Search the Community

Sriram Murali, fotograf, inżynier oprogramowania, a zarazem ekspert od zanieczyszczenia światłem, uwiecznił w Anamalai Tiger Reserve (ATR) w Indiach miliardy błyskających synchronicznie świetlikowatych. Cały las był rozjarzony niesamowitą żółtozieloną poświatą. W kwietniu br. Murali wybrał się do rezerwatu z pracownikami ATR. Ich oczom ukazał się ósmy cud świata. Błyski pojawiały się na jednym drzewie i rozprzestrzeniały się po lesie. Cykle powtarzały się całą noc. Niektóre drzewa pulsowały błyskami, które w całkowitej ciemności [nagle] ukazywały ich budowę. Każde drzewo wydawało się mieć inny wzór błysków. Jarzył się cały las - relacjonowali Murali, S. Ramasubramanian i M.G. Ganesan. Dzięki kontaktom z naukowcami z USA wiadomo, że synchroniczne zachowanie świetlikowatych w ATR odnotował w 1999 r. badacz wizytujący; nie powstała jednak publikacja na ten temat. Fenomen ten zauważył także w 2012 r. zespół naukowców z Instytutu Genetyki Leśnej i Rozmnażania Drzew w Coimbatore. Rodzina świetlikowatych składa się z ok. 2000 gatunków, tylko niektóre wykazują zachowania synchroniczne (synchroniczne błyskanie). Wg naukowców, chrząszcze z ATR należą do rodzaju Abscondita i mogą być nowym gatunkiem. By właściwie zidentyfikować gatunek, konieczne są jednak szczegółowe badania i sekwencjonowanie DNA. Bioluminescencja służy świetlikowatym do komunikacji, sygnalizowania przynależności gatunkowej i pełniąc rolę atraktanta, ułatwia tworzenie par. Z innymi pracami Muralego można się zapoznać na jego profilu na Instagramie.   « powrót do artykułu

Przestraszone, wieloszczety Chaetopterus wytwarzają lepki śluz, który emituje długo utrzymujące się niebieskie światło. Najnowsze badania pokazały, jak wieloszczet uzyskuje i podtrzymuje świecenie. Wiele wskazuje na to, że to samozasilający się proces. [...] Świecenie tego zwierzęcia nie występuje jak u większości bioluminescencyjnych organizmów w postaci błysków, ale utrzymującego się przez długi czas blasku - wyjaśnia dr Evelien De Meulenaere z Instytutu Oceanografii Scrippsów. Zrozumienie mechanizmów tego luminescencyjnego procesu może pozwolić na zaprojektowanie świetlików [light sticks], które będą działać nawet kilka dni lub, po optymalizacji, przyjaznego dla środowiska oświetlenia ogrodowego czy ulicznego. Dr De Meulenaere miała zaprezentować ustalenia swojego zespołu na dorocznej konferencji Amerykańskiego Towarzystwa Biochemii i Biologii Molekularnej w San Diego. Wydarzenie odwołano z powodu pandemii, ale w kwietniowym wydaniu The FASEB Journal ukazał się abstrakt jej wystąpienia. Gdy stwierdzono, że produkcja światła nie ma związku ze szlakami metabolicznymi wieloszczeta, naukowcy zdali sobie sprawę, że śluz musi zawierać własne źródło energii. Dalsze prace pokazały, że wydzielina zawiera kompleksującą jony żelaza ferrytynę. Podczas eksperymentów sztuczny dodatek żelaza nasilał zaś produkcję światła. Ostatnio zespół zauważył, że wystawienie ferrytyny na oddziaływanie niebieskiego światła zwiększa dostępność żelaza (następuje uwalnianie Fe2+ z białka, a Fe2+ aktywują produkcję światła) i że ekspozycja śluzu na niebieskie światło wywołuje wzmożone świecenie utrzymujące się parę minut. Rozwiązania bazujące na tym mechanizmie można by aktywować zdalnie za pomocą zapoczątkowującego i podtrzymującego proces niebieskiego światła. Gdy zrozumiemy, jak działa naturalny system, będziemy mogli wykorzystać te informacje do opracowania źródła światła, które podziała długo, a jednocześnie będzie biodegradowalne i ładowalne. De Meulenaere wspomina także, że warto wykorzystać bioluminescencję wieloszczeta do stworzenia biomedycznych systemów reporterowych. Ze względu na wrażliwość na żelazo, taki system można by np. zastosować do testowania niedoborów tego pierwiastka lub toksyczności. « powrót do artykułu