Skocz do zawartości
Forum Kopalni Wiedzy

Rekomendowane odpowiedzi

Profesor Ambroży Kleks z powieści Jana Brzechwy potrafił nadmuchiwać potrawy, żeby wykarmić całą gromadę uczniów, niestety, nadmuchane nie syciły porządnie i trzeba było dojadać. Podobną sztuczkę stosują niektórzy producenci żywności, czy właściciele barów, sztucznie powiększając swoje produkty. Skutek jest podobny. Matka natura też potrafi powiększać owoce, ale jej metoda jest naturalna i nieoszukana.

Gala to dość popularna odmiana jabłek, nie wyróżniająca się niczym szczególnym. Peter Hirst, profesor ogrodnictwa na Uniwersytecie Purdue'a, odkrył jednak, że z z tej pospolitej odmiany znienacka wyewoluowała nowa. Jej cechy szczególne to, poza większą chrupkością, znacznie większe rozmiary: o 15% większa średnica i o 38% większa waga. Nowa odmiana, nazwana z racji gabarytów Grand Gala, powstała przypadkowo. Właściciel dużego sadu owocowego zauważył, że jedna gałąź drzewa rodzi znacznie większe owoce. Zaszczepił więc nią nowe drzewka, uzyskując zmodyfikowaną odmianę.

Profesor Hirst zainteresował się tym zjawiskiem: możliwość wyhodowania owoców większych o kilkanaście - kilkadziesiąt procent to jak kamień filozoficzny sadownictwa, duże owoce uzyskują bowiem znacznie wyższe ceny. Nigdy bowiem wcześniej nie widział takich jabłek, które określił jako dziwaczny fenomen. Zwłaszcza, że ogryzek nowej odmiany jest tego samego rozmiaru, co w starej, przyrost masy w całości obejmuje miąższ owocu.

Naukowiec postanowił odnaleźć gen odpowiadający za większy rozmiar. Do tej pory badania porównawcze różnych gatunków jabłek nic nie dawały, ponieważ nie zawsze w nich te same geny odpowiadają za te same cechy. Grand Gala, nowo powstała odmiana, dawała szansę na przełamanie tej bariery.

Większy owoc jest zawsze skutkiem większej ilości komórek. Jednak szukając genu, odpowiadającego za zwiększony ich przyrost, prof. Hirst odkrył ze zdziwieniem, że nowa odmiana wcale nie posiada więcej komórek od starej! W jaki więc sposób Grand Gala osiąga większe rozmiary? Proste - jej komórki są większe.

Proste, ale niespotykane. W normalny sposób żywe komórki powielają swoje DNA, rosną, a potem dzielą się i proces ten się powtarza. Komórki odmiany badanej przez Petera Hirsta, wskutek jakiegoś błędu, powielają DNA, ale nie dzielą się. Zamiast tego tylko rosną, wytwarzając więcej i więcej kopii DNA.

Dzięki badaniom udało się wyizolować grupę genów odpowiedzialnych za tę ciekawą dysfunkcję. Ale chociaż możliwe byłoby dzięki temu stworzenie „nadmuchanych" odmian innych gatunków jabłek, profesor Hirst wątpi, żebyśmy zobaczyli takie mutanty w sklepach. Jak mówi, konsumenci wybierają te owoce, które wyglądają najładniej i najdoskonalej. Grand Gala tymczasem ma jedną wadę: jest nieco koślawe.

Badania nad genami odpowiedzialnymi za rozmiar jabłek jednak trwają i być może pewnego dnia w sklepie zobaczymy niespotykanie duże jabłka. Być może będzie to zasługa prac, między innymi, profesora Petera Hirsta.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

i być może pewnego dnia w sklepie zobaczymy niespotykanie duże jabłka.

A ja już widziałem (mocny argument naukowy  :D ), w polskiej telewizji wywiad z panią sadowniczką, prezentującą owoce uprawianych przez nią odmian.Jedna z nich rodziła ponad  półkilogramowe jabłka.Było to na chwilę przed naszym wejściem do EU,więc pani od razu zaznaczyła,że do handlu nie trafią, bo są ponadnormatywne  :D.

-------------------------

Druga strona medalu:

1.Powyżej pewnej średnicy,kulisty kształt ciężko nadgryżć, a potem i tak trzeba się męczyć.

2.Jedna rączka może z trzymaniem jabłka sobie nie poradzić (paluszki za krótkie).

