Znajdź zawartość

Spadek liczby australijskich dzieci, u których diagnozuje się cukrzycę typu 1., może się wiązać z wprowadzeniem rutynowych szczepień niemowląt przeciwko rotawirusom. Naukowcy z Instytutu Waltera i Elizy Hallów w Melbourne i Pediatrycznego Instytutu Badawczego Murdocha przyglądali się liczbie dzieci, u których w latach 2000-2015 zdiagnozowano cukrzycę typu 1. Okazało się, że liczba diagnoz u dzieci w wieku 0-4 lat spadła od roku 2007, w którym szczepionkę na rotawirusy wprowadzono do niemowlęcego kalendarza szczepień. Szczepionki przeciw rotawirusom nie da się bezapelacyjnie powiązać z ochroną przed cukrzycą, ale wcześniejsze badania sugerowały, że infekcja rotawirusowa może być czynnikiem ryzyka cukrzycy typu 1. Autorzy artykułu z pisma JAMA Pediatrics podkreślają, że z niewiadomych powodów liczba dzieci ze stwierdzoną cukrzycą typu 1. stale rosła w Australii i na świecie od lat 80. XX w. Zespół z Melbourne  zidentyfikował pierwszy spadek liczby zachorowań u dzieci urodzonych po 2007 r. Specjaliści z antypodów podkreślają, że spadek ten współwystępuje z wprowadzeniem szczepionki przeciwko rotawirusom do kalendarza rutynowych szczepień (Australian National Immunisation Program). Od 12 lat szczepieniu poddaje się 2- i 4-miesięczne dzieci. Dostrzegalnego po 2007 r. znaczącego spadku zapadalności na cukrzycę typu 1. nie obserwowano u starszych dzieci w wieku 5-14 lat. To sugeruje, że tylko młodsze dzieci były wystawione na oddziaływanie ochronnego czynnika - tłumaczy dr Kirsten Perrett z Pediatrycznego Instytutu Badawczego Murdocha. Dwadzieścia lat temu nasz zespół ujawnił związek między infekcją rotawirusową i pojawieniem się u dzieci markerów immunologicznych cukrzycy typu 1. Późniejsze badania na modelach zwierzęcych sugerowały, że zakażenie rotawirusowe komórek trzustki może wyzwolić atak na komórki wytwarzające insulinę; zjawisko to przypomina patogenezę cukrzycy typu 1. Mimo że nie jest rozstrzygające, nasze najnowsze studium sugeruje, że zapobieganie zakażeniom rotawirusowym u australijskich niemowląt może także obniżać ryzyko cukrzycy typu 1. Będziemy kontynuować badania i dokładniej przyglądać się korelacji [...]. W tej chwili nie wiemy, czy spadek cukrzycy typu 1. jest stały, czy przejściowy i czy nie odnosi się przypadkiem tylko do australijskich dzieci - podsumowuje prof. Len Harrison z Instytutu Hallów. « powrót do artykułu

Silne wiatry zepchnęły kolonie Physalia utriculus na plaże Queensland. Żeglarz indopacyficzny ma parzydełka, dlatego sporo wypoczywających w wodzie ludzi musiało szukać pomocy medycznej. Surf Life Saving Queensland (SLSQ) informuje, że w ciągu weekendu udzielono jej ponad 2600 osobom. W sumie w ciągu zeszłego tygodnia odnotowano ok. 13 tys. poparzeń, czyli 3-krotnie więcej niż w analogicznym okresie ubiegłego roku. Większość incydentów miała miejsce w gęsto zaludnionych rejonach Sunshine Coast i Gold Coast. Przez parzydełkowce część plaż zamknięto. Dr Lisa-Ann Gershwin, specjalistka z Australian Marine Stinger Advisory Services, uważa, że silne wiatry i fale gorąca przybliżyły parzydełkowce i inne gatunki do brzegu. Skutkiem tych zjawisk były niezwykle liczne ich skupiska/kolonie. Żeglarz ma unoszący się na powierzchni wody pęcherz z małym żagielkowatym grzebieniem, nic więc dziwnego, że wiatr porywa go i popycha w kierunku brzegu. Przedstawiciele SLSQ tłumaczą, że poparzenia są bolesne, ale nie zagrażają życiu i zwykle wystarczy obłożyć je np. lodem. Czasem jednak poszkodowani wymagają więcej uwagi. « powrót do artykułu

