Nanokapsułki z bilirubiną zwiększają przeżywalność przeszczepionych komórek wysp trzustkowych

[KopalniaWiedzy.pl 156]

Kapsułki wypełnione bilirubiną zwiększają przeżywalność komórek beta wysp trzustkowych w warunkach niskiej zawartości tlenu. Wyniki uzyskane przez naukowców z Uniwersytetu Stanowego Karoliny Północnej mają ogromne znaczenie dla chorych na cukrzycę typu 1.

Amerykanie podkreślają, że po przeszczepie wysp trzustkowych dochodzi do obumierania wielu komórek. Podczas przeszczepu narządów nowy organ jest podłączany do naczyń biorcy, co gwarantuje natychmiastowe dostawy tlenu. W przypadku wysp trzustkowych zawiesina komórek jest jednak wstrzykiwana do krwiobiegu (żyły wrotnej), a komórki zagnieżdżają się w drobnych naczyniach wątroby. To niskotlenowe środowisko, w którym w ciągu 72 godzin od zabiegu obumiera do 70% przeszczepionych komórek.

Prof. Chris Adin wpadł więc na pomysł, że rozwiązaniem może być naturalnie występujący przeciwutleniacz - bilirubina. Bilirubina to cząsteczka występująca we wszystkich komórkach organizmu. Choć zbyt duże jej ilości są szkodliwe, przy właściwych dawkach suplementacja może działać korzystnie.

Mając to na uwadze, Adin postanowił sprawdzić, czy dodatek bilirubiny do komórek wysp trzustkowych zwiększy przeżywalność przeszczepów. Największym problemem było dostarczenie przeciwutleniacza do właściwego celu. Ponieważ nie rozpuszcza się on dobrze w wodzie, dodanie go do roztworu z komórkami niczego by nie rozwiązało.

W wyniku współpracy Adina z prof. Xiaomingiem He z Uniwersytetu Stanowego Ohio powstały jednak nanokapsułki z kopolimeru pluroniku 127 i chitozanu. Są one wychwytywane przez komórki wysp i tam uwalniają bilirubinę.

Podczas testów in vitro nanokapsułki dodawano do hodowli wysp wystawianych na oddziaływanie niskich stężeń tlenu. Okazało się, że dawka 5 mikromoli bilirubiny zapewniała maksymalną ochronę (wskaźnik obumierania spadał do 18%). Nie zaburzała przy tym funkcji komórek.

W dalszej kolejności Adin chce opracować program leczenia dla psów, które mogłyby być modelem ludzkiej cukrzycy typu 1.

« powrót do artykułu