3.Duuuże jabłko przestanie być jednorazówką.Zjadając całe,wchłoniemy sporo fruktozy.Odłożone na póżniej,utleni się.Więc przeważnie skończy jako wielki niedojedzony ogryzek i sens  całej pracy hodowlanej szlag trafi.

ps

dla przetwórstwa to nie są wady.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

w przetwórstwie natomiast nikt nie patrzy na rozmiary i kształty tylko na cenę za kilogram, ewentualnie na cenę kilograma miższu, ale i to wątpię by było opłacalne.

 

osobiśćie wolę kupować małe jabłka, bo lubię co chwilę chodzić po następne i nie martwić się tym czy dam radę dojeść całe...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Fakt, już niektóre jabłka obecne w sprzedaży czasem trudno złapać zębami. :D)

Ale taki duże jabłka zwracają uwagę, mogłyby być na przykład wykorzystane przez jakąś restaurację do serwowania oryginalnych potraw z takimi kolosami. Ot, taka reklama, marketing wirusowy „ale tam mają wielkie jabłka, musisz to zobaczyć!”. :D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Przemysł skupuje nawet spady. Kiedyś widziałem gości jak zbierali na woź jabłka przy drodze zamiast topól rosły jabłonki a panowie strząsali jabłka i zbierali. Mam nadzieje ze poszły na jabola a nie na 100% naturalny sok z polskich jabłek :D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mój przyjaciel z technikum był synem rolnika i widział takie rzeczy od środka. Na jabola to idzie ostatnie g*, zgniłe, robaczywe, itp. W końcu i tak sfermentuje. Ładnych jabłuszek strząsanych przy drodze raczej się na jabola nie zużywa… ;D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mój przyjaciel z technikum był synem rolnika i widział takie rzeczy od środka. Na jabola to idzie ostatnie g*, zgniłe, robaczywe, itp. W końcu i tak sfermentuje. Ładnych jabłuszek strząsanych przy drodze raczej się na jabola nie zużywa… ;D

posiadając też wiedzę wewnętrzną z włoskiej plantacji te "nadgnite" idą na mus jabłkowy i ich cena skupu jest tak niska, że nawet nie opłaca się tego zbierać. Dlaczego więc są mimo to zbierane? Ze względu na myszy...

 

Odnośnie "robienia jabola" - o ile mówimy o produkcie fermentacji, a nie zalewy spirytusowej "nadgnite jabłka" nie mają racji bytu - efektem była by fermentacja octowa zamiast alkoholowej.

 

@ tolo:

Te jabłka na bank poszły na 100% sok, jedynie do tego nadają się obite

jabłka. (też inside know-how;) )

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Sam kiedyś brałem udział w zbieraniu jabłek na przyczepę do Tymbarku (coś koło 6 ton tego było) mogły być obite ale nie nadgnite - to co było żenującego w tym procederze to cena po której skupowano te jabłka 15groszy za kilogram (kolejnego roku już wszyscy spokojnie patrzyli jak jabłka gniją pod drzewem - a cena spadła do 10gr/kg).

Tylko sokowirówka chodziła na okrągło dla siebie i znajomych.

Sok za litr z tymbarku to 7zł, wchodzi na niego 3kg jabłek , obciach już go nigdy nie kupię bo do dziś wspominam bolący kręgosłup po całym dniu zapier..ania przy zbieraniu jabłek.

 

 

 

Ps. sadownicy zbierają jabłka bo boli ich serce patrząc na gnijące jabłka  (marnotrawstwo) a nie myszy .

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
"nadgnite jabłka" nie mają racji bytu - efektem była by fermentacja octowa zamiast alkoholowej

 

Sądzę, że i na to jest sposób, Polak przecież potrafi…

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jabłka się zbiera z prostej przyczyny żeby nie było gnoju w sadzie/koło domu. U babci koło domu jest sad i ojciec raz do roku jedzie tam na weekend tylko po to żeby pozbierać jabłka z sadu i przewieść taczkami do sąsiada na kupę obornika.