Ponieważ w 5 australijskich stanach i 1 terytorium znaleziono ukryte w truskawkach igły do szycia, minister zdrowia Greg Hunt zarządził, by Food Safety Authority of Australia and New Zealand przeprowadziła śledztwo w tej sprawie. Choć dochodzenie jest prowadzone także na szczeblu lokalnym, dotąd nie wskazano żadnych podejrzanych. Po zjedzeniu truskawki z igłą jeden mężczyzna trafił do szpitala. Dziewięcioletni chłopiec rozgryzł owoc z "wsadem", ale go nie połknął. Ludziom doradza się, by przed spożyciem przekrawać truskawki. Ze sprzedaży wycofano kilka marek, a 2 największe nowozelandzkie sieci spożywcze Countdown i Foodstuffs na wszelki wypadek przestały importować australijskie truskawki. To nikczemna zbrodnia i atak na społeczeństwo - twierdzi Hunt. Po raz pierwszy igły w owocach wykryto w zeszłym tygodniu w Queensland. Później zjawisko rozszerzyło się na Nową Południową Walię, Wiktorię, Tasmanię, Australię Południową i Australijskie Terytorium Stołeczne. Hodowcy i policja uważają, że w niektórych przypadkach w grę wchodzi naśladownictwo. Rząd stanu Queensland oferuje 100 tys. dolarów australijskich za użyteczne informacje. Stowarzyszenie Hodowców Truskawek Queensland powiedziało, że igły to zemsta niezadowolonego pracownika, ale policja twierdzi, że jest za wcześnie na takie spekulacje. Hodowcy podkreślają, że incydenty, do których doszło w szczycie sezonu, będą miały negatywny wpływ na sprzedaż. « powrót do artykułu

Australia może się pochwalić nowym gatunkiem jadowitego węża. Vermicella parscauda, bo o nim mowa, mierzy 50-100 cm. Jego skórę pokrywają czarno-białe pasy, a w skład bardzo wyspecjalizowanej diety wchodzą węże ślepe (Typhlopidae). Mimo że V. parscauda należy do tej samej rodziny, co kobry (zdradnicowatych), jego jad nie jest niebezpieczny dla człowieka. Wręcz przeciwnie, wg naukowców, może mieć właściwości, które przydadzą się w medycynie. Biorąc pod uwagę niewielkie rozmiary, jad niezbyt toksyczny dla ludzi i upodobanie do sekretnych habitatów, można stwierdzić, że V. parscauda nie stanowią dla nas zagrożenia. W rzeczywistości, badania jadu nowego gatunku pokazują, że złożona mieszanina biologicznie czynnych składników ma spory potencjał, który może doprowadzić do rozwoju leków - przekonuje dr Kevin Arbuckle z Uniwersytetu w Swansea. Doktorzy Bryan Fry z Uniwersytetu Queensland i Freek Vonk z Centrum Bioróżnorodności Naturalis odkryli V. parscauda w 2014 r. podczas wyprawy na półwysep York. Już wtedy biolodzy zaczęli podejrzewać, że znaleziony okaz różni się od znanych przedstawicieli rodzaju Vermicella. W 2016 r. jeden z członków wyprawy znalazł kolejnego węża, co stanowiło wskazówkę, że prawdopodobnie nie chodzi o pojedynczego nietypowego gada, ale o nowy gatunek. W tej sytuacji naukowcy zabrali się za analizę próbek genetycznych (w tym mitochondrialnego genu ND4) i danych morfologicznych. Okazało się, że najbliższymi krewnymi V. parscauda nie są wcale V. annulata, które także zamieszkują półwysep York, ale raczej węże z Australii Zachodniej i Terytorium Północnego, V. intermedia i V. multifasciata, które jak V. parscauda zajmują monsunowe habitaty. Koniec końców artykuł z opisem V. parscauda ukazał się w periodyku Zootaxa. Dr Arbuckle podkreśla, że gatunek został dopiero odkryty, a już wiadomo, że zagraża mu działalność człowieka. Chodzi o wpływ górnictwa na habitat. Po formalnej ocenie [gatunek] może zostać zaklasyfikowany jako zagrożony, a nawet krytycznie zagrożony. « powrót do artykułu

