Znajdź zawartość

Choć nie jest to intuicyjne skojarzenie, okazuje się, że przypieczona skórka tostów i zachowane tkanki miękkie z kości dinozaurów mają ze sobą coś wspólnego. Co to takiego, opisano na łamach Nature Communications. Zespół z Uniwersytetu Yale podkreśla, że twarde tkanki, takie jak kości czy zęby, bardzo dobrze przechodzą fosylizację. Znajdujące się w tkankach twardych tkanki miękkie, takie jak naczynia krwionośne, komórki i nerwy, są natomiast delikatniejsze. Składają się głównie z białek, które jak dotąd powszechnie sądzono, rozkładają się całkowicie w ciągu 4 mln lat. Kości dinozaurów są jednak o wiele starsze (mają ok. 100 mln lat), a mimo to można w nich niekiedy znaleźć struktury organiczne podobne do komórek i naczyń krwionośnych. Ponieważ wcześniejsze próby rozwiązania tego paradoksu nie dały rozstrzygającej odpowiedzi, Jasmina Wiemann z Yale postanowiła na własną rękę popracować nad zagadnieniem fosylizacji białek. By dowiedzieć się, czy zachowują białkowe tkanki miękkie, [a jeśli tak, to] jaki jest ich skład chemiczny oraz warunki, w jakich są w stanie przetrwać miliony lat, testowaliśmy 35 próbek sfosylizowanych kości, skorupek jaj i zębów. Okazało się, że tkanki miękkie zachowują się w próbkach ze środowisk tlenowych, np. piaskowców, morskich wapieni i łupków. Są one przekształcane w oporne na rozkład produkty zaawansowanej lipoksydacji (ALE) oraz produkty zaawansowanej glikacji (AGE). Strukturalnie przypominają one związki barwiące na ciemno chrupką powierzchnię tostów. AGE i ALE również cechuje brązowy kolor; stąd ciemne zabarwienie skamieniałych kości i zębów, w których występują. Związki te są hydrofobowe, co chroni je przed działaniem wody i bakterii. Amerykanie dokonali swojego odkrycia dzięki odwapnieniu skamieniałości i obrazowaniu uwolnionych tkanek miękkich. Posłużyli się mikrospektroskopią Ramana. Derek Briggs zaznacza, że badanie wskazuje na lokalizacje, gdzie w skamieniałych kościach można by znaleźć tkanki miękkie. Dzięki niemu wiadomo, że warto zwracać uwagę m.in. na piaskowce rzeczne czy płytkie wapienie morskie. « powrót do artykułu

Trzej badacze z Instytutu Robotyki i Mechanotroniki Niemieckiej Agencji Kosmicznej DLR (Deutsches Zentrum für Luft- und Raumfahrt) wykazali, że trzeba będzie zachować ostrożność, przebywając w przyszłości w pobliżu robotów pomagających ludziom w domu. Podczas testów udowodniono bowiem, że niektóre zadane przez nie przypadkowo rany są śmiertelne. W eksperymencie wykorzystano ramię robota o wadze 14 kg i zasięgu 1,1 m. Dzierżyło ono różne narzędzia z ostrzami, w tym śrubokręt, nożyczki, nóż kuchenny czy nóż do steków. Maszyna miała uderzać nimi w substancje o właściwościach podobnych do naszych tkanek miękkich. Testy prowadzono, by ocenić użyteczność prototypu systemu bezpieczeństwa. Robota zaprogramowano w ten sposób, aby dźgał i ciął narzędziami kawałek silikonu, nogę martwej świni oraz rękę ochotnika. Testy prowadzone przy wyłączonym systemie bezpieczeństwa prowadzono tylko na mięsie i silikonie. W większości przypadków rany były głębokie i gdyby je zadać żywemu organizmowi, okazałyby się śmiertelne. Liczba urazów znacznie spadała, gdy Niemcy włączali system wykrywania kolizji. Aby dało się stwierdzić, że robot trafił w coś innego niż powinien i zatrzymał się, zastosowano czujniki momentu skręcającego. Na początku maja wyniki doświadczeń zaprezentowano na Międzynarodowej Konferencji Robotyki i Automatyki IEEE. Badania są nowatorskie, ponieważ wcześniej analizowano wypadki zupełnie innego rodzaju – zderzenia z dużymi, ciężkimi robotami.

Naukowcy z Uniwersyteckiego College'u Dublińskiego, Wielkiej Brytanii oraz Hiszpanii wyekstrahowali zakonserwowaną organicznie tkankę z mięśnia skamieliny salamandry sprzed 18 mln lat. Oznacza to, że tkanki miękkie mogą się zachować w o wiele większym zakresie warunków niż dotąd sądzono. Wcześniejsze przykłady dotyczą próbek pozyskanych z bursztynu bądź ze środka kości. Tkankę mięśniową znaleziono zaś we wnętrzu ciała salamandry, a konkretnie w okolicach kręgosłupa. Natknęliśmy się na tkankę mięśniową, analizując kilkaset próbek skamielin, które pobrano z dna starożytnego jeziora w południowej Hiszpanii. Dało się ją natychmiast zidentyfikować na podstawie włóknistej struktury widzialnej pod mikroskopem – opowiada dr Patrick Orr z Uniwersyteckiego College'u Dublińskiego. Po pierwszym "spotkaniu" z materiałem przeprowadziliśmy serię szczegółowych analiz. W ten sposób ograniczaliśmy możliwość, że mamy do czynienia z artefaktem lub czymś niepowiązanym z biologią zwierzęcia. Zauważyliśmy, że od momentu pierwotnego przekształcenia w skamielinę przed 18 ml lat tkanka uległa biodegradacji jedynie w bardzo nieznacznym stopniu, co w efekcie doprowadziło do najlepszego zachowania tkanek miękkich, jakie kiedykolwiek udokumentowano – dodaje dr Maria McNamara. Mięsień nie tylko ma nadal trójwymiarową budowę, ale widać w nim także wypełnione krwią naczynia krwionośne. Wykorzystując tę samą metodę pobierania próbek i badania obrazowego w wysokiej rozdzielczości, naukowcy zamierzają analizować skamieliny z całego świata. Wszystko po to, by znaleźć podobne przypadki konserwacji tkanek miękkich.