 

Co do jabłek nadgniłych to problemu specjalnie nie widzę bo moszcz jabola jest traktowany pirosiarczanem w celach dezynfekcyjnych wiec wszelkie nie takie kultury drobnoustrojów znikną by dominującym przetwórcą były drożdże szlachetne. Poza tym przy fermentacji octowej substratem jest alkohol. W domowej pordukcji wina tez się stosuje pirosiarczan do dezynfekcji naczyń. Potem szczególnie w fabrykach się siarkuje jeszcze żeby wybić drożdże bo to przerywa fermentacje i przyspiesza klarowanie i można produkować szybciej. Przy winach "korkociągowych" tez się zresztą ten proces stosuje proponuje spojrzeć na etykietę będzie tam pisać zawiera siarczany.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Co do jabłek nadgniłych to problemu specjalnie nie widzę bo moszcz jabola jest traktowany pirosiarczanem w celach dezynfekcyjnych wiec wszelkie nie takie kultury drobnoustrojów znikną by dominującym przetwórcą były drożdże szlachetne.

Tak jak piszesz, spotkałem się już z opinią, że "oszczędzanie na jakości" jabłek, czy ogólnie owoców skutkuje trunkiem niskiej jakości - możliwe że ta jakość będzie zbyt niska nawet jak na "mózgotrzepa"

Poza tym przy fermentacji octowej substratem jest alkohol. W domowej pordukcji wina tez się stosuje pirosiarczan do dezynfekcji naczyń. Potem szczególnie w fabrykach się siarkuje jeszcze żeby wybić drożdże bo to przerywa fermentacje i przyspiesza klarowanie i można produkować szybciej.

1) pirosiarczyn a nie siarczan :D

2) nie prawda, tzn. prawda że się siarkuje żeby zatrzymać drożdże, ale nie prawda że "żeby szybciej klarować", po prostu zatrzymuje się fermentację przy odpowiednim poziomie alkoholu np. 12% i po zasiarkowaniu można bez obaw o restart dosłodzić nastaw - inaczej możliwe jest wyprodukowanie jedynie wytrawnego wina.

2b) masz rację w sensie dużo szybciej jest dojść z 0% do 12% niż od 12% do ~17%, łącznie z ilością potrzebnego cukru.

 

3) od przyśpieszenia klarowania masz bentonit, kurze jajo, wapno itp.

 

Przy winach "korkociągowych" tez się zresztą ten proces stosuje proponuje spojrzeć na etykietę będzie tam pisać zawiera siarczany.

będzie zawierać siarczyny;) ponoć drożdże same z siebie też jakąś śmieszną ilość tych związków produkują, więc tak czy inaczej na etykietach byłby ten napis :D

 

Tak jak wcześniej pisałem - nie ma (poza pasteryzacją) innej metody na stworzenie słodkiego winka poniżej tolerancji alkoholowej drożdży.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach
możliwe że ta jakość będzie zbyt niska nawet jak na "mózgotrzepa"

 

Nie ma chyba czegoś takiego jak zbyt niska jakość… :D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mózgotrzepy charakteryzują się niska jakością.

Co do pirosiarczynu masz racje.

A co do klarowania się nie do końca zgodzę. Z moich obserwacji wynika ze zdechłe drożdże same opadają. To znaczy szybciej klaruje się wino które doszło z % do granicy wytrzymałości drożdży. Jeśli drożdże wybijemy będą mieć tendencje do opadania. Natomiast jeśli będzie daleko do śmierci klinicznej i nie zdechną to sobie będą dalej pracować wiec nie będzie się wino klarować bo samo wydzielające się CO2 będzie mieszać w bance. Można wyprodukować wino słodkie w którym drożdże zdechną od ilości alkoholu nie przerabiając całego cukru. Co do stworzenia słodkiego wina poniżej tolerancji drożdży to właśnie dla tego stosuje się rożne szczepy o rożnej tolerancji na alkohol.

 

Co do siarczynów to istotnie z samej fermentacji się pojawiają.

Poza pasteryzacją można jeszcze sztucznie podnieść % dodając alkoholu i wybić drożdże w ten sposób.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

A co do klarowania się nie do końca zgodzę. Z moich obserwacji wynika ze zdechłe drożdże same opadają. To znaczy szybciej klaruje się wino które doszło z % do granicy wytrzymałości drożdży.

Tak masz rację, acz osad to nie tylko drożdże, to też białka owoców i inne syfy, które mogą przez całkiem długi okres wisieć w "powietrzu", w domu można się bawić w czekanie, ale na takie coś nie może sobie pozwolić firma, którą gonią terminy, takiego mnie czy ciebie mało interesuje czy nawet same drożdże opadną w tydzień czy dwa, dla firmy oznacza to znaczne opóźnienie cyklu produkcyjnego ergo straty. Czytaj:pirosiarczyn w biznesie NIE JEST stosowany do klarowania wina.