Każdego dnia australijskie zdziczałe koty zabijają ponad milion gadów. Ta rzeź zagraża przetrwaniu wielu gatunków. Od czasu, gdy przed 200 lat osadnicy z Europy wprowadzili do Australii koda domowego, zwierzęta te wytępiły całe populacje rodzimych zwierząt. Najnowsze badania dotyczące liczby ofiar zdziczałych kotów bazują na analizie diety ponad 10 000 kotów z całego kontynentu. Naukowcy stwierdzili, że każdego roku ofiarą tych zwierząt pada około 650 milionów gadów. Każdy zdziczały kot zabija średnio 225 gadów rocznie, mówi główny autor badań, John Woinarski z Uniwersytetu Karola Darvina. Niektóre koty zjadają zadziwiająco dużo gadów. Znaleźliśmy wiele przykładów kotów, które kompulsywnie obżerały się jaszczurkami. W ich żołądkach znajdowaliśmy po 40 jaszczurek, dodaje uczony. Badania wykazały, że koty zabijają 250 różnych gatunków gadów, z czego 11 to gatunki zagrożone. W Australii żyją miliony zdziczałych kotów. Są one jedną z przyczyn niezwykle wysokiego tempa ginięcia miejscowych ssaków. Już wcześniejsze badania dowiodły, że koty te zabijają też ponad milion ptaków dziennie, w tym gatunki zagrożone. Sally Box, australijska komisarz ds. zagrożonych gatunków mówi, że bez wątpienia koty mają negatywny wpływ na populację gadów, jednak dokładnie nie wiadomo, jak duży jest to wpływ. Wynika to z faktu, że liczebność populacji większości gatunków australijskich gadów nie jest znana. Rząd Australii przeznaczył 30 milionów dolarów australijskich na projekt, którego celem jest zmniejszenie negatywnego wpływu zdziczałych kotów na dzikie gatunki. W ubiegłym roku organizacja Australian Wildlife Conservancy ukończyła 44-kilometrowy płot elektryczny, za pomocą którego odgrodzono niemal 9400 hektarów pustyni, by utrzymać od niej koty z daleka. W przyszłości ogrodzony obszar ma zostać powiększony do około 100 000 hektarów. « powrót do artykułu

Niełaz północy, rodzimy australijski drapieżnik wielkości kota, żył w przeszłości na dużych obszarach północnej Australii. Po przybyciu na kontynent Europejczyków jego liczebność zaczęła spadać, jednak sprawy przybrały dramatycznie zły obrót gdy w latach 30. ubiegłego wieku, gdy do północnej Australii ludzie wprowadzili agę. To żarłoczne zwierzę uważano w przeszłości za sposób na kontrolę szkodników rolniczych. Problem w tym, że aga jest toksyczna. Zwierzęta, które ją zjedzą, zwykle giną. Tak też stało się z niełazem północnym. Obecnie jest to gatunek zagrożony, który przetrwał w niewielu miejscach Australii. Australijczycy postanowili ratować niełaza i w roku 2003 przenieśli 64 zwierzęta na wyspy Astell i Pobassoo, położone kilka kilometrów od północnego wybrzeża kraju. Nie ma tam ani ropuch, ani drapieżników. W ciągu dekady liczba niełazów północnych na wyspach zwiększyła się do wielu tysięcy. W 2016 roku doktorant Christopher Jolly z Uniwersytetu w Melbourne wraz z kolegami postanowił reintrodukować 29 niełazów z wyspy Astell do Kakadu National Park. Jednak okazało się, że w ciągu zaledwie 21 tygodni psy dingo zabiły niemal całą reintrodukowaną populację. Rozwiązujesz jeden problem i natykasz się na kolejny, mówi Jolly. Naukowcy, chcąc dowiedzieć się, co się stało, porównali, jak niełazy z wyspy Astell i niełazy z Australii reagują na zapach drapieżnika. Ustawili specjalne pudełka z owadami, którymi żywią się niełazy. Zwierzęta mogły ich dosięgnąć przez specjalne otwory. Część otworów obłożono futrem psów dingo, część futrem kotów, a przy części nie było żadnego futra. Okazało się, że niełazy mieszkające na kontynencie jadły znacznie mniej owadów z pudełek obłożonych futrem psów i kotów. Odstraszał je zapach drapieżnika. Natomiast niełazy z wyspy Astell zachowywały się tak samo przy każdym pudełku. Nie wykazywały awersji na zapach drapieżnika. Co interesujące, wychowywane w niewoli młode obu populacji niełazów wykazywały takie same zachowania jak ich rodzice, co wskazuje na genetyczne podłoże awersji. Szybka utrata zachowań chroniących przed drapieżnikami była zaskoczeniem dla naukowców. Niełazy zostały przeniesione na wyspy zaledwie 13 pokoleń temu. Naukowcy uważali tymczasem, że utrata zachowań chroniących przed drapieżnikami trwa setki tysięcy lat. Uczeni obawiają się, że zwierzęta trzymane w bezpiecznych warunkach mogą szybko tracić zdolności unikania drapieżników, co z kolei może stanowić zagrożenie dla innych projektów ratowania ginących gatunków. Daniel Blumstein, ekolog z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, zgadza się z wnioskami swoich australijskich kolegów. Jedną z głównych strategii ochrony gatunków jest budowanie płotów chroniących zwierzęta przed drapieżnikami. Jednak te badania pokazują, że gdy to zrobimy bardzo szybko tracimy zachowania chroniące przed drapieżnikami. Rozwiązaniem problemu jest wprowadzanie do takich bezpiecznych miejsc niewielkiej liczby drapieżników. Powinna być ich na tyle dużo, by ich ofiary nie trafiły instynktu samozachowawczego i na tyle mało, by drapieżniki nie zagroziły chronionej populacji. « powrót do artykułu

