Znajdź zawartość

Na pewnych etapach życia, np. pod wpływem namiętnego uczucia, niektórzy ludzie wykonują sobie na skórze tatuaże. Kiedy zmienią się ich gusta lub, co gorsza, uczucie przeminie, róża na pośladku może się stać co najmniej wyrzutem sumienia. Naukowcy z Brown University znaleźli na to sposób: mikroenkapsulację. Jest to proces pokrywania rozdrobnionych cząstek jednego związku powłoką z substancji, która różni się od rdzenia zarówno właściwościami fizycznymi, jak i chemicznymi. W jego wyniku powstaje produkt kompozytowy: mikrokapsułka o wymiarach od 1 do kilkuset mikronów. Mikroenkapsulację stosuje się przy wyrobie leków, nawozów do roślin czy perfum uwalniających swój zapach po potarciu nasączonej nimi kartki papieru, a więc wtedy, gdy zależy nam na ochronie powlekanego związku lub na kontrolowanym jego wydzielaniu się. Teraz badacze Amerykańscy stworzyli kapsułki wypełnione barwnikiem. By uzyskać tusz do tatuowania, miesza się je ze specjalnym roztworem. W tak uzyskanym produkcie nie ma metali ciężkich ani toksyn, z pewnością jest więc bezpieczniejszy od swoich tradycyjnie stosowanych odpowiedników. Dodatkowy plus jest taki, że wykonany tą metodą tatuaż można z łatwością usunąć. Podczas pojedynczej sesji z użyciem lasera kapsułki pękają, a następnie ciało w naturalny sposób wydala barwnik. Normalnie usunięcie niechcianego tatuażu wymagałoby 6-7 wizyt u dermatologa specjalizującego się w medycynie estetycznej. Innowacja to dzieło profesor Edith Mathiowitz, która zajmuje się zarówno medycyną, jak i inżynierią, sfinansowane przez Freedom-2 Holdings Inc.

Ramesh Raskar, Matthew Hirsch i Henry Holtzman z Massachusetts Institute of Technology Media Lab oraz Douglas Lanman z Brown University stworzyli wyświetlacz LCD, który "widzi" w trzech wymiarach to, co dzieje się przed nim. Urządzenie BiDi (bi-directional) pozwala użytkownikowi na manipulowanie wyświetlanymi obiektami za pomocą ruchów rąk. Co więcej, BiDi potrafi działać też jak trójwymiarowy skaner. Wystarczy umieścić przedmiot przed ekranem i go obracać, by wyświetlacz stworzył jego obraz. Uczeni wykorzystali w tym celu właściwości samego panelu LCD. Jasność każdego z pikseli jest kontrolowana przez ciekłe kryształy, które przepuszczają odpowiednią ilość światła z lamp podświetlających ekran. Pomysłodawcy BiDi wykorzystali to do kontrolowania światła zmierzającego w odwrotnym kierunku, od strony użytkownika do wyświetlacza. Podczas "obserwacji" otoczenia większość pikseli staje się czarnych. Ciekłe kryształy działają wówczas jak soczewki, a całość przypomina technikę fotografii otworkowej. Obraz zostaje skupiony na cienkim materiale umieszczonym kilka centymetrów za wyświetlaczem LCD, gdzie jest wykrywany przez kamerę znajdującą się wewnątrz BiDi. Przełączanie kryształów pomiędzy stanem wyświetlania obrazu a "obserwacji' otoczenia odbywa się wielokrotnie w ciągu sekundy. Zachodzi na tyle szybko, że użytkownik nie zdaje sobie z tego procesu sprawy. Trójwymiarowy obraz uzyskiwany jest dzięki temu, że soczewki z kryształów tworzone są w różnych miejscach na ekranie, a więc każda z nich przekazuje nieco inny obraz. Z nich tworzy się pary obrazów stereoskopowych, a następnie przeprowadza odpowiednie obliczenia pokazujące, jak daleko od wyświetlacza znajduje się dany obiekt. Tworzymy liczne obrazy. Każdy z nich jest skupiony na innym planie znajdującym się, powiedzmy, 50 centymetrów przed wyświetlaczem. W efekcie uzyskujemy zamazane obrazy, z wyjątkiem jednego, który został dokładnie skupiony na obiekcie, np. na prawej dłoni - mówi Lanman. Później, korzystając z takich informacji, tworzona jest trójwymiarowa mapa dłoni, co umożliwia śledzenie gestów i wykorzystanie ich do manipulowania obiektami na wyświetlaczu. Wszystkie obliczenia przeprowadzane są w czasie rzeczywistym. BiDi ma zostać zaprezentowany jeszcze w bieżącym tygodniu, podczas konferencji SiggraphAsia.

Ludzie, którzy jedzą z powodów emocjonalnych, podczas odchudzania zrzucają najmniej zbędnych kilogramów, trudniej im też utrzymać niższą wagę. Badacze twierdzą, że może to pomóc w wyjaśnieniu trapiącego tak wiele osób efektu jo-jo (Obesity). Odkryliśmy, że im częściej badani donosili o jedzeniu w odpowiedzi na pojawiające się w ich głowach myśli i uczucia, tym mniej chudli – opowiada Heather Niemeier, specjalistka ds. otyłości z Brown University. Wśród tych, którym udało się zrzucić nadprogramowe kilogramy, emocjonalni zjadacze w największym stopniu ryzykowali ponowne przybranie na wadze. W studium uwzględniono 286 osób (zarówno kobiety, jak i mężczyzn), które wzięły udział w behawioralnej terapii otyłości. W drugiej grupie znalazło się ponad 3300 dorosłych, którzy stracili co najmniej 13,5 kg i udało im się wytrwać przy zmniejszonej wadze przynajmniej przez rok. Zespół Niemeier analizował odpowiedzi udzielone przez wszystkich wolontariuszy w kwestionariuszach jedzenia. Naukowcy skupili się na ludziach jedzących z powodów zewnętrznych, np. na przyjęciach, i wewnętrznych, takich jak uczucie samotności czy nagradzające właściwości jedzenia. Okazało się, że w im większym stopniu ktoś je z pobudek wewnętrznych, tym mniej chudnie. Badania sfinansowały amerykańskie Narodowe Instytuty Zdrowia (NIH).