 

Jeśli drożdże wybijemy będą mieć tendencje do opadania. Natomiast jeśli będzie daleko do śmierci klinicznej i nie zdechną to sobie będą dalej pracować wiec nie będzie się wino klarować bo samo wydzielające się CO2 będzie mieszać w bance.

Nawet jak już drożdże padną nadal masz w dymionie sporą zawartość CO2 i drożdże najpóźniej przestaną pracować jak im zabraknie cukru. szkopuł tkwi w tym, że nikt nie jest w stanie względnie precyzyjnie przewidzieć, kiedy wino samo z siebie się wyklaruje, a to tak jak pisałem wyżej jest nie do zaakceptowania dla biznesu.

 

Można wyprodukować wino słodkie w którym drożdże zdechną od ilości alkoholu nie przerabiając całego cukru.

Można, ale tak się robi tylko w domu, żadna firma na takie coś sobie nie pozwoli, chociażby ze względu na czas niezbędny do osiągnięcia maksymalnego procentu, czy też różną wytrzymałość +/- 1% alkoholową w obrebie tej samej grupy drożdży.

 

Co do stworzenia słodkiego wina poniżej tolerancji drożdży to właśnie dla tego stosuje się rożne szczepy o rożnej tolerancji na alkohol.

Znajdź drożdże o wytrzymałości poniżej 12% alkoholu i znajdź gwarancję na to, że faktycznie te drożdże przy tym procencie padną - biznes to nie przypadek, różne szczepy drożdży stosuje się też w tym celu co piszesz, ale przede wszystkim ze względu na walory smakowe gotowego wina.

 

Poza pasteryzacją można jeszcze sztucznie podnieść % dodając alkoholu i wybić drożdże w ten sposób.

Można, acz wtedy na pewno nie ma mowy o winie 12%

 

ps. jesteś teoretykiem  :D czy praktykiem  :D ?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jasny gwint, jacy tu fachowcy!

Może warto założyć podforum dla winiarzy? :D)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja jestem  praktykiem hobbystą kontynuującym skromnie rodzinne tradycje :D.

Robię co rok mocne czerwone winogronko wytrawne na burgundzie albo maladze i mam niezła powtarzalność. mam winogron w ogródku i jak już zrobię sok to grzech nie przefermentować :D

Ale co do samej teorii to jestem z nią na bakier. Sok produkuje w sokowniku jestem zdania ze im mniej farfocli tym lepiej raz przepościłem winogrona przez sokowirówkę ale to był po prostu mega błąd. Zabawy z mieszalnikiem do farb na wiertarce mnie nie rajcują. Kolejna sprawa jak mam sok z sokownika to nie pierniczę się w matki drożdżowe wlewam drożdże z saszetki i w dwa dni startuje. Jak bym robił fermentacje w moszczu musiał bym się pierniczyć z matka a i wtedy wg mnie nie ma gwarancji co nastaw zdominuje. Po sokowniku wino jest na tyle czyste ze jeszcze nic mi się z nim nie stało. Nie siarkuje jedynie co to 50 tka spirytusu przelewam balon. Nie klaruje bo jestem cierpliwy.

Poza tym bawię się w rożne eksperymenty na mniejszych ilościach rożne drożdże rożne owoce czy nawet soki aktualnie na biurku bulka mi litr nastawu z czarnej porzeczki na bordeux ma wyjść półwytrawne. Mówię wam bulkajace winko jest lepsze od zderzających się kulek.

Korci mnie destylacja i nie mogę się doczekać legalizacji destylacji bo bym poeksperymentował ale jak mają mi do domu wpaść smutni panowie to dziękuje postoje. Na szczęście aparatura ojca która była w domu w ciężkich czasach się stłukła bo by mnie korciło chociaż ze względu na na to ze kolba była tylko 0,5 l to i tak służyła do produkcji wody destylowanej do akumulatora. To jak z piractwem jestem zwolennikiem ale niepraktykującym.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

