Znajdź zawartość

Duże japońskie badanie wykazało, że diabetycy częściej chorują na nowotwory, zwłaszcza określonych narządów, np. trzustki i wątroby. Naukowcy z National Cancer Center w Tokio odkryli, że należący do grupy przebadanych blisko 98 tys. osób mężczyźni z cukrzycą aż o 27% częściej niż panowie bez cukrzycy mają stawianą diagnozę onkologiczną. U kobiet również dostrzeżono taką zależność, nie była ona jednak tak oczywista jak u mężczyzn. Badacze przypuszczali, że istnieje związek między cukrzycą a dwoma innymi jednostkami chorobowymi, ale, jak pisze Manami Inoue we wrześniowym wydaniu Archives of Internal Medicine, nie udało im się uzyskać silnych dowodów na potwierdzenie wysnutych teorii. Zgodnie z jedną z nich, przy cukrzycy rozpoczynającej się w dorosłym życiu produkowany jest nadmiar insuliny. Powoduje to wzrost komórek rakowych w trzustce lub wątrobie. Po drugie, cukrzyca może także zmieniać poziom hormonów płciowych, co przyczynia się do rozwoju nowotworów jajników u kobiet oraz prostaty u mężczyzn. Inoue przestrzega jednak, że może być też tak, iż jedna z tych chorób wywołuje drugą lub obie są wynikiem występującej u wielu pacjentów otyłości.

Według dwóch wynalazców pracujących dla amerykańskiej firmy NanoCyte, komórki parzydełkowe meduz mogą być wkrótce wykorzystywane do wstrzykiwania leków czy wykonywania tatuaży. Meduzy i inne parzydełkowce (Cnidaria) są wyposażone w aparat obronny nazywany parzydełkiem (knidą, parzawką, knidocystą). Jest on zbudowany z torebki, wewnątrz której znajduje się włókno sprężyste, wyrzucane po podrażnieniu z dużą prędkością (służy ono również do polowania). Wyróżnia się 3 rodzaje parzydełek: a) penetranty (które przebijają ciało i zawierają włókno z kanalikiem jadowym, b) wolwenty (długie nici służące do chwytania ofiary), c) glutynanty (służą do unieruchamiania ofiary, ich nici są pokryte lepką wydzieliną). Naukowcy postanowili wykorzystać penetranty. Zaproponowali, by wyekstrahować toksynę bez zabijania lub drażnienia komórek parzydełkowych. Chcą to zrobić poprzez inkubowanie ich przez kilka minut w temperaturze ok. 70 °C. Opróżnione komórki byłyby następnie nasączane związkiem chemicznym, który miałby zostać wstrzyknięty. Komórki parzydełkowe nakładano by w na skórę pacjenta w formie plastrów. Ciśnienie oraz kilka impulsów elektrycznych o niskim napięciu powodowałyby uwolnienie ich zawartości. Pod wpływem podrażnienia parzydełka wyrzucałyby swoje nici, które penetrowałyby skórę i wstrzykiwały odpowiednią substancję. Takie zastrzyki mają być ponoć bardzo szybkie i bezbolesne. Przy usuwaniu plastra ze skóry usuwane są również włókna. Wynalazcy wierzą, że opracowana przez nich technologia mogłaby być wykorzystywana do leczenia chorób skóry, np. trądziku, czy do dostarczania leków, m.in. insuliny. Stosując odpowiednio zmodyfikowane plastry, dałoby się wykonać tatuaże.

W Kanadzie doszło do przełomu porównywalnego z odkryciem insuliny w 1921 roku przez Fredericka Bantinga oraz Charlesa Besta, którzy notabene również byli Kanadyjczykami. Firma biotechnologiczna z Calgary twierdzi bowiem, że może wyprodukować przemysłowe ilości insuliny uzyskiwanej ze zmodyfikowanego genetycznie safloru, nazywanego inaczej krokoszem farbierskim lub szafranem łąkowym. Wierzymy, że jeśli nam się uda, ludzie żyjący w rozwijających się rejonach globu, np. w krajach Trzeciego Świata, dla których insulina jest nieosiągalna, ponieważ jest jej za mało albo ich na to nie stać, będą mogli się leczyć — podkreśla Andrew Baum, prezes, a zarazem dyrektor wykonawczy SemBioSys Genetics Inc. Obecnie koncerny farmaceutyczne wykorzystują do uzyskiwania syntetycznej insuliny genetycznie zmodyfikowane bakterie i drożdże. Cały proces zachodzi w stalowych zbiornikach. SemBioSys Genetics manipuluje właściwościami olejów roślin nasiennych, by uzyskać białka używane do produkcji leków i innych substancji. Poprzez wprowadzenie genu ludzkiej insuliny do genomu krokosza, technologia doprowadziła do uzyskania insuliny podczas dojrzewania nasion — tłumaczą przedstawiciele firmy. Baum donosi, że następnym celem SemBioSys Genetics jest zademonstrowanie do końca bieżącego roku, że tak "wyhodowana" insulina jest równie skuteczna w kontrolowaniu poziomu cukru we krwi jak ta obecnie sprzedawana. Koncern czeka na pozwolenie Amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków, by zacząć próby kliniczne na ludziach pod koniec 2007 roku. Mogłoby to zachęcić największe firmy farmaceutyczne do wzięcia w nich udziału. SemBioSys Genetics utrzymuje, że potrafi uzyskać do 1 kg ludzkiej insuliny z akra uprawy safloru. Taka ilość wystarczy do rocznego leczenia 2,5 tys. pacjentów. Insulina produkowana z mniej niż 16 tys. akrów uprawy krokosza zaspokoi przewidywane zapotrzebowanie na hormon w 2010 roku. Prognozy światowego zapotrzebowania na insulinę wzrastają do 16 tys. kg (a więc 16 ton) do 2010 roku, z 4-5 tys. kg zeszłorocznego zapotrzebowania. Dzieje się tak, ponieważ cukrzycę diagnozuje się u coraz większej liczby osób i to w coraz młodszym wieku, a nowo opracowane produkty, takie jak insulina do inhalacji (wziewna), wymagają 5-10 razy większych dawek niż insulina podawana drogą iniekcji. Wykorzystywana przez SemBioSys Genetics technologia pozwoli obniżyć ogólne koszty o 70%, a koszty produkcji o 40%, w porównaniu z tradycyjnymi metodami wytwarzania insuliny.