Australian Wildlife Conservancy (AWC) skończyła w tym miesiącu budowę najdłuższego na świecie "kotoodpornego" ogrodzenia. Znajduje się ono w środkowej Australii i ma chronić rodzimą przyrodę. Projekt został sfinansowany z pieniędzy publicznych i przekazanych przez prywatnych darczyńców. Australia ma najwyższy wskaźnik wymierania na świecie. Spadki liczebności populacji można powiązać z utratą habitatu, zmianą klimatu, a także wprowadzeniem różnych zwierząt, np. lisów, kotów i królików, które zdziczały i zaczęły zagrażać rodzimym gatunkom. AWC skończyła budowę i elektryfikację 44-km ogrodzenia. Dzięki niemu ma powstać wolny od drapieżników obszar o powierzchni niemal 9400 ha. Australia nie dysponuje skuteczną strategią kontrolowania kotów. Jednym sposobem na ocalenie najbardziej zagrożonych gatunków jest ustawienie płotów i utworzenie w ten sposób dużych obszarów wolnych od kotów - przekonywał w wywiadzie udzielonym AFP szef AWC Attius Fleming. Fleming dodaje, że z grodzonych obszarów usunięto koty i inne zdziczałe zwierzęta. W przyszłym roku mają tam być reintrodukowane rodzime zagrożone ssaki, w tym niełazy eukaliptusowe (Dasyurus geoffroii), mrówkożery workowate (Myrmecobius fasciatus) czy skałoskakuny gruboogonowe (Zyzomys pedunculatus). Zgodnie z planem, w 2020 r. obszar wolny od drapieżników ma zajmować aż 100 tys. ha. Specjaliści szacują, że w Australii żyje 10-20 mln zdziczałych kotów. Koty zostały wprowadzone na antypody przez brytyjskich imigrantów pod koniec XVIII w. « powrót do artykułu

Mężczyzna, który jako pierwszy na świecie zaraził się superrzeżączką oporną na oba antybiotyki pierwszego rzutu, miał, wg lekarzy, ogromne szczęście, bo zareagował na leczenie ostatniej szansy. Na bakterie podział antybiotyk beta-laktamowy ertapenem. Z radością możemy zakomunikować, że udało się wyleczyć przypadek wielolekoopornej rzeżączki - podkreśla dr Gwenda Hughes z Public Health England. Ledwie 1,5 miesiąca temu Public Health England, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób stwierdziły, że to najgorszy przypadek rzeżączki, z jakim się spotkały. Na kolejne takie przypadki nie trzeba było jednak długo czekać: dwa podobne odnotowano właśnie w Australii. Jeden z pacjentów także odbył stosunek w Azji Południowo-Wschodniej. Druga z osób nie podróżowała za granicę. Brytyjczyk miał ogromne szczęście, specjaliści nie przestają się jednak martwić, że w nieodległej przyszłości może zabraknąć leków działających na Neisseria gonorrhoeae. « powrót do artykułu