  • Podobna zawartość

    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Światowa Organizacja Handlu (World Trade Organization, WTO) dąży do globalnego zniesienia barier handlowych pomiędzy swoimi członkami. Temu służą kolejne rundy negocjacji. Kraje uboższe i rozwijające się są przeciwnikami całkowitej liberalizacji handlu i domagają się możliwości wprowadzania ceł ochronnych na importowane towary. To właśnie było przyczyną fiaska Rundy Doha - trwających od 2001 roku negocjacji na temat liberalizacji handlu w ramach WTO.
      Państwa rozwijające się argumentują, że ich producentom potrzebna jest ochrona przez zbyt tanim importem. Domagają się zachowania możliwości wznawiania barier celnych w przypadku nagłego spadku cen na światowych rynkach lub zbyt dużego importu. Utrzymują, że jest to konieczne dla stabilizacji cen i ochrony gospodarki.
      Tymczasem symulacja przeprowadzona na amerykańskim Purdue University dowodzi czegoś zupełnie przeciwnego. Naukowcy z tej uczelni, przy wykorzystaniu komputerowego modelu GTAP (Global Trade Analysis Project, model symulujący zależności światowej gospodarki) wykazali, że cła ochronne w rzeczywistości szkodzą gospodarce słabszych krajów i zamiast stabilizować ceny - powodują ich gwałtowne skoki w przypadku nagłych zmian na światowych rynkach. Zwiększają również koszty ponoszone przez najbiedniejszych.
      W momencie, kiedy rodzimi producenci zawodzą i zwiększa się import a kraj rozwijający się wprowadza zwiększone cła ochronne, ceny produktów rosną. Zwiększają się ceny żywności a jeśli większa liczba krajów wprowadza podobne bariery celne, destabilizacji ulegają ceny na rynkach światowych.
      Szczególnie wrażliwi na nagłe cła ochronne są eksporterzy z krajów rozwijających się. Ponieważ ich produkty z reguły są tańsze od światowej średniej, najmniejszy spadek cen na globalnym rynku zwraca bariery celny przeciw nim. Zamiast stabilizować przychody krajowych producentów, cła destabilizują je. Reasumując, importowe cła ochronne nie dają takich skutków, jakich oczekują ich zwolennicy, działają wręcz odwrotnie i bardzo szkodliwie.
      Autorami studium, opublikowanego w najnowszym numerze World Bank Economic Review są Thomas Hertel, profesor ekonomii rolnej na Purdue University i dyrektor generalny projektu GTAP; Amanda Leister, doktorantka handlu międzynarodowego na wydziale ekonomii rolnej Purdue University oraz Will Martin z Banku Światowego.
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Profesor Babak Ziaie z Purdue University jest autorem nowatorskiej pompy dostarczającej leki do organizmu. Jego urządzenie pozwoli chorym na samodzielne aplikowanie lekarstw, które do tej pory musiał ktoś im podawać.
      Obecnie substancje chemiczne - jak np. nikotyna - są podawane przez skórę, jednak metoda ta ma poważne ograniczenie. Znajduje ona zastosowanie tylko w przypadku tych nielicznych substancji, które są zbudowane z małych hydrofobowych molekuł. Tymczasem większość nowoczesnych lekarstw stworzonych jest z dużych molekuł, które przez skórę nie przejdą. Wielu z nich - na przykład środków stosowanych przy terapii nowotworów czy chorób autoimmunologicznych - nie można podać doustnie, gdyż nie przedostają się z układu pokarmowego do krwi.
      W takich przypadkach stosuje się zastrzyki, co jednak wymaga obecności przeszkolonej osoby.
      Profesor Ziaie postanowił umożliwić chorym samodzielne aplikowanie sobie leków za pośrednictwem plastrów zawierających dużą liczbę mikroigieł. Stosowanie plastrów jest bezbolesne, gdyż igły wbijają się na niewielką głębokość. Ponadto plaster po użyciu można odlepić i wyrzucić.
