Znajdź zawartość

Powierzchnia Księżyca pełna jest kraterów uformowanych przez uderzenia asteroid. Badania skał pokazały, że asteroidy masowo opadały na powierzchnię Księżyca przed około 3,9 miliardami lat. Stworzono więc teorię o Wielkim Bombardowaniu. Jednak dotychczas nie wiadomo było, skąd pochodziły skały, które zbombardowały Księżyc. Naukowcy rozważali dwie hipotezy dotyczące źródła asteroid. Jedna z nich mówiła, że były one pozostałością po głównym okresie formowania się Ziemi. Zgodnie zaś z drugą, przed około 3,9 miliardami lat w wyniku niestabilności orbit gazowych olbrzymów (Neptuna, Urana, Saturna i Jowisza) w wewnętrznych obszarach Układu Słonecznego doszło do gwałtownego zwiększenia liczby komet i asteroid pochodzących z obszarów zewnętrznych. Paleontolodzy z Uniwersytetu w Münster przeprowadzili bardzo precyzyjne pomiary izotopów z księżycowych skał powstałych w wyniku bombardowania. Badania wykazały, że nie doszło do żadnego gwałtownego wzrostu częstotliwości uderzeń, a za zbombardowanie Księżyca odpowiadały pozostałości po formowaniu się Ziemi. Uczeni skupili się przede wszystkim na badaniu rutenu i molibdenu, gdyż pierwiastki te wykazują zmiany w składzie izotopowym zależne od miejsca pochodzenia w Układzie Słonecznym. Nasze badania wykazały, że Księżyc został zbombardowany przez ten sam materiał, z którego powstała Ziemia i Księżyc, mówi główna autorka badań, doktor Emily Worsham. Kratery księżycowe są więc pozostałościami po ciągłym bombardowaniu asteroidami pochodzącymi z okresu formowania się naszej planety. Takie wyniki pozwoliły też wykluczyć hipotezę o nagłym wzroście intensywności bombardowania. Rodzi się więc tutaj pytanie, dlaczego większość materiału w próbkach księżycowych pochodzi sprzed 3,9 miliarda lat. Już wcześniej wskazywano, że badane dotychczas skały księżycowe to materiał pochodzący w większości z jednego basenu uderzeniowego, Mare Imbrium, wyjaśnia Worsham. Z obliczeń wiemy, że w pewnym momencie historii Układu Słonecznego doszło do zmian gazowych olbrzymów, co spowodowało, że do obszarów wewnętrznych Układu trafiło wiele materiału z zewnętrznych części. Wydarzenie to musiało mieć miejsce wcześniej niż dotychczas sądziliśmy. Nie znaleźliśmy bowiem żadnych dowodów na uderzenia komet czy asteroid pochodzących z zewnętrznych obszarów, dodaje profesor Thorsten Kleine. Zmiana orbit olbrzymów miała więc prawdopodobnie miejsce podczas głównego okresu formowania się Ziemi, czyli w ciągu pierwszych 100 milionów lat istnienia Układu Słonecznego. Takie datowanie zgadza się z najnowszymi modelami dynamicznymi. To jednocześnie pokazuje, że planety takie jak Ziemia zostają wzbogacone w wodę z zewnętrznych części układu dość wcześnie. Wcześnie więc powstają warunki do pojawienia się życia, stwierdza Kleine. « powrót do artykułu

Przed około 4 miliardami lat nasza planeta doświadczyła Wielkiego Bombardowania. Przez miliony lat wszystkie ciała wewnętrznej części Układy Słonecznego były bardzo mocno bombardowane przez meteoryty. Zdaniem wielu naukowców Wielkie Bombardowanie wyznacza granicę, dla życia na Ziemi. Uważają oni, że w jego trakcie panowały tak niekorzystne warunki, że wszelkie organizmy żywe, o ile w ogóle istniały, musiały zostać zniszczone. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Boulder przeprowadzili badania, z których wynika, że wcale nie musiało się tak stać. Liczne mikroorganizmy mogły przetrwać Bombardowanie, a panujące wówczas warunki mogły tylko... wspomóc ich rozwój. Jako, że Wielkie Bombardowanie zakończyło się około 3,9 miliarda lat temu, a mamy geologiczne dowody na istnienie życia przed 3,83 miliarda lat, możemy stwierdzić, że organizmy żywe mogły powstać przed Wielkim Bombardowaniem i je przetrwać. Naukowcy z Boulder wykorzystali dane z badań próbek gruntu księżycowego, informacje uzyskane z kraterów Księżyca, Marsa i Merkurego oraz z wcześniejszych studiów teoretycznych. Na ich podstawie utworzyli komputerowy model Wielkiego Bombardowania, uwzględniając to, co wiemy o ówczesnej wielkości asteroidów, częstotliwości uderzeń i ich rozmieszczeniu. Trójwymiarowy model bombardowanej kuli ziemskiej umożliwił im zbadanie zmian zachodzących na powierzchni planety. Z ich badań wynika, że stopieniu uległo mniej niż 25% obszaru Ziemi. Nawet po symulowanym 10-krotnym zwiększeniu częstotliwości bombardowań, które doprowadziłoby do wyparowania oceanów, eksperyment wykazał, że nie cała powierzchnia planety zostałaby "wysterylizowana". Wiele bakterii, szczególnie tych, które lubią wysoką wilgotność i wysokie temperatury, przeżyłyby w licznych gejzerach i pod powierzchnią planety. Co więcej, wiele kolonii bakterii mogłoby, dzięki podniesionym temperaturom, rozkwitnąć w okolicach uderzeń meteorytów. Zdaniem twórców studium, Olega Abramova i Stephena Mojzsisa, Wielkie Bombardowanie nie mogło zniszczyć życia na Ziemi. Niewykluczone zatem, że organizmy żywe istnieją na naszej planecie nieprzerwanie od 4,5 miliarda lat. Wtedy bowiem w Ziemię uderzyła planeta wielkości Marsa. W wyniku kolizji wyparowała ona sama oraz część Ziemi i powstał Księżyc. To wydarzenie, które poprzedzało Wielkie Bombardowanie o co najmniej 500 milionów lat, mogło 'zresetować' Ziemię. Jednak nasze badania pokazują, że od czasu tego zderzenia nie nastąpiło nic, co byłoby w stanie zniszczyć powierzchnię planety i całą istniejącą na niej biosferę - stwierdził Mojzsis. Astrobiolog z NASA, Michael New, mówi, że badania uczonych z Boulder są bardzo ważne, gdyż wskazują, że życie na Ziemi mogło powstać już w erze hadeiku.