Międzynarodowy zespół naukowy zaadaptował modele komputerowe służące śledzeniu rozprzestrzeniania się wirusów do prześledzenia źródeł największej na świecie rodziny języków łowców-zbieraczy, języków pama-nyungan z Australii. Obecnie istnieją 282 języki pama-nyungańskie, które mają łącznie 30 000 użytkowników. Badania języków i ich ewolucji dostarczają istotnych informacji na temat historii, ewolucji kultury czy migracji. Wiemy, że gdy przed 250 laty Europejczycy zaczęli zasiedlać Australię na kontynencie tym żyło od 500 000 do 2 000 000 osób. Ludzie ci byli zorganizowani w około 700 grup posługujących się około 400 językami. Dla językoznawców od dawna jest zagadką, jak to się stało, że jedna rodzina językowa zdominowała niemal całą Australię. Do języków pama-nyungańskich należało bowiem 75% wszystkich języków Australii, a ich użytkownicy zamieszkiwali 90% powierzchni kontynentu. Profesor Atkinson z Wydziału Psychologii Uniwersytetu w Auckland zauważa, że obraz ten staje się jeszcze bardziej tajemniczy, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż użytkownicy pama-nyungan byli, podobnie jak wszyscy rodzimi mieszkańcy Australii, łowcami-zbieraczami. To zaś oznacza, że nie można zastosować tutaj standardowego wyjaśnienia ekspansji językowej, czyli zaadaptowania przez nich jakiegoś ważnego udoskonalenia technologicznego, jak np. rolnictwa. Standardowe modele językowe w tym momencie się nie sprawdzają. Jedna z hipotez mówiła, że to użytkownicy pama-nyungan byli pierwszymi ludźmi, którzy przed 50 000 laty zaczęli kolonizować Australię. Jednak wielu ekspertów zauważa, że języki ewoluują zbyt szybko, by przez tak długi czas zachowały się podobieństwa w ramach rodziny językowej. Wedle innej z hipotez przed 13-10 tysiącami lat lub przed 7-10 tysiącami lat doszło w Australii pojawił się znacznie bardziej przyjazny klimat i doszło do szybkiego rozprzestrzenienia się ludzi posługujących się pama-nyungan na nowe tereny. W końcu wedle trzeciego ze scenariuszy przed 4-6 tysiącami lat ludzie zamieszkujący okolice Zatoki Karpentaria gwałtownie rozprzestrzenili się na po całym kontynencie. Profesor Atkinson, doktor informatyki Remco Bouckaert z University of Auckland i ekspert od języków Australii profesor Claire Bowern z Yale University, postanowili zbadać wspomniane hipotezy za pomocą modeli komputerowych służących badaniu epidemii wirusów. Biolodzy mogą na podstawie DNA zebranego na całym świecie określić, gdzie i kiedy pojawił się wirus i zrekonstruować jego drzewo genealogiczne, mówi Atkinson. Podążając w tył po gałęziach tego drzewa można dowiedzieć się, kiedy doszło do epidemii i jak długo trwała, dodaje. Naukowcy wykorzystali wyrazy pokrewne do zbudowania drzewa rodziny Pama-Nyungan. Na przykład w językach Karree mamy wyraz „boomarring”, a w Dhurak „bumarangga” na oznaczenie bumerangu. To sugeruje, że wyrazy te zostały przejęte od wspólnego przodka językowego. Dzięki wielu takim pokrewieństwem możemy budować całe drzewo genealogiczne. Analiza wykazała, że języki pama-nyugańskie pojawiły się około 5700 lat temu na obszarach położonych na południe od Zatoki Karpentaria. Wspiera to hipotezę o szybkim rozprzestrzenieniu się języków. Ta ekspansja językowa pokazuje, że zastępowanie języków na wielką skalę nie wymaga pojawienia się przewagi technologicznej związanej z rolnictwem. Proponowano wiele innych fascynujących wyjaśnień, jak opracowanie innowacyjnych narzędzi kamiennych, technologii przetwarzania żywności, nowych praktyk ceremonialnych i małżeńskich, ale dokładny mechanizm tego zjawiska wciąż pozostaje tajemnicą, stwierdza Atkinson. Naukowcy zauważyli tez, że w pobliżu wybrzeży i dużych cieków wodnych języki ewoluują wolniej. Być może obfitość zasobów w tamtych rejonach powoduje, że ludzie wolniej stamtąd migrują. Ponadto wzorce rozkładu języków nie pokrywają się w Australii z wzorcami genetycznymi. To może wskazywać, że proces, który pozwolił językom pama-nyungańskim na tak szerokie rozprzestrzenienie się, nie był związany z przemieszczaniem się dużych grup ludzi. Języki mogą rozpowszechniać się w ramach pakietu kulturowego, zawierającego nowe idee czy technologie. Przykładem takiego właśnie rozprzestrzeniania się języków może być współcześnie angielski, który rozpowszechnił się wraz z zachodnimi instytucjami i technologiami. « powrót do artykułu