      Problemem pozostaje jednak sam mechanizm wstrzykiwania leków. Przy mikroigłach, których średnica wynosi zaledwie 20 mikronów, konieczne jest użycie pompy. Jednak dostępne na rynku miniaturowe pompy są zbyt skomplikowane, by można było wbudować je w plastry.
      Babak Ziaie wraz ze swoim zespołem, w skład którego wchodzili m.in. Charilaos Mousoulis i Manuel Ochoa, opracował prostą pompę, która jest aktywowana dotknięciem palca i nie wymaga korzystania z baterii. Pompa zawiera płyn, który wrze w temperaturze ludzkiego ciała. Wystarczy więc na 20-30 sekund przyłożyć palec do pompy, by pojawiła się para i wzrosło ciśnienie, które wypycha lekarstwo przez igły.
      Wspomniany płyn nie przedostaje się do organizmu, gdyż jest oddzielony od lekarstwa cienką membraną wykonaną z polidimetylosiloksanu.
      Testy nowej pompy zostały przeprowadzone z użyciem fluorowęglanów. Jak zauważył Ziaie do wypchnięcia lekarstwa przez mikroigły i wstrzyknięcia go w skórę potrzebna jest dość duża siła, rzędu kilku funtów na cal kwadratowy. Bardzo trudno jest znaleźć miniaturową pompę wytwarzającą taką siłę. Podczas eksperymentów z fluorowęglanem HFE-7000 uzyskano 4,87 psi (funtów na cal), a z FC-3284 - 2,24 psi.
      W najbliższej przyszłości uczeni chcą zbadać działanie swojej pompy z dołączonymi mikroigłami.
      Szczegóły prac zostaną zaprezentowane podczas 14. Międzynarodowej konferencji na temat miniaturowych systemów w chemii i naukach biologicznych, która odbędzie się w październiku w Groningen.
      Uczeni złożyli wniosek o opatentowanie swojej technologii.
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Uczniowie i studenci na całym świecie uczą się, że rozpad promieniotwórczy odbywa się ze stałą prędkością, dzięki czemu można wykorzystać węgiel C-14 do precyzyjnego datowania. Jednak naukowcy z dwóch renomowanych uczelni Stanford University i Purdue University sądzą, że rozpad nie jest równomierny, a wpływ na jego prędkość ma... Słońce.
      Profesor fizyki Ephraim Fischenbach z Purdue potrzebował długiej listy przypadkowo generowanych liczb. Uczeni używają ich do najróżniejszych obliczeń, jednak uzyskanie list jest bardzo trudne. Powinny to być bowiem liczby losowe, a więc na ich wybór nie powinno nic wpływać. Fischenbach postanowił zatem wykorzystać radioaktywne izotopy jako źródło liczb. Co prawda np. kawałek cezu-137 rozpada się - jak dotąd sądzono - ze stałą prędkością, jednak wiadomo, że do rozpadu poszczególnych atomów dochodzi w całkowicie nieprzewidywalny, przypadkowy sposób. Naukowiec chciał zatem wykorzystać materiał radioaktywny i licznik Geigera i notując czas upływający pomiędzy momentami rozpadu poszczególnych atomów uzyskać szereg przypadkowych liczb.
      Fischenbach chciał najpierw wybrać najlepszy materiał radioaktywny, więc wraz ze swoimi kolegami zaczął przeglądać publikacje na temat ich rozpadu. I odkryli znajdujące się w nich różnice w pomiarach.
      Naukowcy, zdumieni tym faktem, porównali dane zebrane przez amerykańskie Brookhaven National Laboratory oraz niemiecki Federalny Instytut Fizyki i Techniki. Tutaj czekała ich jeszcze większa niespodzianka. Okazało się bowiem, że tempo rozpadu zarówno krzemu-32 jak i radu-226 wykazywało sezonowe odchylenia. Latem rozpad pierwiastków był nieco szybszy niż zimą.
