie habitatu. Ponadto wiele z ekoregionów poprzedzielanych jest granicami państwowymi, więc przywracanie gatunków i bioróżnorodności wymagałoby współpracy międzynarodowej.

      « powrót do artykułu
  • Recently Browsing   0 members

    No registered users viewing this page.

×
×
  • Create New...