Znajdź zawartość

"Schwytanie Cerbera" to pierwszy od 34 lat nowy kryminał z serii o detektywie Herkulesie Poirot. Choć jego autorka, Agatha Christie, nie żyje od 33 lat, udało się złożyć w spójną całość zapiski z notatników i maszynopisów sprzed 60 lat. Odkryto je w domu letnim królowej kryminału w Greenway w hrabstwie Devon. Krótka historia została napisana w latach 30. ubiegłego wieku. W kawałkach przeleżała lata w kartonowym pudle. Pisarz John Curran, wielki entuzjasta dzieł Christie, spędził 4 lata na misternym składaniu literackich puzzli. Przełomowego odkrycia dokonał on w listopadzie 2005 r., gdy zaproszono go do zbadania dokumentów Christie. Historia nosi ten sam tytuł, co inna książka wydana w 1947 r. Jest bardzo nietypowa, bo wbrew zwyczajowi pisarki, stanowi komentarz do aktualnej sytuacji politycznej i dotyczy dyktatora Augusta Hertzleina, czyli niewątpliwie Augusta Hitlera. Co ciekawe, rozwój toczącej się w Genewie akcji wskazuje, że Christie miała nadzieję, że Hitler mógłby się nawrócić na chrześcijaństwo i zacząć głosić filozofię pokoju i miłości. W przededniu wojny w 1939 r. nikt jednak nie chciał ryzykować wydania kryminału traktującego o tak delikatnej kwestii, dlatego gdy Christie zgłosiła się do magazynu Strand ze "Schwytaniem Cerbera", które miało stanowić część serii "Dwanaście prac Herkulesa", spotkała się odmową. W kryminale pojawia się też aluzja do wybujałego temperamentu seksualnego drugiego męża pisarki, sir Maxa Mallowana (to kolejna nietypowa cecha tego utworu). Był on niski i jako archeolog równie precyzyjny, co Poirot, któremu w "Schwytaniu Cerbera" zamarzyła się kobieta duża i temperamentna. Na poddaszu domu letniskowego Curran znalazł jeszcze jedno nieopublikowane opowiadanie - "Tajemnicę psiej piłki". Zarówno "Schwytanie Cerbera", jak i historia wspomniana przed chwilą trafiły do najnowszej książki Brytyjczyka "Agatha Christie's Secret Notebooks – Fifty Years of Mysteries in the Making", która pojawi się w księgarniach 3 września.

Nie każdego cieszy zaskakujące zakończenie pasjonującego kryminału. Ludzie z niższą samooceną preferują epilogi potwierdzające ich własne przypuszczenia, a osoby z wysoką samooceną wolą niespodzianki. Osobowość wpływa na to, czy podczas czytania dany człowiek oczekuje potwierdzenia, czy zaskoczenia sposobem poprowadzenia wątku kryminalnego — twierdzi Silvia Knobloch-Westerwick, współautorka omawianego badania, a zarazem profesor zwyczajny komunikacji na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Osoby z niską samooceną chcą czuć, że przez cały czas wiedziały, kto popełnił zbrodnię, prawdopodobnie dlatego, że czują się wtedy mądrzejsze. Każdy jednak wydaje się lubić tajemnicze historie, w których nie ma zbyt wyraźnych wskazówek co do tego, jak wszystko się skończy. Silvia Knobloch-Westerwick prowadziła badania z Cateriną Keplinger z Hanover University of Music and Drama. Wyniki opublikowano w magazynie Media Psychology. Naukowcy wiedzą bardzo niewiele na temat, co przyciąga ludzi do różnych odmian kryminałów. Studium dwóch pań jest pierwszą próbą zbadania tego zagadnienia w odniesieniu do klasyki gatunku. W badaniach wzięło udział 84 studentów college'u. Wszyscy wypełnili kilka testów dotyczących osobowości, następnie czytali po niemiecku jednostronicowe opowiadanie pt. Zabity z rozpusty czy chciwości?. Fabułę można streścić w kilku słowach. Zamordowano biznesmena, a dwoma podejrzanymi są żona i kochanka. Studenci czytali jedną z 3 wersji kryminału. W pierwszej wersji obie panie są przedstawiane jako podejrzane w podobnym stopniu, w drugiej dowody przemawiają przeciwko jednej z nich i na końcu podejrzenia się potwierdzają, a w trzeciej prawdziwą morderczynią okazuje się druga z kobiet (zaskakujące zakończenie). Po przeczytaniu opowiadania wolontariusze mieli ocenić, czy i w jakim stopniu podobał im się epilog. Osoby z niską samooceną oceniały zaskakujące zakończenie jako mniej atrakcyjne od zakończenia potwierdzającego ich tok rozumowania. Jednostki z wysoką samooceną wręcz przeciwnie: nie przepadały za przewidywalnymi rozwiązaniami akcji. Knobloch-Westerwick uważa, że nie tylko trwałe cechy osobowościowe wpływają na ocenę atrakcyjności kryminału, ale także czynniki sytuacyjne. Jeśli masz zły dzień w pracy, który niekorzystnie wpływa na twoją samoocenę, możesz się bardziej niż zazwyczaj ucieszyć z potwierdzającego zakończenia. Studenci, którzy uzyskali wysokie wyniki w skali mierzącej podatność na znudzenie, nieco bardziej lubili historie z dużą dozą niepewności. Wolontariusze byli także badani pod kątem "potrzeby poznania", czyli tendencją do gruntownego analizowania różnych sytuacji i zagadnień. Osobom z silniej podkreśloną potrzebą poznania niezbyt podobało się przedstawione opowiadanie, ponieważ było krótkie i proste. Na pewno bardziej spodobałaby im się historia z rozbudowaną intrygą. Knobloch-Westerwick przekonuje, że tajemnicze historie odpowiadają osobom, które myślenie cieszy bardziej niż innych. Książki sensacyjne są złożonym gatunkiem. Występuje wielu podejrzanych, w grę wchodzi wiele motywów, a każdy z nich coraz bardziej wszystko komplikuje. Zupełnie inaczej jest w thrillerach, gdzie zazwyczaj jeden bohater pozytywny występuje przeciwko jednemu bohaterowi negatywnemu.