      Wszyscy myśleliśmy, że mamy tu do czynienia z błędami pomiarowymi [różne pory roku charakteryzują się przecież różną temperaturą czy wilgotnością, co może wpływać na instrumenty pomiarowe - red.], ponieważ byliśmy przekonani, że tempo rozpadu jest stałe - mówi emerytowany profesor fizyki, ekspert fizyki słońca Peter Sturrock ze Stanford University.
      Rozwiązanie zagadki nadeszło, przynajmniej częściowo, 13 grudnia 2006 roku, gdy w nocy w laboratorium Purdue University inżynier Jere Jenkins zanotowanł niewielkie spowolnienie tempa rozpadu manganu-54. Nastąpiło ono na 1,5 doby przed  pojawieniem się flary słonecznej.
      Uczeni opisali swoje spostrzeżenia i w kolejnych artykułach stwierdzili, że zmiany w tempie rozpadu izotopów związane są z ruchem obrotowym Słońca, a najbardziej prawdopodobną ich przyczyną jest wpływ neturin na izotopy. Zresztą sam Sturrock poradził kolegom z Purdue, by przyjrzeli się rozpadowi, a z pewnością stwierdzą, że zmiany następują co 28 dni.
      Tymczasem okazało się, że zmiany zachodzą co... 33 dni.
      To, jak uważa Sturrock wskazuje, wbrew intuicji, że wnętrze naszej gwiazdy - w którym zachodzą reakcje - wiruje wolniej niż jej obszar zewnętrzny.
      Jednak te spostrzeżenia nie wyjaśniają kolejnej, wielkiej tajemnicy. W jaki sposób neutrino miałyby wpływać na materiał radioaktywny na tyle, by zmienić tempo jego rozpadu.
      Z punktu widzenia standardowych teorii to nie ma sensu - mówi Fischbach. A Jenkins dodaje: Sugerujemy, że coś, co nie wchodzi w interakcje z niczym zmienia coś, co nie może być zmienione.
      Uczonym pozostaje więc do rozwiązania poważna zagadka. Albo nasza wiedza o neutrino wymaga weryfikacji, albo też na rozpad ma wpływ nieznana jeszcze cząstka.
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Metamateriały o ujemnym współczynniku załamania światła - dla osób, które nie pamiętają już dobrze szkolnych lekcji fizyki, nie brzmi to ciekawie. Ale wystarczy zrozumieć, co się za tym naukowym określeniem kryje, żeby poczuć się jak w bajce o czapce niewidce.
      Kiedy patrzymy na łyżeczkę włożoną do szklanki z herbatą, wydaje się ona złamana. Kiedy tę łyżeczkę wrzucimy do garnka z wodą, będzie nam się wydawało, że leży ona wyżej, niż faktycznie. To właśnie jest zjawisko załamania światła - światło (ale także każda fala elektromagnetyczna i każda fala w ogóle: na przykład dźwiękowa) zmienia swój kierunek podczas przechodzenia z jednego ośrodka do drugiego, na przykład z powietrza do wody i na odwrót. O tym jak bardzo łyżeczka będzie dla nas „wygięta" lub jak wysoko podnosi się dno naczynia z wodą, mówi nam współczynnik załamania dla danego materiału. Współczynnik równy jeden oznacza, że światło nie załamuje się wcale. Im jest większy, tym załamanie większe. Może on być, choć to zdarza się rzadko, mniejszy od jedności - wówczas łyżeczka „wygnie się" w drugą stronę a dno będzie niżej, zamiast wyżej.
      To właśnie temu zjawisku zawdzięczamy działanie soczewek a więc także lunet, teleskopów, obiektywów fotograficznych, itd. Materiały o współczynniku załamania mniejszym niż jeden są szczególnie przydatne w takich zastosowaniach i zawsze chętnie poszukuje się nowych.
      Stosunkowo niedawno wymyślono teoretycznie „metamateriały" - materiały, których współczynnik załamania światła jest mniejszy od zera. Wcześniej nie pomyślano by nawet, że coś takiego jest możliwe, bo jak by to działało? Łyżeczka zanurzona w takim metamateriale wydawałaby się wystawać z wody a dno wydawałoby się wyżej niż powierzchnia płynu. A jednak coś takiego jest możliwe!
       
      Cuda - niewidy
       
      Sama możliwość istnienia takich „cudownych" materiałów jest ekscytująca. Nowe rodzaje znacznie doskonalszych przyrządów optycznych: mikroskopy, teleskopy, lepsze obiektywy fotograficzne, komputery optyczne. Możliwe teoretycznie jest skonstruowanie materiału, który będzie dawał niewidzialność przedmiotom, wokół których się go owinie.
      Znając teoretycznie strukturę, jaka dawałaby te efekty, zaczęto prace. Na początku udało się stworzyć taki metamateriał działający jedynie dla promieniowania mikrofalowego. Było to w 2004 roku. To był dowód, że pomysł nie jest wyssany z palca. Z uzyskaniem tego samego dla światła widzialnego było trudniej. Powód jest prosty: im mniejsza długość fali, tym mniejsze muszą być elementy metamateriału. Dla mikrofal łatwo było stworzyć strukturę metalowych elementów o rozmiarze około centymetra. Dla światła widzialnego muszą one mieć poniżej 250 nanometrów...
      Odpowiedź jest oczywista: nanotechnologia. I rzeczywiście, już w 2005 roku powstały pierwsze metamateriały optyczne. Niestety, pochłaniały one tak dużą część światła, że nie nadawały się do żadnego praktycznego zastosowania. Były jedynie naukową ciekawostką.
      Trwające wiele lat prace na Uniwersytecie Purdue w amerykańskim stanie Indiana przyniosły wreszcie efekty. Naukowcy pracujący w uniwersyteckim Birck Nanotechnology Center osiągnęli przełom: metamateriał optyczny, który nie tylko przepuszcza większość padającego światła, ale może nawet służyć jako optyczny wzmacniacz.
      Opracowany materiał ma postać cienkiej, perforowanej błony. Składa się ona z warstwy tlenku aluminium pomiędzy dwiema warstwami srebra a całość ma strukturę sieci z otworami o średnicy około 100 nanometrów. Część tlenku aluminium jest wytrawiona i zastąpiona „czynnikiem wzmacniającym" w postaci kolorowego barwnika wymieszanego z klejem epoksydowym. To dzięki niemu osiągnięto efekt wzmacniania światła.
      Problemem było nie tylko znalezienie odpowiedniego materiału barwnikowego, ale również usunięcie jak największej części tlenkowo-aluminiowej błony bez zniszczenia jej struktury. Nowym pomysłem jest też umieszczenie tej warstwy wewnątrz błony - dzięki temu ma ona pięćdziesięciokrotnie lepsze właściwości, niż umieszczona na powierzchni, jak to robili inni naukowcy.
      Zmniejszenie współczynnika pochłaniania światła do milionowej części poprzedniej wartości i możliwość wzmacniania światła to przełom na drodze do praktycznych zastosowań. A tych będzie wiele: płaskie supersoczewki, mikroskopy optyczne pozwalające dostrzegać nici DNA, „koncentratory światła" w panelach słonecznych, nowe rodzaje czujników, układy przetwarzające dane optycznie, zamiast elektrycznie (czyli optyczne komputery), wreszcie materiały tak zakrzywiające światło, że stają się niewidoczne.
      Poza oczywistym doskonaleniem wynalazku i pracą nad przemysłowym wytwarzaniem - na co pewnie jeszcze poczekamy - autorzy studium planują zastąpić źródło światła źródłem prądu, analogicznym do półprzewodnikowych laserów.
      Głównymi autorami sukcesu są Hsiao-Kuan Yuan - doktorant Purdue, obecnie pracownik firmy Intel oraz Shumin Xiao, który kontynuuje prace. Współautorami są ponadto Vladimir P. Drachev, Alexander V. Kildishev, Xingjie Ni, Uday K. Chettiar oraz Vladimir M. Shalaev.
    • przez KopalniaWiedzy.pl
      Uczeni z Purdue University pracują nad nowym typem pompy ciepła, która może zainteresować mieszkańców wyjątkowo zimnych okolic. Dzięki nowemu urządzeniu ich rachunki za ogrzewanie mogą spaść nawet o 50 procent.
      Pompy ciepła zapewniają ogrzewanie zimą, a chłodzenie latem. Jednak nie sprawdzają się w bardzo niskich temperaturach. Nowy projekt ma zapewnić dobrą wydajność tego typu urządzeń nawet tam, gdzie jest bardzo zimno.
      James Brown, Eckhard Groll i Travis Horton mówią, że dzięki grantowi w wysokości 1,3 miliona dolarów są w stanie w ciągu najbliższych 3 lat przedstawić prototyp pompy, która w niskich temperaturach zapewni ogrzewanie o połowę taniej niż obecnie stosowane technologie.
      Pomysł amerykańskich uczonych polega na prostym zmodyfikowaniu konwencjonalnego cyklu pracy. Taka prosta modyfikacja pozwoli też usprawnić lodówki czy klimatyzatory.
      Standardowo cykl pracy składa się z czterech etapów: płyn chłodzący jest kompresowany, następnie skraplany, rozpręża się, paruje.
      Jedna z badanych propozycji zakłada wstrzyknięcie dużej ilości oleju podczas fazy kompresji. Olej ten miałby absorbować ciepło. Drugi pomysł to wstrzyknięcie podczas kompresji rozprężonego płynu chłodzącego. To zwiększy efektywność kompresji, a jednocześnie zmniejszy straty energii.
      Ochłodzenie płynu w czasie kompresji czyni go gęstszym, a to ważne, gdyż do skompresowania czegoś bardziej gęstego potrzeba mniej energii - mówi Braun.
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...